- Konu Sahibi yalnizkus_
- #1
Ülke olarak yaşadığımız zor zamanlardan ötürü çok üzgün ve endişeliyim. Bunun verdiği ayrı bir stres, travma ile birlikte çok yalnız, çaresiz hissettiğim zamanlar oluyor. Bunun getirdiği bir mevzu oldu iş yerinde. Abla kardeş gibi gördüğüm bir yakınım işinde tenzil edilmişti. Aslında terfi almasına ramak kala, yerine başkasına verilmişti terfi. Yerine verilen kişi üstümüz olduğu halde onu savunmuştum, yanında olmuştum. Fakat ben biriyle bir mevzu yaşadığımda tamamen sessiz kaldı. Takıştığım kişi de onun sevdiği bir arkadaşıydı ama haklı olduğumu biliyordu. İkimize karşı da duruşu aynı oldu. Bu durumda kırılmam, yalnız hissetmem normal mi? İnsanlar hep böyle midir?
Son düzenleme:
) genel olarak son 10 yılda memlekette koskoca bir ahlak erozyonu var bence, sözüne güvenilir, dürüst, net insna sayısı çok azaldı. O yüzden insanlara çok da güvenme.
