- 13 Mart 2015
- 2.965
- 4.478
- 158
- 41
Temizmiş gibi deme. İnsan kumaş yada kağıt parçası değilki kirlensin. Sen hayatını pişman olmayacağın şekilde yaşamaya devam et doğru insan seni bulur. Nasıl yaşadığın senin tercihin.O zaman benimle ciddi düşünen kişiyi bu yüzden kabul etmemekle doğru yaptım diyebilir miyim? Bu sorunu halletmeden onunla temizmiş gibi davranarak ilişki kuramazdım. Onunla artık olması mümkün değil yüzüne bakamazdım. Bunu ona anlattığıma çok pişmanım. Ama o anda anlatmak mantıklı gelmişti. Şimdi ise birinin bildiğini düşündükçe daha çok utanıyorum.
Kaydetmediğini söylemişti ama bilmiyorum önemli değil yaptığımın cezası buysa razıyım.Yüzünü de gösterdin mi peki???
Kaydetse de söylemezdi herhalde.Kaydetmediğini söylemişti ama bilmiyorum önemli değil yaptığımın cezası buysa razıyım.
Bunu anlattığım kişiyle de ilişkimi kesmem doğru olan değil mi?Kaydetse de söylemezdi herhalde.
İnancın varsa tövbe et bol bol ve kimseye de anlatma, günahına şahit tutma.
Bir daha, normal muhabbet için dahi olsa tanımadığın insanlara bulaşma bence, gerçek insanlarla gerçek ilişkiler arkadaşlıklar yaşamanı öneririm
Buraya derdimi anlatmak konusunda endişeliyim. Çünkü yargılanmak, hakaret edilmekten korkuyorum. Yapıcı insanların samimi ve gerçekçi yorumlarına ihtiyacım var. Yoksa intihar etmeyi bile şu halimden kurtuluş görüyorum. Ben okulu bitirdiğim için bir yıldır evde oturuyorum. Hiç arkadaşım yok, evden dışarı birkaç kez çıktım sadece. Evde boş oturduğum için sanal ortama bulaştım. Birkaç tanımadığım erkekle yazıştım. Hiçbirinde ileri gitmemiştim. En fazla bir hafta konuşuyordum. Yüz kızartıcı konuşmalar oluyordu. Benim derdim şu. Son konuştuğum erkekle bundan üç gün önce görüntülü konuşurken soyundum. Herkeste şok etkisi yapacak bir olay. Ama ben bunu yaptım. Her yerimi gösterdim. Küçük değilim 22 yaşındayım. Ben bu zamana kadar hiçbir erkekle böyle aşırıya gitmedim. Ama oldu işte. Herkesin cinsel sapkınlık olarak nitelendireceği düşüklüğü yaptım. Düştüm. Düşününce kabus gibi geliyor. İki gün konuştuğum erkeğe bunu yaptım. Gerçek olmamasını kabus olmasını o kadar isterdim ki. Yasamamın bir anlamı kalmadı. Bu zamana kadar koruduğum bütün değerlerimi, edebimi, iffetimi bir anda harcadım, yok ettim. Önümde bir kurtuluş, bir çıkış yolu yok. Ben her şeyi mahvettim. Ben bu duygular içinde buhranlar geçirirken, benimle ciddi düşünen temiz biri vardı. O aradı. Ona yaptığım şeyi yalansız anlattım. O ben senin yanındayım dedi. Ama ben bu kadar pisken onunla temiz bir gelecek düşünemezdim. Bu yüzden bunları gerekçe göstererek olmayacağını anlattım. O da kabul etti. Benim geleceğe ait hiçbir ümidim kalmadı. Her şeyi mahvettim. Onunla olmadığı için değil üzüntüm. Yaptığım iğreçliğe, çirkinliğe üzülüyorum. O anı düşündükçe şok yaşıyorum sonra gerçek olduğunu idrak ediyorum. Her şeyi mahvettiğimi anlıyorum. Herkes yaptığının sonuçlarına katlanmalı. Benim yaptığımın sonucuna katlanmaya razıyım. Cehennemi hakediyorum. Ama dünyada yaşamak çok zor geliyor. 3 gündür bu haldeyim. Beni teskin edecek birine ihtiyacım var. Ben bu günahın verdiği utanç ve acıyla nasıl yaşayacam? Hiçbir şey yapamıyorum. Bana yardım edecek biri yok mu?
