- 23 Eylül 2016
- 9.780
- 34.252
- 548
- Konu Sahibi Birgaripinsan
- #1
Selam hanımlar. Ben 2007 senesinde tamamen kendi kendi kararımla kapandım. Hiç pişman olmamıştım olmam da zannediyordum ta ki bu aralara kadar. Bu ara aklımda hep açılma fikri var ama cesaret edemiyorum.
Eşimi tanırken kapalıydım. Bir çocuğum oldu. Hamileyken felaket kilo aldım. Bütün özgüvenim beni terk etti. Şimdi o kiloları verdim. Ama özgüvenim gittiği yerde kaldı sanırım. Sanırim hamile kalana kadar kendimi başım kapalıyken de beğeniyordum ama şimdi öyle gelmiyor. Kadın gibi duruyorum. Böyle diyince eşim e zaten kadınsın diyor.
Ama saçlarım açikken yaşim cok kucuk duruyor. Ben sanki öyle daha mutlu oluyorum. Belki de 30 yaş sendromuna girdim bilemiyorum :)
Ben önceden çok bakımlıydım. Sürekli ayna karşısında. Şimdi aynalara küstüm sanki. Olmadı oturmadı bi türlü tarzım. Ben böyle mutlu değilim sanırım. Ve zırt pırt böyle düşünürken yaptığim nefis mücadelesinin de bi anlamı kalmıyor gibi. Zaten dört dörtlük yapamıyorum, bir de üstüne bunları düşününce ne anlamı kaldı diyorum.
Eşim istemez onu ikna ederim hadi. Ailem de yadırgayacak ve çevrem tabiki. Ama hiç biri ya pişman olursam kadar düşündürmüyor beni. Dile kolay neredeyse 10 senedir saçlarım örtülü. En çok kendim yabancılık çekerim sanırım.
Lütfen dini yönden yorum yapmayın ki konu kapanmasın. İnanın o kısmıni gayet iyi biliyorum. Buna rağmen böyle hissediyorum. Sadece pişman olur muyum? Çok zorluk çeker miyim? Mutlu olduğum şekilde mi yaşamaliyım? Yoksa gelip geçici bi düşünce mi bu? Siz çevrenizde gördüğünüzde çok yadırgıyor musunuz, veya kendiniz deneyimlediniz mi bu durumu? Eşimle konuşmadan size sormak istedim. Teşekkürler şimdiden yanıtlar için.
Eşimi tanırken kapalıydım. Bir çocuğum oldu. Hamileyken felaket kilo aldım. Bütün özgüvenim beni terk etti. Şimdi o kiloları verdim. Ama özgüvenim gittiği yerde kaldı sanırım. Sanırim hamile kalana kadar kendimi başım kapalıyken de beğeniyordum ama şimdi öyle gelmiyor. Kadın gibi duruyorum. Böyle diyince eşim e zaten kadınsın diyor.
Ama saçlarım açikken yaşim cok kucuk duruyor. Ben sanki öyle daha mutlu oluyorum. Belki de 30 yaş sendromuna girdim bilemiyorum :) Ben önceden çok bakımlıydım. Sürekli ayna karşısında. Şimdi aynalara küstüm sanki. Olmadı oturmadı bi türlü tarzım. Ben böyle mutlu değilim sanırım. Ve zırt pırt böyle düşünürken yaptığim nefis mücadelesinin de bi anlamı kalmıyor gibi. Zaten dört dörtlük yapamıyorum, bir de üstüne bunları düşününce ne anlamı kaldı diyorum.
Eşim istemez onu ikna ederim hadi. Ailem de yadırgayacak ve çevrem tabiki. Ama hiç biri ya pişman olursam kadar düşündürmüyor beni. Dile kolay neredeyse 10 senedir saçlarım örtülü. En çok kendim yabancılık çekerim sanırım.
Lütfen dini yönden yorum yapmayın ki konu kapanmasın. İnanın o kısmıni gayet iyi biliyorum. Buna rağmen böyle hissediyorum. Sadece pişman olur muyum? Çok zorluk çeker miyim? Mutlu olduğum şekilde mi yaşamaliyım? Yoksa gelip geçici bi düşünce mi bu? Siz çevrenizde gördüğünüzde çok yadırgıyor musunuz, veya kendiniz deneyimlediniz mi bu durumu? Eşimle konuşmadan size sormak istedim. Teşekkürler şimdiden yanıtlar için.
