Aşk acısı ne fana bir şeydir kızlar insanın içi yanıyor beyni yanıyor
öyle bir sıkıntı kii...hep ağlamak istiyor insan
Hayattan zevk alamıyor
Ne yemek yemek, ne çalışmak, ne gezmek tozmak istiyor insan
Konuşmak bile istemiyor insan her konuştuğunda da onu konuşuyor zaten...
Tam bir mutsuzluk hissi...
Yani o hissin yanında bütün o mutsuz oluşlarımız yalan...
Bence o his içinizdeyse mutsuzsunuz, o his yoksa inanın mutlusunuz...
Öyle bir sıkıntı işte içini parçalayan...
Uyuymak, uyuyup unutmak ister insan...yatağa yatarsınız ağlamaya başlarsınız sonra yatamaz kalkarsınız haykıra haykıra yerlere vurarak ağlayasınız gelir...
Her sabah gözleriniz şiş şiştir...Nedenini sorarlar yine yapışır boğazınıza o yumruk...Onunla yaşarsınız bir süre...
En fenası da o çok güvendiğiniz insan size yalan gelir yaptığı her şeyi düşünüp meğer yalanmış der insan...Bütün dünyaya güveniniz kaybolur...
Sonra kendinizi değersiz ve kimsesiz, yalnız hissedersiniz...
Bazen onu hep aklamaya çalışırsınız ben suçluyum ona böyle yapmasaydım böyle olmazdı, bıktırdım onu çok kırdım ondan oldu dersiniz...
Bazen de sürekli onu suçlarsınız, onun huylarından dert yanarsınız sürekli...
Öyle bir sıkıntıdır ki hayatınızda yapmadığınız ibadetlerinizi yapmaya başlarsınız bütün gününüz dualarla geçer...Allah dindirebilir bir tek o acıyı...yardım dilersinizi her gece ağlayarak...
Ama bir süre sonra artık toplarsınız kendinizi umutlarınızı bitirirsiniz zaten olmayacağına kendinizi inandırırsınız..çünkü hayat çağırıyordur sizi içine çekmek istiyordur yeniden...o ölüm anınızda kalamazsınız uzun süre buna izin vermez...Aşk acısına çare olduğu söylenen tavsiyeleri yerine getirmeye çalışırsınız...
Zaman aşımına uğrar belki...
Yeniden hayattasınız ve yine seversiniz belki...
Ben de önceki ilişkimde terk edildim ve o acıyı tarif edemem yaşayan bilir...
Şimdiyse öyle korkuyorum kii en küçük kavgada o bahsettiğim his gelip yerleşiyor içime gözlerim dolu dolu boğazımda bir yumruk...
Bir daha o acıyı yaşamak istemiyorum...ama bir yandan da biliyorum ki geçiyor ve geçti de...Sevebildiğim kadar, onun beni sevebildiği kadar sevicem o kadar zorluk dolu ki ilişkimiz dayanabildiğim kadar,onun dayanabildiği kadar dayanıcam ama olmadığı zaman da acısını çekicem...bir gün geçeceğini bilerek... Allah sevenleri ayırmasın ailelere de akıl fikir ve merhamet versin inşallahsenağlama
öyle bir sıkıntı kii...hep ağlamak istiyor insan
Hayattan zevk alamıyor
Ne yemek yemek, ne çalışmak, ne gezmek tozmak istiyor insan
Konuşmak bile istemiyor insan her konuştuğunda da onu konuşuyor zaten...
Tam bir mutsuzluk hissi...
Yani o hissin yanında bütün o mutsuz oluşlarımız yalan...
Bence o his içinizdeyse mutsuzsunuz, o his yoksa inanın mutlusunuz...
Öyle bir sıkıntı işte içini parçalayan...
Uyuymak, uyuyup unutmak ister insan...yatağa yatarsınız ağlamaya başlarsınız sonra yatamaz kalkarsınız haykıra haykıra yerlere vurarak ağlayasınız gelir...
Her sabah gözleriniz şiş şiştir...Nedenini sorarlar yine yapışır boğazınıza o yumruk...Onunla yaşarsınız bir süre...
En fenası da o çok güvendiğiniz insan size yalan gelir yaptığı her şeyi düşünüp meğer yalanmış der insan...Bütün dünyaya güveniniz kaybolur...
Sonra kendinizi değersiz ve kimsesiz, yalnız hissedersiniz...
Bazen onu hep aklamaya çalışırsınız ben suçluyum ona böyle yapmasaydım böyle olmazdı, bıktırdım onu çok kırdım ondan oldu dersiniz...
Bazen de sürekli onu suçlarsınız, onun huylarından dert yanarsınız sürekli...
Öyle bir sıkıntıdır ki hayatınızda yapmadığınız ibadetlerinizi yapmaya başlarsınız bütün gününüz dualarla geçer...Allah dindirebilir bir tek o acıyı...yardım dilersinizi her gece ağlayarak...
Ama bir süre sonra artık toplarsınız kendinizi umutlarınızı bitirirsiniz zaten olmayacağına kendinizi inandırırsınız..çünkü hayat çağırıyordur sizi içine çekmek istiyordur yeniden...o ölüm anınızda kalamazsınız uzun süre buna izin vermez...Aşk acısına çare olduğu söylenen tavsiyeleri yerine getirmeye çalışırsınız...
Zaman aşımına uğrar belki...
Yeniden hayattasınız ve yine seversiniz belki...
Ben de önceki ilişkimde terk edildim ve o acıyı tarif edemem yaşayan bilir...
Şimdiyse öyle korkuyorum kii en küçük kavgada o bahsettiğim his gelip yerleşiyor içime gözlerim dolu dolu boğazımda bir yumruk...
Bir daha o acıyı yaşamak istemiyorum...ama bir yandan da biliyorum ki geçiyor ve geçti de...Sevebildiğim kadar, onun beni sevebildiği kadar sevicem o kadar zorluk dolu ki ilişkimiz dayanabildiğim kadar,onun dayanabildiği kadar dayanıcam ama olmadığı zaman da acısını çekicem...bir gün geçeceğini bilerek... Allah sevenleri ayırmasın ailelere de akıl fikir ve merhamet versin inşallahsenağlama