Tamam yaptığın yanlış doğru, tamam başına iş açabilirsin doğru. Ama fazla abartmıyor musun sencede ? "İffetimi, namusumu kaybettim, ben nasıl yaşarım, intihar etmeyi düşünüyorum böhüü" tepkilerini fazla aşırı buldum. Yaptığın elbette hoş değil ama kendini yerden yere vurduğun kadar büyükte değil. Bir toparlan bir silkelen bir kendine gel yahu. Çocuk değilsin 22 yaşındasın, benimle yaşıtsın. Bu hayatta bazı şeyleri şu ana kadar öğrenip olgunlaşmış olman gerekirdi diye düşünüyorum. Bu hayatta yaptığın doğru yada yanlış, güzel yada çirkin, sevap yada günah her ne varsa hepsi senin değerindir, hepsinin arkasında durmalısın, hepsini sahiplenmelisin. Ve böyle ufak tefek şeyler için bu hale düşersen, hayatın ağır darbelerinde ne yapacaksın sen ? Yaşıtız, ben evliyim. Şu yaşıma kadar öyle şeyler yaşadım öyle şeyler gördüm ki şuan intihar etmeyi düşündüğün şey bana çoluk çocuk işi gibi geldi. Hadi düşün en kötüsü gelsin başına, seni görüntülerinle tehdit etsin. Çok ciddi bir suç işlemiş olur ve hakkını adalette ararsın, ciddi de ceza alır emin ol. Güç ol, korkak olma, olgun ol, çocuk olma. Sana tavsiyemde budur.Buraya derdimi anlatmak konusunda endişeliyim. Çünkü yargılanmak, hakaret edilmekten korkuyorum. Yapıcı insanların samimi ve gerçekçi yorumlarına ihtiyacım var. Yoksa intihar etmeyi bile şu halimden kurtuluş görüyorum. Ben okulu bitirdiğim için bir yıldır evde oturuyorum. Hiç arkadaşım yok, evden dışarı birkaç kez çıktım sadece. Evde boş oturduğum için sanal ortama bulaştım. Birkaç tanımadığım erkekle yazıştım. Hiçbirinde ileri gitmemiştim. En fazla bir hafta konuşuyordum. Yüz kızartıcı konuşmalar oluyordu. Benim derdim şu. Son konuştuğum erkekle bundan üç gün önce görüntülü konuşurken soyundum. Herkeste şok etkisi yapacak bir olay. Ama ben bunu yaptım. Her yerimi gösterdim. Küçük değilim 22 yaşındayım. Ben bu zamana kadar hiçbir erkekle böyle aşırıya gitmedim. Ama oldu işte. Herkesin cinsel sapkınlık olarak nitelendireceği düşüklüğü yaptım. Düştüm. Düşününce kabus gibi geliyor. İki gün konuştuğum erkeğe bunu yaptım. Gerçek olmamasını kabus olmasını o kadar isterdim ki. Yasamamın bir anlamı kalmadı. Bu zamana kadar koruduğum bütün değerlerimi, edebimi, iffetimi bir anda harcadım, yok ettim. Önümde bir kurtuluş, bir çıkış yolu yok. Ben her şeyi mahvettim. Ben bu duygular içinde buhranlar geçirirken, benimle ciddi düşünen temiz biri vardı. O aradı. Ona yaptığım şeyi yalansız anlattım. O ben senin yanındayım dedi. Ama ben bu kadar pisken onunla temiz bir gelecek düşünemezdim. Bu yüzden bunları gerekçe göstererek olmayacağını anlattım. O da kabul etti. Benim geleceğe ait hiçbir ümidim kalmadı. Her şeyi mahvettim. Onunla olmadığı için değil üzüntüm. Yaptığım iğreçliğe, çirkinliğe üzülüyorum. O anı düşündükçe şok yaşıyorum sonra gerçek olduğunu idrak ediyorum. Her şeyi mahvettiğimi anlıyorum. Herkes yaptığının sonuçlarına katlanmalı. Benim yaptığımın sonucuna katlanmaya razıyım. Cehennemi hakediyorum. Ama dünyada yaşamak çok zor geliyor. 3 gündür bu haldeyim. Beni teskin edecek birine ihtiyacım var. Ben bu günahın verdiği utanç ve acıyla nasıl yaşayacam? Hiçbir şey yapamıyorum. Bana yardım edecek biri yok mu?
