Eşimle iyi kötü anlasiyorduk... 3 yıl boyunca ciddi boyuta gelecek bir kavgamız olmadı... evimin temizliğini yapar,o işten geldiğinde yemeğini hazırlar, ütü ,çamaşır her türlü ihtiyacını karşılardım... ve aynı zamanda çalışıp maddi acidan da yardımcı oluyordum sonra hamile kaldım.. hamileykende sıkıntı yaşamadık . , bebek doğduktan sonra herşey değişti.. evde hergün kavga hergün tartışma... eşim bebeğe bakmaktan anlamadigi için ve sabırlı olmadığı için bebeğe bakmak istemiyor.bebek geceleri uyaniyor diye yataklari ayirmakla basladi evvela..ev işlerine ise hic karismak istemiyor birseyler yapincada soylenerek yapiyor.. bense bebeğe bakmaktan ne temizlik yapabiliyorum ne de herhangi bir ev işi . .. annelerden herhangi bir yardim alamıyorum ..zira yaslari epey var.. eşimden bekledigim bebekle ilgilenmesi sadece.. bunlar hep kavga nedeni oluyor.. doğduğu andan itibaren bir kere bile sen uyu ben bakarım demedi.. bu bile suan kavga nedeni.. sonra ondan beklentileri mi kestim hicbirsey istemiyorum beklemiyorum.. ama evi daginik gorunce depresyona giriyorum. .. tam o anda bebek agliyor bebege bakim derken ocaktaki yemegi hatirliyorum o anda camasirlarda asılmak için beni bekliyor.. yani depresyona girecek zamanım bile olmadığını anlıyorum.