Hayır özlemiyorum. Aile baskısı, ergen abi, günlük yenilen dayak sinir stress, abi yokyere döverken, sesli sessiz çığlıklarımi duymayan anne, baba zaten sinirküpü, cebimde 5 kuruş olsa haftalarca harcamaz biriksin kendime bişey alıyim hayallerinin parayi elimden hiç değilse ekmek aldırarak elimden alınınca yaşadığım hayalkirikligi, arkadaşsiz, hep başkalarına özenerek geçirdiğim bir genclik.... Hayır babaevimi özlemiyorum hemde hiç.
Oruç başına vurmasa ve ailesi doldurmasa gayet güzel anlaştığım bir esim istediğim gibi yaşadığım çantami alıp "bey ben çıkıyorum" dediğim bir hayatım var, çokk sükür.