- 7 Mayıs 2010
- 3.377
- 1.268
- 173
- Konu Sahibi PammukSeker
-
- #1
Merhaba hanımlar...
Konuya nereden başlasam bilmiyorum, daha doğrusu ortada belirli bir konu da yok.
4 yılı 1 ay önce devirdiğimiz güzel giden bir ilişkim var. İlişkimize dair büyük bir sorunumuz yok çok şükür. (Eski konularıma bakanlar bilir) O bu sene kpss'yi kazandı. Çalışıyor. Şimdi ise evlenmek için tek engelimiz benim okulumu bitirip çalışmaya başlamam...
Ailevi olarak ise genel olarak mutlu bir aileyiz, ama yıllardır babaannemin anneme ve babama çektirdikleri ve yılın 7-8 ayı bizimle kalması tüm huzurumuzu kaçırıyor.
Hele ki bu yıl öyle şeyler yaptı ki şu son 3 aydır ailece çok yıprandık.
Ama 3-4 haftadır her şey az da olsa yoluna girdi gibi...
Asıl sorun şu ki ben bir türlü mutlu olamıyorum. Bu durum hemen hemen 1 aydır böyle. Sürekli ağlayacak gibi hissediyorum kendimi. İçimde bir sıkıntı var, kurtulamıyorum o sıkıntıdan. Hani "ruhun kabz hali" diye bir tabir vardır ya, aynen onu yaşıyorum.
En ufak şeyleri bile sorun ediyorum. Bunu özellikle ilişkimize çok yansıtıyorum. Sevgilimin yaptığı en ufak hatayı aşırı derecede büyütebiliyorum. Mesela en basit örnek; sevgilim gece mesajlaşırken uyuyakalıyor bir kaç seferdir, bu bazılarına göre gayet ufak sayılabilecek şeyi o kadar büyüttüm ki... Buluştuğumuzda sürekli ağlıyorum; "sen eskisi gibi değilsin, beni artık sevmiyorsun" diye... O da yalvarıyor "ne olur böyle düşünme, artık çalıştığım için daha yorgun ve yoğunum, ama elimden geleni yapacağım seni mutlu etmek için" diyor. Bana moral vermeye çalışıyor. Sonra onun yanındayken düzeliyorum ve eve geliyorum, akşam kafamı yastığa koyduğum an yine geliyor o sıkıntı.
Hatta ondan ayrılmayı bile denedim. Ama yapamadık ikimiz de...
Şu an düzelmiş olmasına rağmen ailemin geçirdiği huzursuzlukların etkisi mi acaba bunlar?
Bu arada üni. 4. sınıftayım ve bu son dönemim. Onun da çok büyük bir sorumluluğu var üzerimde. Okuldan o kadar bunaldım ki hiç gidesim gelmiyor...
Sevgilim hariç etrafımdaki kimseye anlatamıyorum, çünkü anlatsam da anlamayacaklarmış gibi hissediyorum... Herkes mutlu, bir tek ben mutsuzmuşum gibi geliyor.
Yaptığımın yanlış olduğunun, nankörlük ettiğimin farkındayım ama elimde değil inanın. Sürekli boğazımda bir düğümle dolaşıyorum.
Niye böyleyim ben? Neşe dolu, etrafına gülücükler saçan Büşra gitti ve yerine sürekli suratı asık, buluttan nem kapan, her an ağlamaya ve alınmaya müsait bir Büşra geldi.
Bu Büşra'dan nasıl kurtulacağım...
Yorumlarınız benim için çok önemli ve değerli. Teşekkür ederim şimdiden...
Konuya nereden başlasam bilmiyorum, daha doğrusu ortada belirli bir konu da yok.
4 yılı 1 ay önce devirdiğimiz güzel giden bir ilişkim var. İlişkimize dair büyük bir sorunumuz yok çok şükür. (Eski konularıma bakanlar bilir) O bu sene kpss'yi kazandı. Çalışıyor. Şimdi ise evlenmek için tek engelimiz benim okulumu bitirip çalışmaya başlamam...
Ailevi olarak ise genel olarak mutlu bir aileyiz, ama yıllardır babaannemin anneme ve babama çektirdikleri ve yılın 7-8 ayı bizimle kalması tüm huzurumuzu kaçırıyor.
Hele ki bu yıl öyle şeyler yaptı ki şu son 3 aydır ailece çok yıprandık.
Ama 3-4 haftadır her şey az da olsa yoluna girdi gibi...
Asıl sorun şu ki ben bir türlü mutlu olamıyorum. Bu durum hemen hemen 1 aydır böyle. Sürekli ağlayacak gibi hissediyorum kendimi. İçimde bir sıkıntı var, kurtulamıyorum o sıkıntıdan. Hani "ruhun kabz hali" diye bir tabir vardır ya, aynen onu yaşıyorum.
En ufak şeyleri bile sorun ediyorum. Bunu özellikle ilişkimize çok yansıtıyorum. Sevgilimin yaptığı en ufak hatayı aşırı derecede büyütebiliyorum. Mesela en basit örnek; sevgilim gece mesajlaşırken uyuyakalıyor bir kaç seferdir, bu bazılarına göre gayet ufak sayılabilecek şeyi o kadar büyüttüm ki... Buluştuğumuzda sürekli ağlıyorum; "sen eskisi gibi değilsin, beni artık sevmiyorsun" diye... O da yalvarıyor "ne olur böyle düşünme, artık çalıştığım için daha yorgun ve yoğunum, ama elimden geleni yapacağım seni mutlu etmek için" diyor. Bana moral vermeye çalışıyor. Sonra onun yanındayken düzeliyorum ve eve geliyorum, akşam kafamı yastığa koyduğum an yine geliyor o sıkıntı.
Hatta ondan ayrılmayı bile denedim. Ama yapamadık ikimiz de...
Şu an düzelmiş olmasına rağmen ailemin geçirdiği huzursuzlukların etkisi mi acaba bunlar?
Bu arada üni. 4. sınıftayım ve bu son dönemim. Onun da çok büyük bir sorumluluğu var üzerimde. Okuldan o kadar bunaldım ki hiç gidesim gelmiyor...
Sevgilim hariç etrafımdaki kimseye anlatamıyorum, çünkü anlatsam da anlamayacaklarmış gibi hissediyorum... Herkes mutlu, bir tek ben mutsuzmuşum gibi geliyor.
Yaptığımın yanlış olduğunun, nankörlük ettiğimin farkındayım ama elimde değil inanın. Sürekli boğazımda bir düğümle dolaşıyorum.
Niye böyleyim ben? Neşe dolu, etrafına gülücükler saçan Büşra gitti ve yerine sürekli suratı asık, buluttan nem kapan, her an ağlamaya ve alınmaya müsait bir Büşra geldi.
Bu Büşra'dan nasıl kurtulacağım...
Yorumlarınız benim için çok önemli ve değerli. Teşekkür ederim şimdiden...