Ruhum çok bitkin ve çok mutsuzum.. Bi arkadaşa , bi dosta çok ihtyacım var sohbet edip içimi dökebileceğim birileri yok çevremde malesef bütün arkadaşlarım evlendi...
Ben şu an 25 yaşındayım... 17 yaşımdayken biriyle görüşmeye başlamıştım ilk aşkımdı ve ona 5 yılımı verdim... Çok güzel bi aşk yaşamıştık, beni inandırmıştı gerçek olduğuna..
Beni defalarca aldattı ve o kadar aptalım ki ilk aşkım,yıllarım geçti diye güzel günlerin hatrına hep affettim fakat sonunda bana en büyük kazığı attı.. Düğüne 2 gün kalmıştı ve yapamayacağım dedi... düğün gününe kadar bekledim ve gelmedi... Yani beni düğünde hayallerimle ortada bıraktı.. Gelinliğimle bi odaya kapattım kendimi..
neler yaşadım bir ben bir de allah biliyor.. Bütün herkese rezil olduk ailecek... aileme de kendime de çok sıkıntılı günler yaşattım... 1 sene kendimi eve kapattım.. Sonra dayanamadım bu şehirden çekip gittim başka şehre yerleştim iş buldum... orada da çok sıkıntılı günler yaşadım 5 ay durabldm ve geri geldim... Bu arada tabi hayat elimden akıp gidiyordu... arkadaşlarım yaşıtlarım birer birer evleniyor bense kendi içimde acılarımdan kurtulmaya çalştıkça batıyordum... sokağa çıkamıyordum... insanlardan hep kaçıyordum... düğün meselesini sorup hatırlatıyorlardı ve ben o lanetli olayı hatırlamak istemyordum... herkesten kaçtım bütün arkadaşlarımı kaybettim.... Yalnızlığım sıkıntılarım sürüp giderken yaralarımda her geçen gün kabuk bağlıyor ve acılarım az da olsa azalıyordu... Bi gün biriyle tanıştım ve çektiğim sıkıntıların karşılığını aldım diye rabbime şükürler bile etmiştim fakat tanıdığım insan ilk tanıştığım günlerde ki kişi değildi... ÇOk değişti.... bi hata yaptım ona ve bi hatam yüzünden bana saygısı azaldı ve gerçek yüzünü daha çabuk gördüm... şu an çok mutsuzum... yaralarımı saracak birini buldum derken o içime bi yara oluşturdu.. Artık aşktan sevgiden herşeyden soğudum.. ailem hala düğün olaylarının enkazını atamadı ve benim evlenmemi istyorlar.. burası küçük bi yer ve 25 yaş evde kalmış oluyor diye düşünüyorlar.. beni anlamıyorlar.. hergün eve görücü çağırmaya kalkıyorlar, bi yerlere haber yolluyorlar , uygun biri varsa diye... ve iyice ayak altına düştüm.. ben hatalı bi evlilik yapmak istemyorum ama ailem çok geri kafalılar ve beni anlamadıkları gibi o düğün olayı yüzünden suçlu benim onların gözünde ve daha önce bulduğun kendi bulduğun adam sana böyle yaptı artık görücü usulü evleneceksin diyorlar ve üzerime çok geliyorlar... kendimi kaybetmeme az kaldı.. psikolojim öyle bozuk ki hiç mutlu değilim... Bütün arkadaşlarımı evli mutlu çocuklu görüyorum bense içimde enkazlar geleceğimden umutsuz yaşıyorum... Eminim vardr benimde bi kısmetim elbet ama dayanamıyorum artık... şu en son görüştüğüm kişiyede bağlanmıştım o da beni çok üzdü artık erkeklerden soğudum ve ailemde evlilik için sütüme geliyor... ben kpss ye hazırlanıyorum fakat ailem bana destek değil köstek oluyor ve bu şeklde her günüm boşa geçiyor.. sıkıntıdan ne ders çalşablyorum ne birşey yapablyorum.. keşke ailem bana destek olsaydı... fakat çok yalnız ve çaresizim...
