- 1 Ekim 2019
- 1.160
- 1.266
- 53
- Konu Sahibi abiyekuzu26
-
- #1
Abiye yine mi sen, ay bu da dert mi diyecekler lütfen yorulmasın yazıp çünkü cidden üzgünüm.
Keşke şu bayramlar gerçek aileler için olsa biz muaf tutulsak.
30 yıldır bayram geçirdiğimi bilmem .Bu bayramda da sanırım full evdeyim. Gidebilecek hiçbir yerim yok. Aslında somut olarak var ama yoklar.
Totalde 40 gün iznim var bi kısmı bayramla da birleşti.
Bu sene bunun basıma geleceğini bildiğim için 30 40 günlük yurt dısı planmamıştım. Olmadı.
Millet izin almak için delirir ben acaba bu izinde ne yapsam tek basıma diye düşünürüm.
Evet dert değil bu da dert mi evet, 10 gün evde kalmamak için sap olarak yine tatile gidiyorum. Bir sonraki iznimde yine gidicem. Kış boyu da borcunu öderim.
Sırf vakit doldurmak için sevgili edinen biri olmadım. Artık olacaksa gerçek olsun dedim o da nasip olmadı.
Kurslar, spor salonları, felsefe klüpleri, yardım dernekleri aktif olmadığım alan yok.
Psikoloğumun öğrettiği, öğretmeye çalıştığı güvenli alan oluşturmaya çalıştım yok. Bi annem var arada bi görüyorum. Baba abi kardeş kuzen yeğen amca hala teyze ne bilim anneanne babaanne hala hiçbir şey hiç kimse yok. Kimisi vefat etti, kimisini de belki yıllaardır görmüyorum.
Hafta sonunu kıpırdayamayacak kadar hasta geçirdim. Aldım elime telefonu arayacak hiç kimse bulamadım. Bir gün boyunca hiçbir sey yemedim. Ertesi gün kalkabildim ancak bir şey hazırladım.
Aile büyüklerimin arkadaslarımın cevremin kalbini kırmamaya saygıfa kusur etmemeye çalısan ve özellikle her zaman yanlarında olan olmaya çalışan biriyken benim neden böyle oluyor.
Çok çok daha güzel yerlere gelebilecekken beş parasız tırnaklarımla kazıya kazıya zorla okuyup memur oldum.
Ya senelerdir alışkınım aslında bu duruma ama bu bayram seyran dönemleri biraz koyuyor tabir i caizse.
İşinin en en iyisi psikoloğumu bile çaresiz bıraktım bu konuda.
Arkadasımın tüp bebeği tutmamış ona da üzüldüm sonra kendi dert ettiğim şeyin küçüklüğüne baktım. Hayatımın yüzde doksanı takmıyorum takmamaya çalışıyorım yinede ara ara çok koyuyor kimsesiz olmak engel olamıyorum.
Keşke şu bayramlar gerçek aileler için olsa biz muaf tutulsak.
30 yıldır bayram geçirdiğimi bilmem .Bu bayramda da sanırım full evdeyim. Gidebilecek hiçbir yerim yok. Aslında somut olarak var ama yoklar.
Totalde 40 gün iznim var bi kısmı bayramla da birleşti.
Bu sene bunun basıma geleceğini bildiğim için 30 40 günlük yurt dısı planmamıştım. Olmadı.
Millet izin almak için delirir ben acaba bu izinde ne yapsam tek basıma diye düşünürüm.
Evet dert değil bu da dert mi evet, 10 gün evde kalmamak için sap olarak yine tatile gidiyorum. Bir sonraki iznimde yine gidicem. Kış boyu da borcunu öderim.
Sırf vakit doldurmak için sevgili edinen biri olmadım. Artık olacaksa gerçek olsun dedim o da nasip olmadı.
Kurslar, spor salonları, felsefe klüpleri, yardım dernekleri aktif olmadığım alan yok.
Psikoloğumun öğrettiği, öğretmeye çalıştığı güvenli alan oluşturmaya çalıştım yok. Bi annem var arada bi görüyorum. Baba abi kardeş kuzen yeğen amca hala teyze ne bilim anneanne babaanne hala hiçbir şey hiç kimse yok. Kimisi vefat etti, kimisini de belki yıllaardır görmüyorum.
Hafta sonunu kıpırdayamayacak kadar hasta geçirdim. Aldım elime telefonu arayacak hiç kimse bulamadım. Bir gün boyunca hiçbir sey yemedim. Ertesi gün kalkabildim ancak bir şey hazırladım.
Aile büyüklerimin arkadaslarımın cevremin kalbini kırmamaya saygıfa kusur etmemeye çalısan ve özellikle her zaman yanlarında olan olmaya çalışan biriyken benim neden böyle oluyor.
Çok çok daha güzel yerlere gelebilecekken beş parasız tırnaklarımla kazıya kazıya zorla okuyup memur oldum.
Ya senelerdir alışkınım aslında bu duruma ama bu bayram seyran dönemleri biraz koyuyor tabir i caizse.
İşinin en en iyisi psikoloğumu bile çaresiz bıraktım bu konuda.
Arkadasımın tüp bebeği tutmamış ona da üzüldüm sonra kendi dert ettiğim şeyin küçüklüğüne baktım. Hayatımın yüzde doksanı takmıyorum takmamaya çalışıyorım yinede ara ara çok koyuyor kimsesiz olmak engel olamıyorum.