""Bebeğimi kaybettim, acımı anlamıyor ve abartılı buluyorlar." Diyen arkadaşlar...

ecscasmin .!.:

Rabbim size de bana da hepimize sağlıklı,hayırlı evlatlar versin inş..
söylediklerinize, nasihatlerinize katılıyorum.çok haklısınız. ben kimse üzüldüğümü görüp üzülmesinler diye hep gizli gizli ağladım ve ağlıyorum.ilk günler banyoda ve uyurken onlar uyuduğumu zannederken sessiz sessiz ağladım.hıçkırığımı içimde tuttum.ama isyan mı ediyorum ben diyerek ağlamamaya başladım.dilimde dua ve hamdetmeye devam ettim.başka şeyler düşünmeye zorluyorum.ama an geliyor ki birden yüreğim ayağa kalkıyor ağlamamak için zor tutuyorum kendimi ama ne mümkün...bugün doğum yapalı 12 gün bebeğimi toprağa vereli 11 gün oldu.
Sizlerle tanıştığıma çok mutluyum...iyi ki varsınız...selam ve dua ile...

Genişletmek için tıkla...

ecscasmin .!.:

yaprk .!.:

çok haklısın.Rabbim dert verir inş. ilacını da yanında verir.benim de oğlumun adı Mahmut Ali ydi.ilk gün kimliğini bile çıkartmıştı babası.Nasip değilmiş yaşamaları.Mevlam ne eylerse güzel eyler..

Genişletmek için tıkla...

canım senin yasadı da mı öldü nasıl oldu acın cok yeniymiş Allahım gani gani sabır versin baska diyecek birsey yok, benim 2 ay olucak saka gibi olayın 26. gününde bu siteye üye olmustum böyle acıları olanları netten aramıstım burayı bulunca hızla üye oldum, o zaman acısı 2-3 ay olanlar diyorlardı acı bitmiyor sadece alısıyorsun diyorlardı hadi canım unutulmuyormu demiştim kendi kendime gerçekten unutulmuyor hem de bir an bile hele benim gibi 3 bebek kaybın varsa, hala agla agla içim cıkıyor, ama eşimin yanında mutlu olmya calısıyorum onu da üzmek istemiyorum, hepimizin acıları birbirinden büyük senin ne kadarlıktı bebeğin neden öldü biraz anlatsana hem inan anlatınca insan rahatlıyor, içine atmak en tehlikelisi, benim kuzum 3 defa kordon dolanması su gelmesi ve kakasını yemesi nedeniyle tam doğuma cıkarken öldü,doktor bir bebeğin basına ne kadar aksilik gelebilirse hepsi gelmiş demiş aileme, aaahhh ahhhh canım bu zamanlarını iyi değerlendir dirayetli ol ama acını yasayarak tüketmeye calıs, yoksa uzatırsan cıkamazsın işin içinden cok iyi bak kendine ben birsey yemiyorum 2 aydır 20 kilo verdim zaten sen benim gibi yapma

Genişletmek için tıkla...

melekyavrum .!.:

ecscasmin .!.:

canım senin yasadı da mı öldü nasıl oldu acın cok yeniymiş Allahım gani gani sabır versin baska diyecek birsey yok, benim 2 ay olucak saka gibi olayın 26. gününde bu siteye üye olmustum böyle acıları olanları netten aramıstım burayı bulunca hızla üye oldum, o zaman acısı 2-3 ay olanlar diyorlardı acı bitmiyor sadece alısıyorsun diyorlardı hadi canım unutulmuyormu demiştim kendi kendime gerçekten unutulmuyor hem de bir an bile hele benim gibi 3 bebek kaybın varsa, hala agla agla içim cıkıyor, ama eşimin yanında mutlu olmya calısıyorum onu da üzmek istemiyorum, hepimizin acıları birbirinden büyük senin ne kadarlıktı bebeğin neden öldü biraz anlatsana hem inan anlatınca insan rahatlıyor, içine atmak en tehlikelisi, benim kuzum 3 defa kordon dolanması su gelmesi ve kakasını yemesi nedeniyle tam doğuma cıkarken öldü,doktor bir bebeğin basına ne kadar aksilik gelebilirse hepsi gelmiş demiş aileme, aaahhh ahhhh canım bu zamanlarını iyi değerlendir dirayetli ol ama acını yasayarak tüketmeye calıs, yoksa uzatırsan cıkamazsın işin içinden cok iyi bak kendine ben birsey yemiyorum 2 aydır 20 kilo verdim zaten sen benim gibi yapma[/QUOT


