Ben de kendine güvenen, güçlü biri olmak istiyorum

Üniversite 2. sınıf öğrencisiyim, ailemle yaşıyorum. Baskıcı bir babayla büyüdüm, yanında konuşmaya korkardık. Küçükken babamdan çok şiddet de gördüm. Bunların sonucunda kimseyle konuşmayan biri oluverdim. Ta ki üniversiteye kadar. Üniversitede kendime güvenim geldi, insanlarla konuşuyorum, fikrimi söyleyebiliyorum, bir konu üzerinde tartışabiliyorum, tek başıma çıkıp dolaşabiliyorum ama bu bana yeterli gelmiyor. Ne kadar insanlarla konuşuyor olsam da insanlardan hep biraz ürküyorum, konuşuyorum ama içim hep tedirgin. İnsanlarla samimiyet kurmaktan kaçıyorum, çoğu zaman resmi davranıyorum. İstiyorum ki içimden geldiği gibi konuşayım, iletişim kurayım. Bunu aşmak istiyorum. Bu yüzden, iletişimimin güçlenmesi, kendime güvenimin artması adına tiyatro kursuna gitmeye karar verdim. Ancak aile bireylerim yapamayacağımı, bir ay sonra kursu bırakacağımı, bu yüzden hiç başlamamamı söylediler. Oysa ben bugün kursa gidip her şeyi görüşmüştüm ve gitme konusunda çok kararlıydım. Ailemin dediklerinden sonra kendime olan güvenimi yitirmiş hissediyorum. Kendim için bir adım atıp sonunda kursu bırakacak olsam dahi kursa gitmeli miyim? Bunu denemeli miyim? Benimle aynı durumda olup bu sorunu yenen var mı? Nasıl yendiniz? Tavsiyeniz neler?

Tiyatro kursunu sende yapamayacagini dusunuyorsan baska kurslarda var halk oyunlari diksiyon yemek kurslari onemli olan degisik ortamlarda fikir alis verisi yapman.. bence basarabilirsin.. unuversitede etkinliklerede dahil ol klupler varsa onlara katil.. boyle boyle hic sorun kalmaz

Tiyatro yeteneğine guveniyorsan tiyatro olabilir ,müzik ,resim vs sosyal sorumluluk projelerinde görev alabilirsin.illa yetenek gerekmiyor başrol oynamaya gerek yok ama sosyallesmen lazım . Dilerim kısa sürede bu sorunu aşarsin .

Öncelikle tebrik ederim. Kendi adina birseyler dusunmen ve yapmak istemen ne guzel birsey.
Tiyatro kursuna yazilman iyi bir baslangic. Yalniz boyle seyler yaparken en iyisi kimseye soylememektir. Hele seni yorumlariyla asagi ceken negatif insanlara hic anlatma.
Illa kotuluk adina sana oyle seyler demiyor olabilirler ama kendi inanclari okadar yani. Dogruluk payi yok. Tabiki basarirsin istedikten sonra sen.
Seni mutlu eden ve kendi gelisimine katkisi olan seyleri yaparken ayrica kimsenin onayina ihtiyacin yok. Kendine inanmissin sevinmissindir de yazilirken. Sakin gitmemezlik yapma. Begenmesen bile denemis olursun.

Benim takıldığım yer ise "bu nasıl bir aile" yahu insan kızına "yaparsın, sen her şeyi becerirsin" filan der... Sizinkiler de destek olmuyor madem köstek olmasınlar, böyle şeylerde onlardan fikir almayı bırakmalısınız.