- Konu Sahibi moonlight_mj4ewr
-
- #1
İsterseniz okumayabilirsiniz, uzunca ve aptalca içimi döktüm çünkü hiç iyi değilim kimseye de anlatamam..
17,5 yaşındayım. Duygusallığımdan nefret ediyorum. Bu yıl üniversiteye hazırlanıyorum.
Hergün dershane çıkışlarında beni sevmiş olan bir kişiyle karşılaşıyorum, o çok iyi biri ama ben ona aşık değilim.
Saçmasapan bir ilişkim oldu yaklaşık 1 yıl önce. Oldukça fazla akıllandım hatta evlenene kadar erkeklerden uzak durmayı düşündüm duruyorum da. Beni sevenler oldu ben istemedim işin doğrusu hem ısınamadım hem de geçen yılki tecrübemden aynı şeyleri yaşarım diye korktum.
2009dan bu yana nedense unutmadığım biri var deli gibi aşık değilim ama diğer sevdiğimi sandıklarımda alttan hep o çıkıyor. O beni sevmeyecek zaten beklentim de yok unutabilsem. Hep başa sarıyorum. Bazen unuttuğumu sanıyorum görünce bi tuhaf oluyorum. Ama boşverdim artık oluruna bıraktım.
O kadar yoğunum ki aklımı sadece derslerime veremiyorum etrafımda sevgilisi olan arkadaşlarımı görünce bir yanım acıyarak bir yanım imrenerek bakıyor.
Mantığımı tamamıyla kullanamıyorum şu lanet kalbim, duygularım.. illa sevgilim olması mı gerek? Bence çok gereksiz ama kalbimde bir boşluk var ve bundan nefret ediyorum.
Kendimi hiç sevmiyorum koca bir aptal olduğumu düşünüyorum erkeklerden de kendimden de bıktım artık. O kadar yoğun ki derslerim anlatamam. Hergün baş ağrısı çekiyorum hafta içleri.
Sanki sevgilim olsa mutlu ötesi olacakmışım gibi geliyor. Beynim daha beter hallere geleceğimi söylese de kalbim mutluluktan ölecekmişim gibi söylüyor.
Ortada fol yok yumurta yok, dertsiz başıma dert arıyorum sanki. Çok saçma bir psikolojideyim.
Neşeli şarkılar dinlerken mutlu oluyorum ama sonra geçiyor... Mutsuzum, umarım belamı bulmam... İsyan etmiyorum ama dediğim gibi işte PSİKOLOJİ..
Okuyanlara çok teşekkürler.. O kadar stresliyim ki ne yapsam bilemedim içimi dökeyim dedim burası ve sizler iyiki varsınız..
Seninki de dert mi demeyin lütfen bu bir haykırış.. İsyan ya da şikayet değil. Kendini bilmez nefsimin mantığımla çatışması...
17,5 yaşındayım. Duygusallığımdan nefret ediyorum. Bu yıl üniversiteye hazırlanıyorum.
Hergün dershane çıkışlarında beni sevmiş olan bir kişiyle karşılaşıyorum, o çok iyi biri ama ben ona aşık değilim.
Saçmasapan bir ilişkim oldu yaklaşık 1 yıl önce. Oldukça fazla akıllandım hatta evlenene kadar erkeklerden uzak durmayı düşündüm duruyorum da. Beni sevenler oldu ben istemedim işin doğrusu hem ısınamadım hem de geçen yılki tecrübemden aynı şeyleri yaşarım diye korktum.
2009dan bu yana nedense unutmadığım biri var deli gibi aşık değilim ama diğer sevdiğimi sandıklarımda alttan hep o çıkıyor. O beni sevmeyecek zaten beklentim de yok unutabilsem. Hep başa sarıyorum. Bazen unuttuğumu sanıyorum görünce bi tuhaf oluyorum. Ama boşverdim artık oluruna bıraktım.
O kadar yoğunum ki aklımı sadece derslerime veremiyorum etrafımda sevgilisi olan arkadaşlarımı görünce bir yanım acıyarak bir yanım imrenerek bakıyor.
Mantığımı tamamıyla kullanamıyorum şu lanet kalbim, duygularım.. illa sevgilim olması mı gerek? Bence çok gereksiz ama kalbimde bir boşluk var ve bundan nefret ediyorum.
Kendimi hiç sevmiyorum koca bir aptal olduğumu düşünüyorum erkeklerden de kendimden de bıktım artık. O kadar yoğun ki derslerim anlatamam. Hergün baş ağrısı çekiyorum hafta içleri.
Sanki sevgilim olsa mutlu ötesi olacakmışım gibi geliyor. Beynim daha beter hallere geleceğimi söylese de kalbim mutluluktan ölecekmişim gibi söylüyor.
Ortada fol yok yumurta yok, dertsiz başıma dert arıyorum sanki. Çok saçma bir psikolojideyim.
Neşeli şarkılar dinlerken mutlu oluyorum ama sonra geçiyor... Mutsuzum, umarım belamı bulmam... İsyan etmiyorum ama dediğim gibi işte PSİKOLOJİ..
Okuyanlara çok teşekkürler.. O kadar stresliyim ki ne yapsam bilemedim içimi dökeyim dedim burası ve sizler iyiki varsınız..
Seninki de dert mi demeyin lütfen bu bir haykırış.. İsyan ya da şikayet değil. Kendini bilmez nefsimin mantığımla çatışması...