Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Mailela .!.:

Gecti derken diyorum ya tabikide bizim gibi insanlarda tamamen gecmez. Su an nasi kotusun hergun mutsuzsun. Buyudukce sadece zorladigi gunlerde dahada buyudukce zaten cok bi zorlugu kalmio cok ekstrem durumlarda dersin off bulduk basa belayi. Benim mesela cok cok nadir oluyor artik. Oda eşim bildigi icin hemen olaya mudahale ediyor. Ben sana demiyorum ki ayy geciyo koalina asik oluyosun :)) yo gecmiyo iste ama cok nadir geliyor ve eskisi gibi acitmiyor. Cunku alisiyosun o sana yuk gelmiyor artik ve sewiyosun konusuyor cunku. Derdini söylüyor. Sevgi karsilikli sen onu sewiyosun o seni seviyor. O seni sewince sen onu daha cok seviyosun. Boyle boyle hersey duzeliyor.

Genişletmek için tıkla...

Ben kriz zamanlarından bahsetmiyorum, günlük mutlu olmaktan ve o yük hissinin gitmesinden bahsediyorum. İlla ki nasıl eşinle ailenle çatıştığın oluyor çocukla da olur, dişi çıkar, tuvalet konusu olur, inatlaşır vs... Ama genel anlamda varlıpından mutlu olmak istiyorum kihayatım çekilebilir olsun

anne değilim. yakın zamanda olmayı da düşünmüyorum çünkü hayatımda hiç çocuk özlemi çeken bi kadın olmadım. ben de bana göre olmadığını düşünüyorum. günün birinde aklıma yatarsa elbet doğudurum.

sadece şunu söylemek istiyorum. bebekli hayat bana göre değilmiş diyorsunuz ya? bebeği iade etme şansınız var mı? yok. o zaman bu duruma alışacaksınız. tek kolunuz kopmuş olsa tek kollu hayat bana göre değil deyip canınızı mı alacaktınız? yooo. tek kolla yaşamanın kolay yollarını arayacaktınız. bu da aynı şey. bebek doğmuş ve sağ. eee size de bu duruma alışacak, bu duruma alışmanızı sağlayacak şeyler yapmak düşünüyor. başka çaresi yok.

geçen bi üye tuvalet eğitimi hakkında konu açmıştı. çok zorlanıyormuş ve herkes bi laf söylüyormuş. üyelerden biri de bana da sorup durdular, altına yapan bi yetişkin var mı, yok, elbet öğrenecek dedim yazmıştı. çok doğru değil mi? mantık çok basit aslında. siz 10 yaşında kendini yerlere atıp ağlayan, gece uyanıp ortalığı ayağa kaldıran, tuvalet eğitimi olmayan, hala emmeye devam eden bi çocuk gördünüz mü? engellileri es geçiyorum. böyle bi çocuk yok. hepsi büyüyor ve öğreniyor. size de o zamana kadar çabalamak ve sabretmek düşüyor.

Koalina .!.:

Ben kriz zamanlarından bahsetmiyorum, günlük mutlu olmaktan ve o yük hissinin gitmesinden bahsediyorum. İlla ki nasıl eşinle ailenle çatıştığın oluyor çocukla da olur, dişi çıkar, tuvalet konusu olur, inatlaşır vs... Ama genel anlamda varlıpından mutlu olmak istiyorum kihayatım çekilebilir olsun

Genişletmek için tıkla...

Olacak kolaina
Burda olumlu konuşan onlarca üyeye odaklanırsan
Sana uzanan elleri görmezden gelmezsen
Kafandan asla geçmeyecek bittim ben düşüncesini atarsan
Profosyonel desteği düzenli devam ettirirsen
Gün gün saymayı bırakıp zamana kendini teslim edersen
İnan bana geçecek

Koalina .!.:

Ben kriz zamanlarından bahsetmiyorum, günlük mutlu olmaktan ve o yük hissinin gitmesinden bahsediyorum. İlla ki nasıl eşinle ailenle çatıştığın oluyor çocukla da olur, dişi çıkar, tuvalet konusu olur, inatlaşır vs... Ama genel anlamda varlıpından mutlu olmak istiyorum kihayatım çekilebilir olsun

Genişletmek için tıkla...

