Şöyle anlatayım kısaca.
İlk bebeğim dediğim gibi 2 aylıkken başlayan düşme serüveni, 6 aylıkken mama sandalyesinden betona kafa üstü atlama, 7 aylıkken beşikten düşme, 8 aylıklen koltuk tepesinden uçma, 9 aylıklen araba koltuğundan kaldırıma çakılma gibi şeylerle devam edip, çaydan göbeğini yakma, sokakta düşme sonucu iç dudağı tutan etin kesilmesi vb şeylerle devam ediyor.(1 saniye durmuyor çünkü oğlum)
Yanma olayına kadar paniktim müdahale edemiyordum. ama orada soğukkanlılığımı koruyabildiğim için doğru ilk yardımı yaparak çocuğumun hemen iyileşmesini sağladım, dudağında da öyle.
Yani benim anne olarak travma yaşama lüksüm yok, hemen yapılması gerekeni onu korkutmadan yapıp en yakın sağlık kuruluşuna götürmek ve bu süreçte onu ağlatmamak için şebeklikler yapmak görevim.
Bunu anladım.