- Konu Sahibi arsizizmir
-
- #1
aile olmak için bir bebek gerekli belki eve iki kişiden aile olmaz diyorlar..
ama ben henüz bir bebege hazır degilim ve kesinlikle şuan hatta bir süre bebek istemiyorum..
üzerimde bir baskı görünürde yok ama bir göbegim oldugu ve iri oldugum için daha nişanlanmadan bile hamilemisiniz bayan diye sormaya basladılar.
evli olmayan biri için çok büyük bir kabalık aslında bu.. ve yakınlarıma sormaya basladım ya ben cokmu kiloluyum herkes hamilemisin diyor?
beni tanıyanlar insanların saçmaladıklarını kafama takmamam gerektigini söylediler...
tabi onlar beni hep gördükleri için ve bekar oldugumu bildikleri için ihtimal vermediler bile.. ama tanımıyan biri için hamile bir kadını hatırlatıyorum(kocaman bir burun yuvarlak hatlar, göbek kalça salça:)))
hatta nişanlık almak için moda evlerinde kıyafet baktıgım zaman bile sormuslardı.. hamilemisiniz diye..
ben de cevap olarak "hayır şişkoyum" demeye basladım
neyseki evlendim de gayrimeşru cocuga hamile kalan biri imajından kurtuldum. ama yine de rahat bırakmadılar.. ne zaman ucaga binsem ki yılda en az 10defa
binerim, görevliler soruyor hatta o manyatik güvenlikli kapıdan bile geçmiyorum cogu zaman üstümü aratıyorum .. hamileler geçmemeliymiş..
ilk evlendigim zamanlar eşimin annesine sormus arkadasları komsuları; senin gelin hamile galiba demişler..
e tabi 2yıllık evliyim en ufak bi gecikmemde heyecanla soruyorlar o soruyu HAMİLEMİSİN???????????????,
ya degilim ben hamile
istemiyorum cocuk
anlatamıyorum..
yasım 26 ama ben kendimi hazır hissetmezken nasıl dogurabilirim ki..
yanlıs anlamayın bebekleri cocukları cok severim. cevrere ne kadar zapdedilmeyen velet varsa benim yanımda kuzu oluyorlar
herkes hayret ediyor nasıl oluyor da bütün cocuklarla bu kadar iyi anlasabiliyorum? hem de hepsiyle.. belki de hala kendimi cocuk gibi hissettigim içindir, olamazmı?
abimin bir kızı var ki resmi KKnın albümünde kucagımda, ona deli gibi aasıgım.. 1yasına kadar hiç ayrılmadık nereye gitsek beni annesi sandılar çünkü bir an peşimi bırakmaz.. ama ben evlenip de istanbula tasındım ve artık sesini duymak ve haberini almakla yetiniyorum.. şimdi o benim en büyük hasretim.. o da bana küsüyor tabi ben tekrar gidene kadar tavır alıyor bana..
ama cocuk dogurmamak için bir çok sebebim var... çocukları haddinden fazla sevdigim içindir belki.. ben çocugumu pürüssüz bir ortama getirmek istiyorum. ne zamanki hayatım rayına oturacak o zaman bir ihtimaL ... abimin kızında bir evlat sevgisi yasadım.. o agladıgında ben de aglardım,o güldügü zaman dünyalar benim olurdu ve çok korkardım gözümü bir saniye ayırmazdım üzerinden ki hala öyle.. basına bir iş gelecekmi acaba diye cok korkardım.
hala bile telefonda annesini ve abimi uyarıyorum. gözünüzü ayırmayın ondan die
çocukların üzülmesinden daha kötü bişey olamaz...
bir baska sebeb hamilelikten kkorkuyorum. en basta içimde büyücek olan bir canlıya istemeden bi zarar veririsem; ben biraz sakarım; diger korkum sürekli karnımın içinde biri olması düşüncesi
çocugu olan bir kadın hamileligini anlatırken bile etkileniyorum ve sanki ben hamileymişim gibi sancılanıyorum... psikolojik tabii bun
ve dogumdan korkuyorum; öncelikle sezeryan karsıtıyım.. normal dogum yanlısıyım
ama etrafta normal dogurtan bi doktor göremiyorum.. tabi normal dogumdan da korkmamak elde degil ama o kısmını düşünmüyorum bile, o en son asama
ama ben henüz bir bebege hazır degilim ve kesinlikle şuan hatta bir süre bebek istemiyorum..
