Ben şimdi ne yapayım kızlar akıl verin lütfennn

urban666 .!.:

7 yıllık evliyim nerdeyse.esimle görücü usulü ama tabi ki arkadas olarak ve isteyerek evkendik.ama ilk başlarda ta ilk başından eşimde böyle kılı kırk yarama Her şeye kulp takma sorunu vardı _mesela benim erkek arkadaşlarımıin filan oldugunu dusunup dolu kuruntu yapıyordu ki ben mesleğini eline almış aklı basında biriydim ki evlilik isteyen biri için bu görüşmeler olabilirdi neyse orası saçma bi durum_bundan dolayı tüm evlilik sürecini burnumdan getirdi gerek nisan gerek düğün hep bir ağlama zorlamayla geçti.korkumdan istediğim eşyayı bile aldiramadim ailem de garibim kız üzülmesin diye bizden sebep olmasın diye hic sesini çıkarmadılar.ben iste aşkın ilk zamanından kalbim pırpır ederken bunları hic gözüm görmedi ama icin de herşey ukte olarak kaldı.sonra 3 yıl bebeğimiz olmadı eşim bu durumu pek sallamadı ama ben takıntı haline getirdim 23 yaşımdan 27 yaşıma kadar epey zahmetli bir tedavi süreci ve hep hüsranla sonuçlanan beni ve bizi yıpratan süreçler oldu.ama tam umutlar tükendi derken Rabbim bir evlat verdi çok şükür kendiliğinden.bu süreçte eşimle bogustugum zamanlarda olsun tabi. Hem lüzumsuz haset akrabalarıyla da üzüldüm tabi.ancak bebeğimiz olunca benim adam değişti.icinden bencil kendini beğenmiş iyiliksiz nankör kadın ruhundan anlamayan-gerci bu öküzlük en basında vardi-böyle enterasan bir yaratik oldu çıktı. Artık evimizden kavga dövüş eksik olmuyor bana küfür etmeye bile başladı aksama kadar elinde telefon saçma sapan oyunlar oynayan hicbir vaktini ailesine harcamamaya gayret edip haftasonunu evde yatayım da karnımı kaşıya kaşıya telimle oynayın modunda.ailesi iyice gorgusuzlesti babası resmen kendi anne babama gitmemek gerektiğini artık onları silmeliymişim yok kendi karısı birgun bile kendi babasının evinde kalmamış da vs.hatta bana başımıza bela oldun yakamızdan düş demelere kadar uzun bir hakaret süreci oldu.ve bu süreçte eşim olacak şahıs aynı okuzlukle kendi ailesinin yanında oldu ve sen allah bilir ne yaptın da adam öyle dedi dedi.ve herbir kavga içimden birşeyler sokup aldi ask sevgi bitti.cunku artık hep çalışıp çabalamaktan onu adam etmeye çalışmaktan sevgisizlik anlayişsuzliktan o kadar bunaldim ki.cocugum da arada kaldı daha 2 yaşında dili tatlandı yavrumun ama biz ona kavga dövüşten başka birşey veremiyoruz.aileme durumu açıyorum yok herkes öyle sabret diyorlar ama benim sabredecek bir halim kalmadı.esimle evde iki ayrı kışı resmen ev arkadaşı olduk.simdi söyleyin ne yapayım saçma bir ruh halindeyim boşanıp alıp çocuğumu gideyim mi bırakayım mı Her şeyi mesleğim var birde aynı iş yerinde çalışıyoruz eşimle nasıl olacak napacagim bilmiyorum olmuyor adam değişmiyor siz olsanız ne yapardınız...boşanırsam ne zorluklar bekliyor beni bir de ailemden farklı memleketteyim.

Genişletmek için tıkla...