Hiç iyi değilim son zamanlarda.
Galiba kafayı yedim.
Normalde neşeli, muhabbet etmeyi ve gezmeyi seven biriyim. Yani yaptığım her şeyden keyif alacak bir şey bulurum. Hani çok gülerim öyle dertli sıkıntılı depresif bi tip değilim. Bildiğin şişman neşesi var işte bende.
Son 1 aydır falan hiçbir şeyden keyif almıyorum. Yeri geliyor eşimin evde olmasından bile rahatsız oluyorum. Hiçbir yere gitmek istemiyorum. Hiçbir şey yapmıyorum. Gittiğim yerden sıkıldım deyip dönüyorum falan.
Kızmayacağım şeylere çıldırıp abartılı tepkiler veriyorum. Yaparken farkındayım ama engel olamıyorum. Olmak istemiyorum da zaten. Mesela geçen akşam eşime masayı hazırla ve tatlı için ceviz kır dedim. Oturuyorum o arada bir işim yok. Cevizi kırdı acıktım o arada masa niye hazır değil diye tepine tepine ortalığı yıktım. Normalde bir işin ucundan tutabilirim ama istemiyorum. ya da mesela eşimin iş dolayısı ile bana ihtiyacı oldu. Uzun vadeli bir şey yardım edeyim de hallolsun diye 2 günlük değil. En az 1 sene sürecek, beraber çalışacağız yani. Vay efendim sen bana sormadan nasıl böyle bir karar alırsın yine tepinip durdum. Normalde sormasına gerek yok reddedeceğim bir şey falan değil ama kavga çıkaracağım ya. Hiç bir fırsatı kaçırmamalıyım.
Dün akşam da benimle konuşmaya çalıştı. Konuşmaya çalıştıkça uyuz oldum gittim yattım. Çekemiyorum bildiğiniz. Tabi her akşam böyle sinirle yatınca acayip acayip kabuslar görüp güne de kötü başlıyorum. Daha az önce "senin yüzünden kabus gördüm diye" yine cırladım.
Niye böyle oldum ben? Hamilelikten olabilir mi? Çünkü huysuzken hamile olduğum için de özellikle mutluluktan uçmuyorum mesela. Normal geliyor. Zaten bana o kutsal annelik gelmedi. Canım azıcık sıkılsa böyle bebeği düşünüp mutlu falan olmuyorum yani. Normal geliyor.
Hayatımda görünen tek sorun cidden dip boyası yaptırmamış olmam. Tek rahatsızlığım o. Ama kafayı yemiş manyak gibi davranıyorum. Sevdiğim hiçbir şey ya da hiçbir yer yokmuş gibi geliyor.
Offf napıcam?