Oda zamanla olucak iste sen hemen su an olsun istiyosun. Olmuyo daha da mutsuz oluyosun. Biraz zaman koalina zaman. Birax zaman ver kendine doktoruna git tedavi ol. Zamanla hersey oturucak hemen keske istedigiz hersey olsa. O annelik yükude omuzlarindan paylasmadikca gitmez. Paylaski azalsin yükün

Koalina .!.:

Yanş bilemiyorum o bahsedilen sevgi bu mu, bir kaç hafta önce kafasını ani çevirince tırnağım yüzüne battı ve çizildi. Çok üzüldüm ve ağlaya ağlaya tırnaklarımı dibinden kestim ki ben tırnak uzatmaya ve ojeye bayılan biriyim. Yani hem kesiyorum üzülüp ağlıyorum hem tırnak bile uzatamam artık diye ağlıyorum... Böyle karmaşadayım.

Genişletmek için tıkla...

Evet bahsedilen sevgi bu. Onun için karşılık beklemeden tırnak kesmek :) Kıyamam çok tatlı.
Iyi bir tedavi her şeyi çözebilecekken bu kadar umutsuz olmanız sizi daha çok hırpalar. Tıp çaresiz değil. Buna inanın.
Dünyada bu durumu bi tek siz yasâmıyorsinuz. Yaşayan binlerce kadın var ve tedaviyle normale dönüyorlar.

Trt belgeselde nöropsikoloji adli belgeselde aynı bu durumda olan,sonra tedavi ile iyilesen bir kadını islemislerdi. Orda izlemiştim. Kadın sizden çok daha kötü durumdaydı.

Ama roportajda iyilesmiş,yüzü gülen yanında kızi ile çok mutlu bir kadın vardı..

Ya arkadaşlar kızıyorsunuz ama kk böyle bir konuyu yine çok olgunlukla karşıladı. Hemen çok büyük laflarla linç başlardı genelde ama Koalina ’nın olgun ve sakin tavrı yüzünden ilerledi böyle.

Her düşünceyi de okumak zorunda. Hangisinin tetikleyip ‘evet iyi olmalıyım’ dedirteceğini de bilemeyiz.

Ben çocuğu ver dedim evet, ama buna tepki vererek ondan vazgeçemicenive bir bağ kurduğunu anlıyoruz mesela.

Yani bence kapattırmamalı konuyu.

Koalina 100 kişi geçecek diyor dikkate almıyorsun, 3 kişi geçmez diyor , yıkılıyorsun.
Tamam sebebi depresyonda, sen sensin, ne aynı kalmış ki sen kalacaksın, sen istesen de istemesen de bebeğin büyüyecek ve rahat zamanlar gelecek.
Yine söylüyorum, ölüp bitmek, süper anne olmak zorunda değilsin, duyguların zamanla şekillenecek. Ama bu zamanları en az hasarla nasıl atlatırsın o önemli.
Desteğini al, duygularını kabullen, bir çoğunun normal olduğunu ve bir çok kişinin bu duyguları yaşadığını kabullen, bir çok kişinin bu yollardan geçtiğini ve atlattığını kabullen, kendini zorlama , neden böyleyim diye sorgulama, hayatını KABULLEN.

Geciyor ustune ikinci cocuk fikri bile korkutucu gelmiyor daha dune kdr ikincimi asla derdim ama gece instagramda rastladigim yeni dogmus bir bebek bana farkli hissettirdi sanki oglumun ilk anlarini hatirlatti ozaman hissedemediklerimi hissettim gibi bisey oldu:) yani birgun bir saat bile fark ediyor sevgi konusunda gun gectikce baglilik artiyor doktora gotururken sanki ben muayne olacakmisim.gibi heyecanliyim doktor bugun hersey yolunda deyince sanki cok sevdigim bir yere gidiyormusum gibi mutluluk sardi icimi:)

Koalina .!.:

Ben kriz zamanlarından bahsetmiyorum, günlük mutlu olmaktan ve o yük hissinin gitmesinden bahsediyorum. İlla ki nasıl eşinle ailenle çatıştığın oluyor çocukla da olur, dişi çıkar, tuvalet konusu olur, inatlaşır vs... Ama genel anlamda varlıpından mutlu olmak istiyorum kihayatım çekilebilir olsun

Genişletmek için tıkla...

