az önce bi arkadaş kp'nin, babası sırf sessiz sakin biri diye aşırı özürlü diyip laf attığını yazmıştı. benzer durumlarla ben de karşılaşıyorum mesela görücü geliyor o kız neden çok sessiz diyorlar oğulları iyiyse geri gelmiyorlar işi gücü olmayan sorunları olan oğulları için tekrar tekrar ısrarla geliyorlar senin layığın bu dercesine ben de kabul etmiyorum. arkadaşın yazısını okuyunca kendimi düşündüm bigün çocuğum ben böyleyim diye üzülür mü ona da laf söylerler mi diye. insanlar arkamdan konuşuyorlar hiç konuşmuyor filan diye. ben neden böyle biri oldum. genetik desem tek başına hiç konuşmayan biri yapar mı(çekingen akrabalarım var)? büyüdüğüm ortam desem babam bizi çok küçükken terk etti onu hiç tanımadım annem bana hamileyken çok zor bi hayat mücadelesi vermiş beni istememiş olabileceğini de düşünüyorum, akrabalarım çok umursamaz yani hayatımda hiç rol model olabilecek bir erkek tanımadım erkeklerin dünyasına tamamen yabancıyım. çok alıngan kırılgan hastalıklı mutsuz bi çocukluk geçirdim annem duygusal olarak hiç ilgi göstermedi sadece fiziksel ihtiyaçlarımızı karşıladı aramızda sarılma öpme sohbet etme güzel bir söz söyleme gibi durumlar olmadan büyüdük. kafamı birçok kez çarptım küçükken beynim hasar görmüş olabilir mi? küçükken kaybolduğum zamanlar da oldu eskiden çocukları şimdiki gibi umursamıyordu aileler yani sürekli dışardaydık başıma hatırlamadığım bir olay gelmiş olabilir mi diye de düşünüyorum. sadece bir sebep istiyorum neden ömrüm boyunca acı çektiğimin sebebini bileyim diye Allah'a dua ediyorum tamam beni böyle bırakmak istiyorsan bırak ölene kadar bu acıyı da yaşarım ama en azından neden acı çektiğimi bileyim. bulunduğum sınıflarda kimseyle selamlaşamazdım bile yalnız otururdum o derece kötüydüm şimdiyse zorunlu işlerimi halledebiliyorum çalışıyorum. sadece neden böyle biri olduğumu bilmek isterdim