Ben özlüyorum valla. Özlemiyorum diyenler, evlilik çok güzel harika bir eşim var diyenler, hepiniz adına çok seviniyorum. Ama benim hayatımın en güzel yılları üniversite yılları ve sonrasında evlenene kadar geçirdiğim 3 seneydi. Tek kişilik dünyamı istediğim gibi yönetiyordum. İstediğim işi istediğim zaman yapıyor, yiyip içip geziyordum, arkadaşlarımla bol vakit geçiriyordum. Kendimi geliştirmek için 3 kursa birden gidiyordum. İstediğim şeyleri ev eş çocuk dengesi kurmadan sadece kendi bütçem çerçevesinde alıyordum. Şimdi ise ev işleri ve annelik mastırı dışında kendimi geliştirdiğim bir alan yok. İhtiyaçlarımı minimumda tutmaya çalışıyorum, çünkü bir sürü şeyin içinde benim kişisel ihtiyaçlarıma sıra gelmiyor. Zevk için para harcamayı unuttum gibi birşey. En son sinemaya yaklaşık 2 sene önce gittim. Evin eşin ve çocuğun ihtiyaçlarına yetişmekten kendimi unuttum. Özlüyor muyum özlüyorum evet.
Ama tüm bunların içinde bana deseler ki herşeyi siliyoruz, bugün yaşadığın herşeyi geri alıyoruz ve bekar günlerindeki haline döndürüyoruz deseler istemem, çünkü evladımın sevgisini bir kere yaşamışken onsuz bir hayatı düşünemem. Onun sevgisi herşeye değer gözümde. O özgürlük hissini ve eksik kalan şeyleri tamamlamanın bir yolunu bulurum ben ama tek başına olduğum günlerime dönsem evladımın saçının telini bulamam. Değmez yani