Ben şu an 25 yaşındayım... 17 yaşımdayken biriyle görüşmeye başlamıştım ilk aşkımdı ve ona 5 yılımı verdim... Çok güzel bi aşk yaşamıştık, beni inandırmıştı gerçek olduğuna..
Beni defalarca aldattı ve o kadar aptalım ki ilk aşkım,yıllarım geçti diye güzel günlerin hatrına hep affettim fakat sonunda bana en büyük kazığı attı.. Düğüne 2 gün kalmıştı ve yapamayacağım dedi... düğün gününe kadar bekledim ve gelmedi... Yani beni düğünde hayallerimle ortada bıraktı.. Gelinliğimle bi odaya kapattım kendimi..
neler yaşadım bir ben bir de allah biliyor.. Bütün herkese rezil olduk ailecek... aileme de kendime de çok sıkıntılı günler yaşattım... 1 sene kendimi eve kapattım.. Sonra dayanamadım bu şehirden çekip gittim başka şehre yerleştim iş buldum... orada da çok sıkıntılı günler yaşadım 5 ay durabldm ve geri geldim... Bu arada tabi hayat elimden akıp gidiyordu... arkadaşlarım yaşıtlarım birer birer evleniyor bense kendi içimde acılarımdan kurtulmaya çalştıkça batıyordum... sokağa çıkamıyordum... insanlardan hep kaçıyordum... düğün meselesini sorup hatırlatıyorlardı ve ben o lanetli olayı hatırlamak istemyordum... herkesten kaçtım bütün arkadaşlarımı kaybettim.... Yalnızlığım sıkıntılarım sürüp giderken yaralarımda her geçen gün kabuk bağlıyor ve acılarım az da olsa azalıyordu... Bi gün biriyle tanıştım ve çektiğim sıkıntıların karşılığını aldım diye rabbime şükürler bile etmiştim fakat tanıdığım insan ilk tanıştığım günlerde ki kişi değildi... ÇOk değişti.... bi hata yaptım ona ve bi hatam yüzünden bana saygısı azaldı ve gerçek yüzünü daha çabuk gördüm... şu an çok mutsuzum... yaralarımı saracak birini buldum derken o içime bi yara oluşturdu.. Artık aşktan sevgiden herşeyden soğudum.. ailem hala düğün olaylarının enkazını atamadı ve benim evlenmemi istyorlar.. burası küçük bi yer ve 25 yaş evde kalmış oluyor diye düşünüyorlar.. beni anlamıyorlar.. hergün eve görücü çağırmaya kalkıyorlar, bi yerlere haber yolluyorlar , uygun biri varsa diye... ve iyice ayak altına düştüm.. ben hatalı bi evlilik yapmak istemyorum ama ailem çok geri kafalılar ve beni anlamadıkları gibi o düğün olayı yüzünden suçlu benim onların gözünde ve daha önce bulduğun kendi bulduğun adam sana böyle yaptı artık görücü usulü evleneceksin diyorlar ve üzerime çok geliyorlar... kendimi kaybetmeme az kaldı.. psikolojim öyle bozuk ki hiç mutlu değilim... Bütün arkadaşlarımı evli mutlu çocuklu görüyorum bense içimde enkazlar geleceğimden umutsuz yaşıyorum... Eminim vardr benimde bi kısmetim elbet ama dayanamıyorum artık... şu en son görüştüğüm kişiyede bağlanmıştım o da beni çok üzdü artık erkeklerden soğudum ve ailemde evlilik için sütüme geliyor... ben kpss ye hazırlanıyorum fakat ailem bana destek değil köstek oluyor ve bu şeklde her günüm boşa geçiyor.. sıkıntıdan ne ders çalşablyorum ne birşey yapablyorum.. keşke ailem bana destek olsaydı... fakat çok yalnız ve çaresizim...