1.5 yıldır tanıdığım bir arkadaşım var . çok yakın hissediyorum onu kendime,neredeyse ilk tanıştığımızdan beri birşeyler hissediyorum ona karşı. canım sıkıldığında sorun yaşadığımda,hastalığımda hep yanımda oldu. destek oldu. ama şöyle bir sorun var,arkadaşız ya yaşadığı bütün aşk acılarını ne derece üzüldüğünü biliyorum. beni tanıdıktan sonra da hayatına birileri girdi çıktı.bu arada iletişimimiz de koptu doğal olarak. arkadaştık,iş arkadaşı, çok iletişimimiz yoktu başlarda, işteki bir takım insanlar yüzünden sorunlar yaşadık. böylece ortak paylaşımlarımız oldu.daha yakın arkadaş olduk. şimdi hayatında kimse yok ,günden güne daha da yakın oluyoruz. ama içim hiç rahat değil. herkesin bir geçmişi olabilir. başından bir evlilik bile geçebilir.ama beni tanıdıktan sonraki,benim gözümün önünde yaşanan ,benim şahit olduğum bir geçmişi var. bunu nasıl kabullenirim bilemiyorum. içime sinmiyor. ne yapacağımı da bilmiyorum. hayatına birilerini alırken ben yakınındaydım. şimdi neysem o zaman da oydum.ne oldu ne değişti de o böyle değişti. aslında aramızda itiraf edilmiş bir şey de yok.iş arkadaşım olduğu için başbaşa görünmek istemiyorum,tedirgin oluyorum.çünkü insanlar dedikodu yapıyor. zaten küçük bir ilçede çalışıyoruz. o da saygı duyuyor.yüzyüze görüştüğümüz çok nadirdir. ama görüşüp görüşmememiz de ona bağlı,beni sahiplenecek arkamda duracak olsa kimseden çekinmem,ama yapmıyor... ne düşüneceğimi de bilemedim.ne ifade ediyorum onun için bunu da bilmiyorum. başarısız ilişkiler yaşadı teselliyi bende mi buluyor bu da geliyor aklıma.ne olduğu belli olmayan bu durumun içinde olmak rahatsız ediyor beni. muallakta kalmaya tahammülüm yok. ya bir nokta koyalım,ya bir başlangıç yapalım. ama bunun yönlendiricisi ben olamıyorum maalesef. aslında bir nokta koymuştuk yakın zamanda ama hayatımdan çıkmasına tahammül edemedim. baktım ki gidiyor,ben aradım onu. arkadaşça. ilişkimizin nereye gittiğini konuşmaya kalksak ona soracağım sorular var. bunların cevabının beni tatmin etmemesinden,onu hayatımdan çıkarmak zorunda kalmaktan korkuyorum. sesini duymadan edemiyorum,onu düşünmeden edemiyorum. yakın zamana kadar o arardı hep beni,ben ona karşılık verirdim sadece. belli etmemek için ilgilenmez görünmeye de çalışırdım. şimdi çekinmiyorum,o da daha rahat ben de. değiştiğimi söylüyor,gözümde değerli olduğunu hissettiğini söylüyor. eskiden öyle olduğunu hissettirmezmişim. böyle iki arada bir deredeyim. yıllardır içimde biriktirdiğim sevgiyi ona vericem,ama müsade etmiyor. böyle devam ederse çok şey kaçırıcak...beni gerçekten kaybedicek,ki ben de onu kaybetmiş olucam. hem de bunun sorumlusu ben olmayacağım. acı çeken de ben olacağım.iyiye gitmiyor bu iş değil mi? ne dersiniz??
lmaz: beklicem seni dedim ama inandıramadım :çok üzgünüm: ama onun düşünceleri büyük ihtimalle söylediklerinin birebiri.. eğer nişan olsaydı iş ciddiye binicekti ve daha rahat olacaktı.. ve ben rahat olmasını bile ellerinden aldım mafoldumben