Oda olacak gün gelecek ben bunlarla baş ettim galip geldim diyeceksin.

Koalina çok geçmiş olsun.
Dört buçuk aylık bebeğim var benimde.
Zor gerçekten. Hayatımız bebeksiz hayattaki gibi olmayacak elbette ama bebekli hayatta bize başka başka güzellikler sunacak.

Zor gunlerim oldu benimde. Sizin kadar yoğun yaşamadım ama "yapamayacağım bakamayacağım, erken miydi, becerebilecek miyim gibi düsüncelerim oldu. Eski kıyafetlerime bakıp bir daha giyemeyeceğim diye ağlamak isterdim. Tabi bunlar sizin hislerinizn yanında daha hafif kalıyor. Yalnızdım yaşadığım şehirde. Ailemin yanına geldim. Bebegim kolikti. Eşim çok destek oldu ilk 3 ayı ailemin yanında geçirdim. Öyle böyle derken şimdi her şey daha iyi çok şükür.

Size özelden atılan mesajlara cok üzüldüm. Hem anneler için hem o bebekler için hem de kendileri bir karanlıkta kaldılar diye sizinde umudunuzu kırdıkları için. Hem üzüldüm hem kızdım.

Siz, size destek veren atlattım gecti diyen hanımlara odaklanın lütfen :) neden geçmesin ki.

Iyi bir tedavi görüp herseyi geride bırakacağınıza inanın. Sizin içinde bebeğiniz içinde en iyisini diliyorum. Ikinizinde bu günleri hiç hatırlamayacağı cok güzel günleriniz olsun.

Koalina sadece bir örnek vereyim sana.
Benm kızım doğuştan kalça çıkığı vardı,9 aylık olunca ameliyat oldu bacakta asılı duran bir kum torbası vardı.
Geçmedi son çare platin ve çivi olacak dedi doktor,yıkıldım isyan ettim o an neden ben ve bebeğim dedim..
Öyle bir ruh haline girdim ki,sonuçta ameliyatoldu 6 ay alçıda kaldı bacağı,gurbetteyim kimse yok alçı ıslanır bin uçağa gel buraya yat hastaneye tekrar.Sonra yine alçı 2 ay daha kaldıisonrasında platinler çıktı.
Korkuyorsun bişi olacakmı ya ileride ayağı aksarsa diye düşünüyorsun çok şükür atlattı o dönemleri yıllarca röntgenler çekildi kontrollerde.
Ben ne oldum o dönem üzüntü içinde bayıldım çünkü o alçılı halde taşımak inan çok zordu..
Sonra ne oldu göğsümde tümör çıktı bunların hepsi üzüntü sonrası ortaya çıktı.
Çok şükür oda temiz çıktı..

Demem şu ki,herşey biz insanlar için Allah güç kuvvet veriyor atlatıyorsun bu zor günleride..
Şimdi geriye bakıp düşününce çok güçlü bir kadınmışım diyorum kendime..
Ayakta durmayı sağlıklı düşünmeyi öğrenebildim diyorum.

Koalina .!.:

Ben kriz zamanlarından bahsetmiyorum, günlük mutlu olmaktan ve o yük hissinin gitmesinden bahsediyorum. İlla ki nasıl eşinle ailenle çatıştığın oluyor çocukla da olur, dişi çıkar, tuvalet konusu olur, inatlaşır vs... Ama genel anlamda varlıpından mutlu olmak istiyorum kihayatım çekilebilir olsun

Genişletmek için tıkla...

siz bebeğin varlığından mutlu değil misiz? keşke doğmasaydı filan mı diyorsunuz?