üzerimde bir baskı görünürde yok ama bir göbegim oldugu ve iri oldugum için daha nişanlanmadan bile hamilemisiniz bayan diye sormaya basladılar.
evli olmayan biri için çok büyük bir kabalık aslında bu.. ve yakınlarıma sormaya basladım ya ben cokmu kiloluyum herkes hamilemisin diyor?
beni tanıyanlar insanların saçmaladıklarını kafama takmamam gerektigini söylediler...
tabi onlar beni hep gördükleri için ve bekar oldugumu bildikleri için ihtimal vermediler bile.. ama tanımıyan biri için hamile bir kadını hatırlatıyorum(kocaman bir burun yuvarlak hatlar, göbek kalça salça:)))
hatta nişanlık almak için moda evlerinde kıyafet baktıgım zaman bile sormuslardı.. hamilemisiniz diye..
ben de cevap olarak "hayır şişkoyum" demeye basladım
neyseki evlendim de gayrimeşru cocuga hamile kalan biri imajından kurtuldum. ama yine de rahat bırakmadılar.. ne zaman ucaga binsem ki yılda en az 10defa
binerim, görevliler soruyor hatta o manyatik güvenlikli kapıdan bile geçmiyorum cogu zaman üstümü aratıyorum .. hamileler geçmemeliymiş..
ilk evlendigim zamanlar eşimin annesine sormus arkadasları komsuları; senin gelin hamile galiba demişler..
e tabi 2yıllık evliyim en ufak bi gecikmemde heyecanla soruyorlar o soruyu HAMİLEMİSİN???????????????,
ya degilim ben hamile
istemiyorum cocuk
anlatamıyorum..
yasım 26 ama ben kendimi hazır hissetmezken nasıl dogurabilirim ki..
yanlıs anlamayın bebekleri cocukları cok severim. cevrere ne kadar zapdedilmeyen velet varsa benim yanımda kuzu oluyorlar
herkes hayret ediyor nasıl oluyor da bütün cocuklarla bu kadar iyi anlasabiliyorum? hem de hepsiyle.. belki de hala kendimi cocuk gibi hissettigim içindir, olamazmı?
abimin bir kızı var ki resmi KKnın albümünde kucagımda, ona deli gibi aasıgım.. 1yasına kadar hiç ayrılmadık nereye gitsek beni annesi sandılar çünkü bir an peşimi bırakmaz.. ama ben evlenip de istanbula tasındım ve artık sesini duymak ve haberini almakla yetiniyorum.. şimdi o benim en büyük hasretim.. o da bana küsüyor tabi ben tekrar gidene kadar tavır alıyor bana..
ama cocuk dogurmamak için bir çok sebebim var... çocukları haddinden fazla sevdigim içindir belki.. ben çocugumu pürüssüz bir ortama getirmek istiyorum. ne zamanki hayatım rayına oturacak o zaman bir ihtimaL ... abimin kızında bir evlat sevgisi yasadım.. o agladıgında ben de aglardım,o güldügü zaman dünyalar benim olurdu ve çok korkardım gözümü bir saniye ayırmazdım üzerinden ki hala öyle.. basına bir iş gelecekmi acaba diye cok korkardım.
hala bile telefonda annesini ve abimi uyarıyorum. gözünüzü ayırmayın ondan die
çocukların üzülmesinden daha kötü bişey olamaz...
bir baska sebeb hamilelikten kkorkuyorum. en basta içimde büyücek olan bir canlıya istemeden bi zarar veririsem; ben biraz sakarım; diger korkum sürekli karnımın içinde biri olması düşüncesi
çocugu olan bir kadın hamileligini anlatırken bile etkileniyorum ve sanki ben hamileymişim gibi sancılanıyorum... psikolojik tabii bun
ve dogumdan korkuyorum; öncelikle sezeryan karsıtıyım.. normal dogum yanlısıyım
ama etrafta normal dogurtan bi doktor göremiyorum.. tabi normal dogumdan da korkmamak elde degil ama o kısmını düşünmüyorum bile, o en son asama