Şu 2 mesajı okurken engel olamadım kendime.
Zamanlama harika olmuş...
Az önce kız kardeşim hiç beklemediğim,bugüne kadar görmediğim bir şekilde bana yaklaşıp,kucağıma yatmaya çalışıp durdu."Sen beni sevmiyorsun" demeler,kendini sevdirmeye çalışmalar falan.
Kuzenimin kızı var,3 yaşında.Beni çok seviyor,bende ona çok düşkünüm.Hastalanmış,40 derece ateşlenmiş falan.Duyunca dedim yarın gideyim diye.
İşte ondan sonra başladı kardeşim bana sırnaşmaya."Bak ateşim var,bende hastayım,sen beni sevmiyorsun" falan.İşi şakaya vurdum falan ama garip oldum.
Bende sevgimi hiç gösteremem.Nişanlıyım,9 senedir seviyoruz birbirimizi ama sözle "Aşkım,Bitanem,Hayatım,Seni Seviyorum" gibi kelimeler kullanamadım.Ancak ve ancak mesajla,o da zor oluyor ama bari mesajla yazayım diyorum.Bazen uzun zaman yazmıyorum,yazdığım zaman nişanlım şaşırıyor...
Bende anne-babamdan sevgi gösterileriyle büyüyen bir çocuk olmadım hiç.Kardeşim bana göre daha açıktır o konuda,gider annemi öper,dizine yatar.Annemle ilişkileri bana göre daha iyidir.Üniversite zamanımda ben evde olmadığım için onlar daha bir yakınlaşmışlardı birbirlerine.
Çoğu zaman kendimi bu evden biri değilmişim gibi hissederim.Evde yaşıyor muyum,yaşamıyor muyum...
Yetiştirilmeyle alakalı.Aman büyüklerine cevap verme,şöyle yapma,böyle yapma,ayıp vs... diye diye çok sessiz biri olarak kaldım.Kardeşim ise hiç benzemiyor bana.Keşke öyle olabilseydim diyorum içten içe.Kardeş kıskançlığı mı? Değil ama,adını bende koyamıyorum...
ben ailemi çok seviyorum ve benim kurduğum ailede öyle olacak :)
bunlara o kadar ihtiyacım varmışki siz yazınca kötü oldum