Tamam yaptığın yanlış doğru, tamam başına iş açabilirsin doğru. Ama fazla abartmıyor musun sencede ? "İffetimi, namusumu kaybettim, ben nasıl yaşarım, intihar etmeyi düşünüyorum böhüü" tepkilerini fazla aşırı buldum. Yaptığın elbette hoş değil ama kendini yerden yere vurduğun kadar büyükte değil. Bir toparlan bir silkelen bir kendine gel yahu. Çocuk değilsin 22 yaşındasın, benimle yaşıtsın. Bu hayatta bazı şeyleri şu ana kadar öğrenip olgunlaşmış olman gerekirdi diye düşünüyorum. Bu hayatta yaptığın doğru yada yanlış, güzel yada çirkin, sevap yada günah her ne varsa hepsi senin değerindir, hepsinin arkasında durmalısın, hepsini sahiplenmelisin. Ve böyle ufak tefek şeyler için bu hale düşersen, hayatın ağır darbelerinde ne yapacaksın sen ? Yaşıtız, ben evliyim. Şu yaşıma kadar öyle şeyler yaşadım öyle şeyler gördüm ki şuan intihar etmeyi düşündüğün şey bana çoluk çocuk işi gibi geldi. Yapma lütfen..
"Kimleri kaybettiğimi, ne acılar yaşadığımı bilmiyorsun" diyerek sadece ironi yaratıyorsun farkında mısın ? Sen bu hayatta birilerini kaybedip bahsettiğin kadar büyük acılar yaşayıp ayakta kalabildiysen intihar etmediysen, şu yaşadığın saçma sapan çocukça durum kaybettiklerinin acısından daha mı fazla geldi ki, şimdi hayata devam etme gücünü kendinde bulamıyorsun ?Eğer öyleyse cidden tuhaf. Ayrıca sende benim şu yaşıma kadar ne hatalar yaptığımı bilmiyorsun. Ben ciddi büyük hatalar yaparak, ciddi büyük darbeler yiyerek, ciddi acılar yaşayarak bu hale geldim. Hiçbirisinde senin gibi intihar lafları etmedim. Her zaman yaşadıklarımın, yaşatıldıklarımın arkasında durdum. Her acımdan daha da güçlenerek çıktım. Bence sende öyle olmalıydın. Buna ek olarak başka bir ironinde şu; yaptığımdan dolayı tövbe ediyorum diyorsun ve aynı zamanda intihar etmeyi düşünüyorsun. Mantık ne, intihar zaten yeterince günah ben diğer yaptıklarımın günahını affettireyimde sadece intiharın günahıyla gideyim mi.. Anlam veremedim. Allah inancı olan dinine bağlı bir insan gibi tövbe, günah, cehennem, iffet, namus lafları ediyorsun diğer yandan da ne Allah ne Kur'an tanımaz biri gibi intihar lafları ediyorsun. Ettiğin cümlelere bakarak seni ve psikolojini hiç iyi görmedim. Bence acilen bir psikoloğa görünmelisin..Her an tövbe ediyorum zaten. O yüzden kaldıramadığım için bu konuyu açtım. Kimsenin hakkımda ne düşündüğü umrumda değil. Ama içimden atamıyorum.
Benim hayatta kimleri kaybettiğimi ne acılar yaşadığımı, aile ortamımı da siz bilmiyorsunuz. Tepkilerim abartı mı değil mi bilmiyorum ama çok zor durumdayım onu biliyorum. Şu an yaşadığım duygular böyle hissetmeme sebep oluyor. Belki siz bu yaşınızda böyle hatalar yapmayacak olgunluktasınız. 3 gün öncesinde ben de sizin gibi düşünürdüm. Ben de çirkin bir iş olduğunu biliyordum. Hatta dua ediyordum kendi kendime çok şükür bu yaşıma kadar kimseye hiçbir yerimi göstermedim diye. Ama bir anda bu hale geldim. Benim için çok büyük kayıptı bu. O yüzden duygularımda aşırıya gidiyorum, intihar etmeyi düşünüyorum. Artık yaşamaktan daha güzel. Keşke intihar edebilecek kadar güçlü olsam. Neyse kusura bakmayın. Herkese teşekkür ederim. Ben almam gereken mesajları aldım. Sağolun hepiniz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?