- Konu Sahibi meryemmeryem
- #1
17 aylık bir oğlum var,doğumdan 7 ay sonra işe başladım
yani bebeğim ek gıdaya geçene kadar tek başıma ilgilendim,
sonra işe başladım o günden beri çalışıyorum
sabahları uyanınca isterse süt içiriyorum sonra üstünü değiştirip biraz oynuyoruz
sonra teyzesine bırakıyorum
(benim ablam yan apartmanda oturuyo ona bırakıyorum yoksa kimseye güvenemezdim zaten)
akşamları eve gittiğimde sadece oğlumda ilgileniyorum birlikte oyunlar oynuyoruz felan..
o uyuyana kadar hiç ev işiyle felan ilgilenmiyorum
hafta sonları hava güzel olursa dışarı çıkarıyorum
birlikte olduğumuz zamanlarda yanından ayrılırsam ağlıyor ama
tuvalate bile gidemiyorum,bu durum eşimi çok kızdırmaya başladı
geçen bir arkadaşım doğum yapmıştı ona gittik işte işe geri dönmeyi felan konuştu
eşim şöyle dedi; ''bence ne olursa olsun bir çocuğa annesi bakmalı kimse onun gibi bakamaz
bizim oğlanın psikolojisi bozuldu sanki,
annesi yanındayken hiç ayrılmıyor ondan...'' gibi laflar etti
çok zoruma gitti,sanki bir tek benmiyim çalışan anne.
bu kadar anne var çocuklarını bırakıp işe giden,
iş dışındaki zamanımın çoğunu zaten oğluma veriyorum
o benim herşeyim
oğlum benimle oynarken yanından ayrılamıyorum yaaa
odadan çıksam peşime ağlıyor eşim bu durumu benim çalışmama yoruyor
psikolojim bozuldu kendimi yetersiz kötü bir anne gibi görmeye başladım
oğluma karşı suçluymuşum gibi
çok kötüyüm
çalışan anneler nolur biraz fikir sunun bana
yani bebeğim ek gıdaya geçene kadar tek başıma ilgilendim,
sonra işe başladım o günden beri çalışıyorum
sabahları uyanınca isterse süt içiriyorum sonra üstünü değiştirip biraz oynuyoruz
sonra teyzesine bırakıyorum
(benim ablam yan apartmanda oturuyo ona bırakıyorum yoksa kimseye güvenemezdim zaten)
akşamları eve gittiğimde sadece oğlumda ilgileniyorum birlikte oyunlar oynuyoruz felan..
o uyuyana kadar hiç ev işiyle felan ilgilenmiyorum
hafta sonları hava güzel olursa dışarı çıkarıyorum
birlikte olduğumuz zamanlarda yanından ayrılırsam ağlıyor ama
tuvalate bile gidemiyorum,bu durum eşimi çok kızdırmaya başladı
geçen bir arkadaşım doğum yapmıştı ona gittik işte işe geri dönmeyi felan konuştu
eşim şöyle dedi; ''bence ne olursa olsun bir çocuğa annesi bakmalı kimse onun gibi bakamaz
bizim oğlanın psikolojisi bozuldu sanki,
annesi yanındayken hiç ayrılmıyor ondan...'' gibi laflar etti
çok zoruma gitti,sanki bir tek benmiyim çalışan anne.
bu kadar anne var çocuklarını bırakıp işe giden,
iş dışındaki zamanımın çoğunu zaten oğluma veriyorum
o benim herşeyim
oğlum benimle oynarken yanından ayrılamıyorum yaaa
odadan çıksam peşime ağlıyor eşim bu durumu benim çalışmama yoruyor
psikolojim bozuldu kendimi yetersiz kötü bir anne gibi görmeye başladım
oğluma karşı suçluymuşum gibi
çok kötüyüm
çalışan anneler nolur biraz fikir sunun bana
Son düzenleme:
