Ben de öyleydim, eşimden beklentiler içinde. Ama baktım onunla bir yerlere gidince de huzurlu mutlu olamıyorum, bir sözuyle kızıyorum, bir bakışini yakaliyorum kiziyorum. Mutlu olamiyorum. Şimdi kendi kendime mutlu olmaya çalisiyorum. Mesela resim kursuna yazildim. Evde yabanci dizi izliyorum. Divan Şiiri ezberliyorum :) ona da söylerim bazen. Onu fazla takmiyorum. Hafta sonu evde oyleye kadar uyur, odan evvel uyanirim sporuma giderim gelirim. Kahvaltisini veririm. Annesigili ziyarete gideriz falan. Önceleri modumu çok aşağı çekerdi. Onda bir şeyler beklerdim. Şimdi izin vermem, yönetirim duygularimi. O deyişmedi, ben deyiştirdim kendimi.
Onu da anlamaya çalisiyorum. Adam sabah 7 de cikiyor akşam 9-9.30 evde. Zaten evin ekmeyini o kazaniyor, kafasi bütün gün işle dolu. Günümüz şartlarında mekanik bi şey olmuş, kendine hayri yok tabiri caizse, ne bekliyeyim ki ondan..