Kızım 10 aylık oldu yeni. Harçlık vermiyorum. Onun masraflarını eşimle alırız dolayısıyla benim harcamam değildir. Ekmek ben almam. Diğer herşey aynı. Kıyafet almam ayrıca. Eskiyen parçayı atar yenisini öyle alırım. Parça sayısı sabittir. Bu şehirde arkadaşm yok. 100 lirayla bu şekilde bir ay yaşarım. Bitmez bile.
Konuyla ilgili diyeceğim şudur. Eşimin zorlandığını hissetsem ve bebek bekliyorsam bazı harcamaları kısarım. Ben de bayanım ama illaki ihtiyaç duyduğum şey yok. Şuan hamileysen biraz kıyafet alırsın doğal olarak ama sonuçta ben iki pantolon iki tayt birkaç aya göre bluzla bitirdim dokuz ayı. Tercih meselesi elbette ama geçici bir süreç için masraf yapmak bana mantıklı gelmedi.
Bakım, makyaj vs çok yapmazsan da olur. Zaten hamilelik hem cilt hem de saçın en güzel ışıl ışıl olduğu bir dönem. 500 nasıl yetmez ben anlayamadım. Tasarruf yapıp 300 yapacaksın bir de. Bilemedim yani. Bebeğin alışverişi çok oluyor. Eşine destek olmaya bak. Erkekler için bebekli hayata adapte olmak çok zor oluyor. Masraflar çok artıyor. Sürekli ağlaması falan derken zor alışıyorlar. Eşim geçen gün dedi ki ben yeni baba olduğumu anladım. Kızım yaşına giriyor ve adam yeni keyfini çıkarmaya başladı. Bir de bunlara ilaveten aylık 300-500 harcama çok olabilir. Yani elbette çok olabilir dememin sebebi eşim zorlanıyor galiba demen. Ayda bir kere görüş arkadaşlarla. Eve davet et. Uzun süre oturamazsın zaten zamanla. Bacakların ve ayakların şişer. Sırtın belin ağrır. Ev oturmaları yapın daha ekonomik olur.
Şaka değil gerçekten 100 lirayla bir ay idare ederim. Bitmez bile. Alacak bir şey bulamıyorum valla çıkınca. Ne cimrilik ne tasarruf. Ben “almaktan” bıktım. Sonu yok almanın. Ev kalabalığı ruhumu bunaltıyor.
alacak bir şeyde bulamıyorum ya hu 