3 çocuk annesi bir bayan olarak yazıyorum ilk bebek istediğimizde hemen hamile kaldım ve düşürdüm tekrar hamile kaldım ve yine düşürdüm biraz ara verdik tekrar hamile kaldım ve onu da düşürdüm tamam dedim artık ben anne olamayacagim gitmedigim hastane kalmadı hiç bir problem bulamadılar 2 yıl boyunca çok üzüntüler yaşadım derken oğluma hamile kaldım 9 ay boyunca her gün ama her gün kendime iğne yaptım katlandığım acıların tarifi yok oğlum o kolik bir bebek olarak doğdu yaşadığım stres karnındayken ona geçti belki de 2 yıl sonra herşey geride kalmıştı onun gülmesi annem demesi oyunlar oynamasi bile bir başka 5 yıl sonra kızıma hamile kaldım 29 haftalıkken erken doğum riski ile haftalarca hastanede kaldım aynı sıkıntıyı onda da yaşadım 60 kiloya kadar dustumki doğumda yattığını için 96 kiloydum bir daha kesinlikle dogurmam dedim ama korunurken 3.ye hamile kaldım şimdi oda 1 yaşında çok zor evet ama bir o kadarda güzel sabret sukre bol bol dua et inan gülmeye başladığında yurumeye anne baba demeye başladığında kendini ifade ettiğinde herşey çok farklı olacak evet hayatın eskisi gibi olmayacak ama daha da güzel olacak kendine o minik bebeğine şans ver göreceksin Rabbim yar ve yardımcın olsun

Merak edenler için ilk mesajımı da güncelledim;
Psikolog ve psikiyatri ile beraber devam ediyorum. Depresyonun yanında anksiyete de olduğu söylendi. Kullandığım
hafif bir ilaç vardı, değişmedi. Psikolog bir anne sorunu da tespit etti, şaşırmadım

Eşimin ısrarıyla homeopati diye bir yöntem de denedim. Ne kadar güvenilir hiç bir bilgim yok, araştırmamıştım bile.

Ney ne kadar işe yaradı bilemiyorum ama her şey biraz daha iyi. Zaman geçtikçe sevgim de artıyor yapabildiklerim de...
Tabi hala o sıkışmışlık hissi yakamı bırakmıyor. Yalnız kalmayı çok severdim ama nadiren mümkün ki yalnızken bile zihnim dolu. Evet gün içinde vakit geçirirken eğleniyorum ama özel zamanlara da ihtiyaç duyuyor, eski boş vakitlerimi- sorumsuz yaşamımı arıyorum. İstediğim zaman uyuyabilmek, çantamı alıp çıkmak ve keyfimce gezmek, sabahlamak gibi şeyler lüks. Bu konuda yalnız olduğumu zannetmiyorum, bir çok anne arıyordur bu durumu.
Kısacası buz gibi suya girmiş gibiyim. Başta ciddi bir şok yaşadım ama suyun içinde kaldıkça alışıyorum. Tabii kimseye de "su çok güzel sen de gelsene" diyemem, demem :)
Yardımcı olanlara teşekkürler

Bu arada hislerim şu şekilde; bebeğini alacağız ve eskiye döneceksin deseler ne cevap vereceğime emin değilim ama muhtemelen hayır derim.
Bir kaç hafta önce hiç düşünmeden dönerim diyordum.

Şimdi bana gülüyor, hep gülüyor çok neşeli, gözümün içine bakıyor iki çift laf edeyim diye :) şımarık hareketler, yapabildiği kadar bıdırdanma şeklinde iletişim kuruyoruz. Bütün gün dışarıda durduğumuz da oldu, pek sorun çıkarmadı. Hava güzelse geziniyoruz, değilse evde saçma sapan oyunlar oynuyoruz:)
Ne istediğini de anlıyorum artık sesinden ve hareketlerinden. Kimsenin onu bu şekilde anlayamayacak olması da garip bir duygu.

son guncellemeni okudum. hersey daha da guzel olacak.

papyonkilikli .!.:

son guncellemeni okudum. hersey daha da guzel olacak.

Genişletmek için tıkla...

Umuyorum.
Keşke her şey daha hızlı olsa..