Nasıl nerden başlayacağım bilmiyorum ki basedemdigim bir yalnızlığım var eşimle evlenerek küçük bir ilçeye gelin geldim hiç arkadaşım yok dert ortağı babinda. Bir Kızım var on a da yetemiyorum vicdan azabindan geberiyorum... Eşim aşırı derece anneci ve akrabaci beni ve duugularimi asla önemsemez ..sevdiğim. kadar sevilmiyorim bu da beni çok uzuyor.. küçükken haftasonu babasıyla pikniğe giden ailelere ozenirdjm şimdi de eşiyle el ele onumden geçenlere üzülüyorum.. hafta ici çalışıyorum
Hafta sonu geldi mi eşim hadi birlikte az yürüyelim demesini bekliyorum ya da kizimizi beni alsın parka götürsub. . Ama.o daha kahvaltı masası yerdeyken ceketini alır çıkar ben ardindan bakakalirim. . Hep ailesiyle geçirir tüm tatillerini hafta sonlarıni. . Birlikte bi şey yapalım biyere gidelim desem illa annesini de cagirir bu sebepten çok kavga ediyoruz.. günlerce kus kalabiliyiruz ben barismadsn hayatta barismaz bu da benim kendimi daha degersiz hissetmeme sebep oluyor..
Hiç birseyden keyif almıyorum. . Ailem e mutlu rolleri oynuyorum bu da beni aşırı yipratiyor güçlü olmaya çalışmak. Bosanmak istedim kizima kiyamadim .babasına asiri düşkün. Geç gelse camlara çıkar o derece.. Ağlar gelene kadar
Çok uzun oldu Üzgünüm.. Belki okur bana manevi destek olursunuz..KimseM yok çünkü