ben ilk sevgilimde, ilk buyuk hayal kirikligimi aynen bu sekilde yasamistim. bana cok soguk ve uzak davraniyordu, belki silkinip kendine gelir umuduyla ayrilik teklifini ben goturdum. birkac gun sonra benimle konusmak istedigini soyledi, ben de aptal gibi umutlandim, herhalde farkina vardi yaptiklarinin diye. bana beni artik cok iyi bir arkadastan ote goremedigini soyledi. yani boyle soyleyerek kendince son darbeyi vurmak istedi.
cok uzuldum, hatta 7 ay aci cektim. bu 7 ay boyunca duygusal olarak beni kullanmasina izin verdim cunku duygusal olarak ona karsi zayiftim ve icimde bir umut vardi. aramizda birseyler geciyordu mesela, ornegin bir ortam oluyordu ve opusuyorduk, ondan sonra "ben seni arkadas olarak goruyorum ama arkadaslarin arasinda boyle cekim olabilir ara sira bence boylesi daha guzel" diyordu. her seferinde biraz daha dibe vuruyordum. yasim kucuktu, ilk sevgilimdi, tecrubesizdim...
sonra simdiki sevgilimle tanistim. hem de aklimdan onu tamamen sildikten iki gun sonra. ve ne oldu biliyor musun, beni aramayan adam aramaya, hatir sormaya, donmeye calisti. kiskandi, kustu, barismak istedi, arkadasligimizi ozledim diye kivirmaya calisti...
bir insanin arada yillar olduktan sonra digerini "sadece arkadas" olarak gorebilecegine inanmiyorum. benim annem babam 27 sene evlilikten sonra hala el ele geziyorlar, ama her gun cok tutku, heyecan, ask dolu gecmiyor. ask yerini guclu bir sevgi, dostluk bagina birakiyor, sonra bir yukselip bir alcalan bir tutkuya. hickimsenin iliskisi ilk gunku gibi gitmez, surekli bunu ummak, heyecan azaldiginda hemen bitti demek henuz yeterince olgunlasmamis olmak gibi geliyor bana. 5,5 senelik bir iliskim var, ustelik ayri sehirlerde oturuyoruz. gun geldi hicbir sey hissetmedigim de oldu, ama temeli saglam olduktan sonra bunlar gecici duygular. aski harcayip sonunda bitirdigimiz bir depo gibi degil, bosaldikca yeniden doldurdugumuz bir depo gibi gormeye calisiyorum ben. insaniz, dogamiz geregi bir dalgalaniyoruz, bir duruluyoruz. bazen benim askim kabariyor, sevgilimin problemleri oluyor gozu beni gormuyor... bazen ise tam tersi. muhim olan ortak bir bakis acisi, beklenti ve kararlilikla yola devam etmek. travmatik bir olay yasanmadigi surece bir insanin bir insandan o derece soguyabilecegine inanmiyorum. dedigim gibi eger sevgi ve ask beklentisi her gun o kisinin yaninda yeniden heyecanlanmak, surekli ilk gunlerdeki gibi bir arzu ve istek duymak, kalbin carpmasi gibi seylerse, o ask biraz yuzeysel kalir ve bitmeye mahkum olur. anladigim kadariyla erkek arkadasina biraz boyle olmus. oysa hayatini birlestirmek isteyen bir insanin beklentisi, siginilacak guvenli bir liman, mutluluk ve huzur kaynagi bir es, daha konusmadan derdini anlayacak bir dosttur. ask bunlarin uzerine insa edilirse, vazgecmek de "bugun sana karsi heyecan hissetmiyorum" kadar kolay olmaz. boyle dusunen bir insanin karsisina aklini karistiracak, heyecanlandiracak bir insan da cikarsan, o yine sevgilisini, esini tercih edecektir.