Bende anlatayım canlarım 3 yılda nasıl yılma noktasına geldiğimi. 3 yıllık evliyim nasıl bi evlilik ama ben diyim 2 kişilik siz deyin 5 kişilik. Ben bu evlilikte kim olduğumu unuttum . Unutturuldu daha doğrusu. Eşimin anneci olduğunu biliyordum ama nedense evlendikten sonra aileci oldu. Kimse beni yanlış anlamasın ailesinin olması başka bişi aileci olması başka bişi. Ilk zamanlar of hatırlamıyorum bile biz hep kavga ediyorduk. Evim ayrıydı hemen her gün kayınvalidem e kahvaltıyla başlayıp akşamın son çayını içer evimize gelirdik.zaten gün bitmiş.vur kafayı yat olmadı acele macele bisiler yap yat.malüm sabah saat 9 kalkış kayınvalidem gile gidecez. E ben evde kahvaltı yspalım dediğim zaman zor ikna olurdu. "ama annemler yalnız" pf ben ailemi bırakıp gelmişim sen ne diyon ya.. Şehirlerarası bizim evliliğimiz arkadaşlar. Başka bi durum değil. Bu olay böyle devam etti.hamile kaldım tabi sonra doğum yapana kadar kayınvalidem gilde artık yatılı kalmaya başladık. Kalmak mesele değildi artık benim için kocamın huyu bu diye kabullendim. Doğum yaptıktan sonra evime geçtim. Sonrasın da görümcem girdi devreye.önceden de vardı tabi de abarttı iyice aileme kadar dil uzattı vs ben artık kendimi savunamıyordum bile. Ablası %100 hatalı bile olsa eşimin bana dediği tek şey "ablam ne diyosa haklıdır" oldu.çoğunluk ben haklı oluyordum.en sonun da görümcem le küstüm. Yoksa şizofrene bağlamıştım artık.sanmayın rahata erdim. Bu sefer de eşim ablamla konuşacaksın diye baskı yapmaya başladı. Konuşmadım.biliyorum aynı şeyleri yaşayacaktım.taki geçirmiş olduğumuz ramazan bayramın da görüştük ama mesafeli olmam gerekiyo yoksa durum vahim. Şimdi de bi işi gücü olsa çocuklarını bana bırakacak oluyo.onda da beni değil eşimi arayıp sorduruyo. Bende kabul etmiyorum.noluyo şimdi eşim bana tavır alıyo konuşmuyor. Sizce ne yapayım yoruldum artık eşimin bu tutumundan benim gibi olan var mı. Inş yoktur. Fikir verin arkadaşlar.