Merhaba, epey oldu bu sayfalara girmeyeli, hatta şifremi bile unutmuşum... Benim iki melek yavrum var, acıları hala yüreğimde, oğlumu kaybedeli 2,5 yıl, kızımı kaybedeli 1 yıl oldu. Yanan ateş hala harlı, alev alev... Ama kapalı bir kapının ardında gibi; yaşıyorsun, alıştım sanıyorsun ta ki bir söz, bir şey hatırlatıncaya kadar, o zaman o odanın kapısı açılıyor ve anlıyorsun ki ateş hala aynı ateş...İyi gelen tek şey burası, ben bu forumlarla iyileştim, yaram buralarda kabuk bağladı. Yoksa hiçkimse, en yakınlarınız bile anlamıyor, herkes diyor ki "yine olur, üzülme" , iyi de kaybettiğim evladımın yasını tutmayacak mıyım, kaybettiğim şey kazak değil ki?
Allahım hepinizin, hepimizin yardımcısı olsun...

Genişletmek için tıkla...

Genişletmek için tıkla...

yorgunbulutlar .!.:

arkadaşım ben de çok mutluyum sizlerle konuştuğuma..yoksa insan kendini suçlu hissedior.ben diyordum ki hamile arkadaşlarıma karşı nası böyle hissedebilirm? Kendi kendime kızıodum kıskanıo muyum? Onların hamileliklerine bakıp bakıp nası üzülebilirm? Onlar için mutlu olmam lazım. Ben nası bi arkdaşm böyle diip vicdanımı susturamıyordum ama hissettiklerime de engel olamıyordum haliyle. Bu sayfalarda okudum gördüm ki herkes aynı şeyleri yaşamış hissetmiş.. Anormal olmadığımı farkettim. Kendi vicdanımla kavga etmeyi bıraktım..hamile görünce yine üzülüorum ama en azından duygularımın normal olduğunu anladım çok şükür. Yoksa o vicdan azabı beni yiyip bitirecekti..kader burda bizleri karşıkaştırdı ki duygularımızı anlayan birileri olsun..inşallah hayırlı haberlerimize de ortak oluruzz ( amin)

Genişletmek için tıkla...

betumutlu .!.:

bebeğimi kaybettiğim zaman bende hamile görmeye tahammül edemiyodum.kafamı nereye çevirsem hamile görüyor ve özeniyodum.ellerine ayaklarına bakıyor acaba şişlikleri var mı belki onlarda preaklampsiler ama haberleri yok diye geçiriyodum içimden.hatta ve hatta o dönemde televizyonda ne kadar dizi varsa dizilerdeki oyuncular bile hamileydi.televizyon bile izlemez olmuştum bu sebepten.çok zor bir psikoloji.

Genişletmek için tıkla...

cavda .!.:

Evet Arkadaşlar!!! biz burada ACIDAŞLARız herşeyden önce... gerçekten ortak paydalarda buluşmak insanın acını azaltıyor çünkü; acılar gerçekten paylaşıldıkça azalıyor.... Burada kendimi iyi hissediyorum. Biliyorum ki birbirimizi anlayabiliyor ve dertlerimizi anlatabiliyoruz....

sonraki gebeliklerle en güzel hazırlanabilmemiz dileğimle ...sağalıcakla....

Genişletmek için tıkla...

yorgunbulutlar .!.:

bebeğimi kaybedeli bugün tam 42 gün oldu. acım hafifliyor diye sevinirken gördüğüm, duyduğum bişeyler bana acımı birden hatırlatıyor. yaram tam kabuk bağladı derken yine kabuğu kaldırıyor bişeyler.kanatıyor yine. ve yine kabuk bağlıyor.ama hiç iyileşmiyor. ya kabuk tutuyor ya kanıyor.hiç bir zaman da iyileşmiyecek gibi geliyor artık.insanlar neden bu kadar anlayışsız? neden üzerinden 42 gün geçti diye herşey bitti sanıyorlar? bitmedi işte geçmedi.geçmicek.kendi kendimle kalıp kimseyle konuşmayasım var. sessiz sessiz kendi köşemde oturup yaramın kabuk bağladıktan sonra kendi kendine iyileşmesini izleyesim var. izin vermiyorlar. bırakmıyorlar. beni illa hayatın içine sokmak istiyorlar. ben istediğim zaman girmek istiyorum hayatın içine.olmaz diyorlar. 42 gün geçti işte daha ne? diyorlar sanki bana.herşey bir rüyaydı sanki. öyle muamele ediyorlar. benm bebeğimden kimse bahsetmiyor. ben üzülcem diye mi şimdi bütün bunlar ? hayır ben böyle daha çok üzülüyorum bilmiyorlar. bebeğim hiç yokmuş gibi, o berbat hastanede onu daha küçücükken cansız bedeniyle doğurmamışım gibi, o güzelim vücudunu orada bırakmamışım gibi davranmaları beni kahrediyor anlamıyorlar. hayat devam ediyor işte. evet hayat devam ediyor ama içimden hiç atamycağım meleğimle..o her an aklımdayken hiç bişe yokmuş gbi davranmamı nasıl bekleyebilir bir insan ? sanki hiç hamile kalmamışım gbi, o test çubuğuna bakıp ikinci çizgiyi mutluluk içinde hiç görmemişim gibi..hastaneye kontrole hiç gitmemişim gbi, hamile olduğumu kan testiyle hiç doğrulamamışım gbi... eşimin canım kocamın o kocaman gülümsemesini hiç görmemişim gibi davranmamı nasıl isteyebiliyorlar?

ben her gün aklımda bin tane düşünceyle uyanırken günlük konulardan havadan sudan bahsetmemi nasıl düşünebiliyorlar? acım yüzünden biraz hırçınlaşmış olmam çok mu garip? insanlar neden bu kadar düşüncesiz? garip olan ben değilim onlar. sağlıklı evlatları var ama her gün kafalarını saçma sapan şeylere takıyorlar. onlar " yaa çok uykum var, yaa dün bebek uyutmadı, yaa gribim 10 gündür geçmedi" diye saçma sapan şeylerden yakınabiliyorken benm acım neden geçiştiriliyor anlayamıyorum. ben neden her gün bebeğimi anlatamıyorum. neden onların boştan muhabbetlerine katılmak zorunda olan ben oluyorum?

bebeğimi kaybettiğime değil artık insanların duygusuzluğuna üzülüyorum. hayat çok yorucu...

Genişletmek için tıkla...

yorgunbulutlar .!.:

bebeğimi kaybedeli bugün tam 42 gün oldu. acım hafifliyor diye sevinirken gördüğüm, duyduğum bişeyler bana acımı birden hatırlatıyor. yaram tam kabuk bağladı derken yine kabuğu kaldırıyor bişeyler.kanatıyor yine. ve yine kabuk bağlıyor.ama hiç iyileşmiyor. ya kabuk tutuyor ya kanıyor.hiç bir zaman da iyileşmiyecek gibi geliyor artık.insanlar neden bu kadar anlayışsız? neden üzerinden 42 gün geçti diye herşey bitti sanıyorlar? bitmedi işte geçmedi.geçmicek.kendi kendimle kalıp kimseyle konuşmayasım var. sessiz sessiz kendi köşemde oturup yaramın kabuk bağladıktan sonra kendi kendine iyileşmesini izleyesim var. izin vermiyorlar. bırakmıyorlar. beni illa hayatın içine sokmak istiyorlar. ben istediğim zaman girmek istiyorum hayatın içine.olmaz diyorlar. 42 gün geçti işte daha ne? diyorlar sanki bana.herşey bir rüyaydı sanki. öyle muamele ediyorlar. benm bebeğimden kimse bahsetmiyor. ben üzülcem diye mi şimdi bütün bunlar ? hayır ben böyle daha çok üzülüyorum bilmiyorlar. bebeğim hiç yokmuş gibi, o berbat hastanede onu daha küçücükken cansız bedeniyle doğurmamışım gibi, o güzelim vücudunu orada bırakmamışım gibi davranmaları beni kahrediyor anlamıyorlar. hayat devam ediyor işte. evet hayat devam ediyor ama içimden hiç atamycağım meleğimle..o her an aklımdayken hiç bişe yokmuş gbi davranmamı nasıl bekleyebilir bir insan ? sanki hiç hamile kalmamışım gbi, o test çubuğuna bakıp ikinci çizgiyi mutluluk içinde hiç görmemişim gibi..hastaneye kontrole hiç gitmemişim gbi, hamile olduğumu kan testiyle hiç doğrulamamışım gbi... eşimin canım kocamın o kocaman gülümsemesini hiç görmemişim gibi davranmamı nasıl isteyebiliyorlar?

ben her gün aklımda bin tane düşünceyle uyanırken günlük konulardan havadan sudan bahsetmemi nasıl düşünebiliyorlar? acım yüzünden biraz hırçınlaşmış olmam çok mu garip? insanlar neden bu kadar düşüncesiz? garip olan ben değilim onlar. sağlıklı evlatları var ama her gün kafalarını saçma sapan şeylere takıyorlar. onlar " yaa çok uykum var, yaa dün bebek uyutmadı, yaa gribim 10 gündür geçmedi" diye saçma sapan şeylerden yakınabiliyorken benm acım neden geçiştiriliyor anlayamıyorum. ben neden her gün bebeğimi anlatamıyorum. neden onların boştan muhabbetlerine katılmak zorunda olan ben oluyorum?

bebeğimi kaybettiğime değil artık insanların duygusuzluğuna üzülüyorum. hayat çok yorucu...

Genişletmek için tıkla...

doga2012 .!.:

herkes bebeğinin emmediğinden ,uykusuz kaldığından ,çocuklarının yok şöyle yok böyle sorunlarından şikayet ederken veya çok daha basit şeyleri kafalarına takarken biz de üzüntümüzden bahsetmeye kalkınca hemen "yine olur artık takma ,giden gitti onu unut artık, bak stres olma artık ,toparlan ...... gibi laflar o kadar boş geliyor ki bana artık evet haklısınız ,üzülmüyorum artık çok iyiyim tabi tabi siz haklısınız siz üzülmeye devam edin boş hayat çekişmelerine ben de içimde yaşıyım bitmeyen yasımı diyorum içimden

Genişletmek için tıkla...

cavda .!.:

Arkadaşım yazıyı okurken bir an emin olamadım acaba bunu ben mi yazmışım diye baktım.... Tıpatıp aynı duygular içindeyim benim de bende kaybedeli 52 gün olmuş... daha ne yazılabilir bilmiyorum aynı şeyleri yaşıyorum eşimin bunu söylediğim de telefonu pat diye yüzüme kapatışı, aklı başına geldiğinde beni arayıp" Sevda çok teşekkür ederim" diyip heyecandan konuşamaması geliyor aklıma sonra da bir gece ansızın başlayan kanamam ile onun nutkunun tutulması... işte herşey bu ikisi arasında yaşandı... O kadar özel şeyler ki evlat sahibi olanlar bile bu acıyı anlayamazlar. İmkan yok buna..Saçının bir teline bile kıyamayan anne babalar nasıl oluyor da bizim evlatlarımızın cansız bedenlerini bir hastane de bırakıp evimize içimiz bomboş dönmemeiz kolay gelebiliyor anlayamıyorum cidden.

Genişletmek için tıkla...