- 2 Mayıs 2023
- 4
- 1
- 28
- Konu Sahibi manolya1995
- #1
Merhabalar, buranın tavsiye almak için güvenli ve destekleyici bir yer olduğuna inanıyorum. Biraz uzun olabilir ama sonuna kadar okuyana şimdiden teşekkür ederim. Allah razı olsun sizden.. Bu arada Türkçem pek iyi değil maalesef kusura bakmayın
Hayatımın yarısını, sırf ailemin ve arkadaşlarımın tarafından sevilmek ve fark edilmek için her şeyi bırakarak onları 7/24 mutlu ederek geçirmek zorundaymışım gibi hissettim. Hep onların dediği olsun, hep onların istediği olsun. Aman aman hayır dememem lazım yoksa beni sevmezler diye saçma sapan düşüncelere kapıldım. Çevremde ki insanlara katkım yoksa kendimi değersiz hissettim.
Herkese öncelik verdim ama kendimi unuttum. Asla kendimi savunmadım. Kendim için doğru düzgün bir şey yapmadım. Kendimi ve kariyerimi bile ciddiye almadım.. Eee yani yinede neşeli biri gibi görünüyordum.. Hep güler yüzlü, herkesi güldüren, kimseye zarar vermeyen saf kız. Kimse fark etmedi içime attıklarımı derinde ne hissettiğimi. Nasıl fark etsinler? Ben bile dikkat etmediysem.. Hayattan ne beklediğimi, nasıl bir insan olmak istediğimi, kendim için ne dilediğimi bilmiyordum. Hatta kendi değerimi bile görmüyordum. Taaa ki şimdiye kadar..
Artık kendi yoluma bakmak istiyorum, kendime olan saygımı, güvenimi ve değerimi artırmak istiyorum. Keşke çok daha önce kendime odaklansaydım. Çocukken sürekli evde yalnız olduğumu söylemek önemli mi bilmiyorum ama annemle babamın bir dükkânı vardı ve abimle, ablamla birlikte orada çalışıyorlardı. Onları sadece akşamları görüyordum ve gündüzleri tek başımaydım.
Sorunum bu bahsettiğim şeylerle ilgili mi bilmiyorum ama dediğim gibi.. Sürekli ihtiyaç duyulduğumu ve sevildiğimi hissetmek için onların isteklerine göre hareket ediyordum, aksi taktirde kendimi değersiz hissederdim. Bunu çok geç anladım.. Öyle yada böyle kendimi yeterli olduğuma ikna etmek istiyorum. Ve artık kendi hayatıma odaklanmak istiyorum.
Artık nasıl bir kariyer istediğimi biliyorum ama geçmiş beni o kadar yıprattı ki sanki ona bağlıymışım gibi hissediyorum. Adım atmaktan korkuyorum. Geç kalmışım gibi hissediyorum. Kendimi bir öncelik olarak görmediğim için pişmanım. Başkaları için feda ettiğim onca yıl beni hiçbir yere götürmedi.. Çok pişmanım ve bunu her düşündüğümde canım acıyor. Çünkü böyle olmasaydım, sanırım daha iyi yerlerde olurdum şimdi. Lütfen bana ne yapacağıma dair yardım edin
Çok teşekkür ederim
Hakkımda küçük bir bilgi: Bir mesleğim var çokta sevdiğim bir iş olmadığı için farklı bir kariyer peşinde koşmaya karar verdim. Annemle yaşıyorum (3 yıl önce babam ile boşandı), kardeşlerim uzakta ve evliler. Annemin sağlık sorunları var ve bu yüzden anneme bakmam gerektiğini düşünüyorum. Kendisi ne kadarda “yok kızım ben kendi başımın çaresine bakarım” desede içim asla rahat edemiyor.. Evlenmeden önce zaten evden çıkma ihtimali yok.. Ama şu an bekar olduğum için bunun ne zaman olacağını da bilmiyorum. Zaten annemin bu haliyle yalnız kalmamasını istemem.
Önce ki ilişkilerimdede duygusal bağımlıymışım
Bunu ayrılılıktan sonra fark ettim
Bu hayatta kendi ayaklarımın üzerinde duramıyormuşum gibi özgüven eksikliğim var.
