Yazdiklarinizin bir kisminda kendimi gordum. Bende hep benden buyuk olan kardesimle karsilastirilarak buyudum. Ailemin benxen yana hic umudu yoktu. Lisede bile ne zaman tahtaya kalksam siniftaki arkadaslarim benimle dalga gecerdi, kalcam buyuk ve erkek gibi yuruyorum diye falan. Ortaokulda bu dahada fenaydi. Hep ezilen taraf olunca insanlarla olan iliskilerimde daha cok verici oldum, beni sevsinler, beni gorsunler ve deger versinler diye. Hatta bende universiteyi biraktim ve tekrar sinava girip baska sehirdeki universiteye gectim. Ben daha ikinci siniftayken arkadaslarim mezun oldular. Hayata hep gec kalmis gibi hissettim.
Ama ne yaptim biliyor musunuz? Insanlara gozlerimi kapadim. Senelerce soylenen hicbirseyi duymadim. Okulumu bitirdim ardindan yasin geciyor artik evlen dediler, KYK kredisiyle yurt disinda master yaptim ve su anda doktorami bitirmek uzereyim. Evet su anda 30larin basindayim. Ve kendime ozguvenimi o kadar kaybetmistim ki insanlarin beni hic istemedigini benden kactigini dusunurdum. Aynisini ben onlara yaptim, kendi koseme cekildim, kendi hayatimi yasadim ve kesinlikle verici olmayi biraktim, ozellikle bazi insanlardan zamanimi bile esirgedim. Simdi cok mutluyum. Gereksiz insalarla kendimi yormuyorum. O benimle dalga gecen arkadaslarda simdi sosyal medya gibi mecralarda ne yapiyorum diye beni izliyor.
Eminim siz cok guclu birisiniz. Insanlara kirilgan yonunuzu gostermeyin. Insanlarin tavirlari sizin fiziksel engelinizden dolayi degil kendi terbiyesizliklerinden dolayi. O insanlara karsida hic tepki vermeyin, kendinizi surekli isinizle mesgul edin. Saglik alaninda okuyor olmaniz cok cok guzel, mezun olunca kolay is bulursunuz. Ben anlattiklarinizdan sizi ne olursa olsun egitim hayatindan vazgecmeyen bir genc kadin olarak gordum. Sadece biraz daha sabredin, meyvesini alirsiniz insallah.