Merhabalar.. bela gibi bir ilişki var başımda. Hemde 4 yıl oldu.. Ben ankaralıyım sevgilim urfa’lı annesi kürtçe konuşuyor türkçe bilmiyor herkes normal gündelik hayatta aralarında kürtçe konuşuyor zaten, ailesinde oranın kültüründen kopmuş gelmiş tek insan kendisi. Ama oraları sevmiyor da değil. 11 kardeş. İyi insanlar gibi görünüyorlar ablasıyla vs konuştum gayet iyi davranıyor ama tersleri nasıldır bilemem. O tarafta tek sorun kültür farkı. Başka bir sorun yok bana her zaman selam yollarlar halimi hatrımı sorarlar tanımasalar da oğulları sevdiği için severler. Düğün müğün olsa davet ederler, ben gitmem ailem izin vermeyeceği için.
Benim ailem ise küçük 2 kardeşiz, oldukça birbirine bağlı bana çok değer veren benim için en iyisini isteyen insanlar. Bizde babanne dede amca hala kuzenim hepimiz çok yakınız. Babamı da kaybettiğimden beri böyle oldu. Ancak bu ilişkinin ciddiyetini daha aileme açamadım. Öğrenci olduğum evlilik durumu olmadığı için. Çok rahat değiller o konuda. Kısaca bilmiyorlar ve bilseler tepkileri ne olur hiç bilmiyorum
Gelelim ilişkime. Aynı bölümü okuyoruz ikimizde tıp okuyoruz, 4 yıl oldu 2 yıl daha okul var. ilk başlarda hiç sorgulamadan bu ilişkiye başladım çok mutluydum mutluyduk uyumluyduk kavgalar da olsa bi şekil hallediyorduk aramızda. Çocukluk bir de sanırım. Şimdiki aklım o zamanlar yokmuş.
Kendisi çok saygılı sabırlı bana karşı ama alttan alma gönül alma konularında çok yetersiz bence. Hatalı da olsa kendini affettirmek için eeeeen fazla özür diler ötesi yok. Hatasını zor kabul eder birde. Kendinde hiç hata aramaz ben söylemesem farketmez. Kendinde bir hata varsa mutlaka bende de vardır (çoğunlukla) Ayrıca Gururludur bayağı. Mesela sinirle ayrılalım desem asla hayır olmaz demez tamam der öyle gururlu yani, kendni affettirememesi de bundan. Alttan almaz beni o kadar çok, kırılsam hiç konuşmasam mesela o da konuşmaz bi süre sonra normal davranır olayı kapatır sadece sarılmıştır bu şekilde gönlümü almıştır.
Ve biraz da sorumsuz geliyor bana. Sorumluluklarını son anda yapar ben de bundan rahatsız olurum.
Bunlar gibi sevmediğim başka özellikleri var (aklıma gelmiyor)
bunlar dışında benim istediğimi yapmaya çalışır para konularında hep ben de öderim ama bilirim ki ben ödemesem de önemsemez bunu. Kibardır yeri geldikçe romantiktir beni kısıtlamaz dürüsttür asla başka birine bakmayacağını bilirm vs vs yani belki kötü özelliklerinin iki üç katı iyi özelliği de var.
Ama olmuyor kızlar ben eskisi gibi hissetmiyorum. En baş sebep aile kültür farkı olmakla birlikte diğer kötü yanları yüzünden de sürekli ayrılma fikri var aklımda. Seviyorum aslında sevmemem için bir sebep yok ama ailemi üzmemek için sanırım bitirmek istiyorum hata mı ederim bilmiyorum, öyle çok iyi anlaşmıyoruz sürekli ara ara kavga ediyoruz zaten çünkü sabrım kalmadı ona karşı çok tahammülsüzüm ondan emin olmadığım için (o da bana pek katlanmıyor artık hissediyorum) diğer yandan 4 yıl dile kolay Üniversite 1 den beri.. alışkanlık boyutunu aştı artık her gün birlikte vakit geçirmek.. arkadaşlarım ayrılırsam ondan iyisini bulamayacağımı, kıymet bilmeyen bir insan olduğumu söylüyorlar tutuyorlar beni sürekli. Bu da farklı bir etken. Gerçekten ondan iyisini bulamazmışım gibi hissetmeye başladım onlar yüzünden.
Sadece fikrinizi merak ediyorum o yollardan geçmiş insanlar olarak çevrenizde gördüğünüz örnekler vs ne yapmam doğru olur? Yol yakınken dönmek mi? Her şeye rağmen en azından denemek mi
Akıl vermenizi istiyorum çok teşekkürler şimdiden