Kizimin bir kiz kardesi olacagini ogrendigimiz gun doktorumuz bebegin beyninde sorun oldugunu soyledi.. suan icin telas yapma, sonuclar ciksin konusalim dedi.. ama anne yuregi dayanir mi? Aglamaktan harap oldum, ayni gun baska doktora gittik.. o doktor da bebegimizin beyinin su topladigini soyledi ve bizi uzmana yonlendirdi..
erstesi gun elimiz yuregimizde dualar ederek gittik.. bir gece oncesinden burada forumda daha once boyle bisey yasayip atlatan annelerin hikayelerini okudum.. umudumu yitirmek istemedim..
ama doktor umut yok dedi.. hidrosefaliydi bebegimiz.. tedavisi mumkun degil dedi ve bu kadar erken haftada cok fazla ilerlemis dedi... ya karninda ölür, ya ölü dogar ya da yasar ama 100% engelli olur dedi..
yikildik...
Gebeligi sonlandirmaktan baska care yok dedi.. bile bile lades yapma, kizini dusun, onun gelecegini dusun dedi..
Aglamaktan baska bisey gelmedi elimden.. sadece 'doktor bey ben sizin kiziniz olsaydim, yine aynisini dermiydiniz' dedim.. dusunmeden evet dedi..
raporumuzu aldik ve tekrar kendi doktorumza gittik.. o da inceledi ve aynisini dedi..
mubarek kadir gecesi gunuydu.. dualar ettim.. rabbim bir kapi ac, bi yol goster diye yalvardim.... esimle sabaha kadar oturduk agladik, birlikte karar verdik
ve ertesi gun sabah erken hastaneye gidip doktorumza kararimizi acikladik.. gebeligim sonlanacakti.. suni sanciyla bebegim dogdu.. gormek istemedim, kaldiramazdim belkide birdaha toparlanamazdim..
Rabbim sabrini veriyor, kizim icin hayatimiza kaldigimiz yerden devam ediyoruz...
Simdi geride minicik mezarda yatan bir melegim, ve hala kardesini bekleyen bir kizim var..