Ama artık kendi yolumu çizmek istiyorum
Bağımsız biri olarak
Bu düşünceleri arkama atıp
Ayaklarımın üzerinde durup
Kendime odaklanmak ve iyi yerlere gelmek istiyorum
Ne yapmalıyım?
Hepinize şimdiden teşekkür ederim..
Hayatımın yarısını, sırf ailemin ve arkadaşlarımın tarafından sevilmek ve fark edilmek için her şeyi bırakarak onları 7/24 mutlu ederek geçirmek zorundaymışım gibi hissettim. Hep onların dediği olsun, hep onların istediği olsun. Aman aman hayır dememem lazım yoksa beni sevmezler diye saçma sapan düşüncelere kapıldım. Çevremde ki insanlara katkım yoksa kendimi değersiz hissettim.
Herkese öncelik verdim ama kendimi unuttum. Asla kendimi savunmadım. Kendim için doğru düzgün bir şey yapmadım. Kendimi ve kariyerimi bile ciddiye almadım.. Eee yani yinede neşeli biri gibi görünüyordum.. Hep güler yüzlü, herkesi güldüren, kimseye zarar vermeyen saf kız. Kimse fark etmedi içime attıklarımı derinde ne hissettiğimi. Nasıl fark etsinler? Ben bile dikkat etmediysem.. Hayattan ne beklediğimi, nasıl bir insan olmak istediğimi, kendim için ne dilediğimi bilmiyordum. Hatta kendi değerimi bile görmüyordum. Taaa ki şimdiye kadar..
Artık kendi yoluma bakmak istiyorum, kendime olan saygımı, güvenimi ve değerimi artırmak istiyorum. Keşke çok daha önce kendime odaklansaydım. Çocukken sürekli evde yalnız olduğumu söylemek önemli mi bilmiyorum ama annemle babamın bir dükkânı vardı ve abimle, ablamla birlikte orada çalışıyorlardı. Onları sadece akşamları görüyordum ve gündüzleri tek başımaydım.
Sorunum bu bahsettiğim şeylerle ilgili mi bilmiyorum ama dediğim gibi.. Sürekli ihtiyaç duyulduğumu ve sevildiğimi hissetmek için onların isteklerine göre hareket ediyordum, aksi taktirde kendimi değersiz hissederdim. Bunu çok geç anladım.. Öyle yada böyle kendimi yeterli olduğuma ikna etmek istiyorum. Ve artık kendi hayatıma odaklanmak istiyorum.
Artık nasıl bir kariyer istediğimi biliyorum ama geçmiş beni o kadar yıprattı ki sanki ona bağlıymışım gibi hissediyorum. Adım atmaktan korkuyorum. Geç kalmışım gibi hissediyorum. Kendimi bir öncelik olarak görmediğim için pişmanım. Başkaları için feda ettiğim onca yıl beni hiçbir yere götürmedi.. Çok pişmanım ve bunu her düşündüğümde canım acıyor. Çünkü böyle olmasaydım, sanırım daha iyi yerlerde olurdum şimdi. Lütfen bana ne yapacağıma dair yardım edin
Çok teşekkür ederimHakkımda küçük bir bilgi: Bir mesleğim var çokta sevdiğim bir iş olmadığı için farklı bir kariyer peşinde koşmaya karar verdim. Annemle yaşıyorum (3 yıl önce babam ile boşandı), kardeşlerim uzakta ve evliler. Annemin sağlık sorunları var ve bu yüzden anneme bakmam gerektiğini düşünüyorum. Kendisi ne kadarda “yok kızım ben kendi başımın çaresine bakarım” desede içim asla rahat edemiyor.. Evlenmeden önce zaten evden çıkma ihtimali yok.. Ama şu an bekar olduğum için bunun ne zaman olacağını da bilmiyorum. Zaten annemin bu haliyle yalnız kalmamasını istemem.
Önce ki ilişkilerimdede duygusal bağımlıymışım
Bunu ayrılılıktan sonra fark ettim
Bu hayatta kendi ayaklarımın üzerinde duramıyormuşum gibi özgüven eksikliğim var.
Ama artık kendi yolumu çizmek istiyorum
Bağımsız biri olarak
Bu düşünceleri arkama atıp
Ayaklarımın üzerinde durup
Kendime odaklanmak ve iyi yerlere gelmek istiyorum
Ne yapmalıyım?
Hepinize şimdiden teşekkür ederim..
Son düzenleme:
