Bir kız bebeğe hamileyim. Öncelikle şunu belirteyim, benim hiç bir şekilde bebeğimin cinsiyeti ile ilgili olumsuz bir düşüncem ya da tutumum yok. Eşim ilk cinsiyetini öğrenmeye gittiğimizde doktor kız dediği zaman hiç sevinemedi ve hastaneden çıkar çıkmaz “bir oğlan doğuramadın” dedi. Benimde bu söz çok ağırıma gitti sokak ortasında ağladım bu konudan dolayı. eve geldik yine bir sevinç belirtisi yok. bu süreçte akrabaları “sağlıklı olsun da” cümlesi kuruyorlar sürekli... Ben bunlara anlam veremedim bir türlü. Sonra eşim alıştı kızım demeye başladı ama ne benimle ne hamileliğimle çok fazla ilgilenmiyor.. her şeyi kendim araştırıp kendim alıyorum. ne iyi geliyorsa bebeğime kendim alıyorum. bana özel bi ilgisi tutumu olmadı.Benden sonra görümcem de hamile kaldı, tüm gözler onun üstüne çevrildi, bugün yemekte “cinsiyeti belli olmuş, oğlu olacakmış” dedi. neşeli neşeli. iyi bol bol çük seversin dedim bende. zoruma gitti benim çocuğumun cinsiyetini öğrendiğim gün beni ağlattığı geldi aklıma, şimdi de kardeşinin çocuğuna sevinmesi moralimi bozdu. erkek olana kadar çocuk denemesi yapacağımızdan bahsetti. bende veren allah, isterse hiç vermez. bu senin istemen benim dememle mi dedim. olsun orası öyle ama dedi... Tüm gün yüzüm düşük dolaştım. benim çocuğum sırf kız diye hamileliğimi önemsememesi, kendini doğacak erkek çocuğu için heveslendirmesi beni mahvetti. bu en güzel zamanlarımı onun tutumu ve kardeşinin peşime hamile kalması yüzünden böyle üzgün geçirdiğim için asla affedemiyorum ailesini de kendini de. üniversite mezunu eğitimli bir insan ama nasıl oluyor da böyle konuşuyor anlamıyorum. Sizce benim nasıl bir tavır sergilemem gerekiyor? inanın çok üzülüyorum. ilk hamileliğim, daha özenli daha hevesli geçsin çok isterdim .. şimdiden doğacak oğlunu düşünmesi beni üzüyor...
