Ya kısa anlatacağım.
Bana göre bu zamana kadar hiçbir şekilde problem değildi.
Taa ki bugün annem konuyu açana kadar.
Ben akrabalarımın hiçbiriyle konuşmuyorum ama hiçbiriyle. Kuzende dahil. Aşırı geri kafalı,insanlara karışan ve ne söylediğini bilmeyen insanlar. Onların yanında dut yemiş bülbüle dönüyorum, hiçbir şekilde hoşlanmıyorum onlardan. 3 amcam 4 halam var, hiçbirinin numarası yoktur bende, ne çocuklarının ne kendilerinin. Sadece bu yıl babamın zorlamasıyla bayramda gittim. Onda da 24 saat bile durmadan geri geldim. Kimsenin elini bile öpmedim, babamın yanında biblo gibi oturup evime geri döndüm. Şimdi annemde babamda kurban bayramında gitmemi oradaki evle ilgilenmemi falan istiyorlar. Evlerimiz yan yana. Ama istemiyorum ya. Hiçbiriyle konuşmak istemiyorum. Annem bunun yanlış olduğunu, ne olursa olsun bir kan bağımızın olduğunu söylüyor. Bilemedim. Annem yüzünden kendimi yalnız hissettim, sanki insan canlısı değilmişim gibi. Ne yapayım kızlar, gideyim mi gitmeyeyim mi? Var mı böyle hiç arabalarıyla konuşmayan, muhatap olmayan? Yoksa ben mi anormalim?
Not: onlar aşırı menfaatçi insanlar. Zamanında anneme yaptıklarını unutamıyorum. Normalde beni eklerler gördüklerinde konuşurlar ama ben sosyal medyada bile eklemesinler diye engelliyorum, o derece hoşlanmıyorum.
