Merhaba hanımlar... son bir senedir o kadar yoruldum ki o kadar ağladım ki, o bir sene bi ömre sığar. Annemin hastane süreci sürekli gözümün önüne geliyor içim acıyor. Bir evladım var bi hafta sonra yasına giriyor bunca hastane Ortamından sonra bebeğimi bile anlayamadım. Kocamla çok güzel bi ilişkimiz olduğuna inanırdım. Güzel zaman geçirirdik, birbirimizi severdik, çok gülerdik biz. Son bir aydır aramızda büyük kavgalar oluyordu ve cinsel hayat diye birşey kalmamıştı doğrusu. Karşılıklı hatalarımız vardı çok kırdık son zamanlarda birbirmizi. Ağır laflar ettim ama kendimi de affettirmeye çalıştım, yalvardım özürler diledim.. suçlu olduğuma ne güzel inandırmış beni. Sandım ki bana kızgın olduğu İçin, söylediklerimi unutamadığı İçin soğuk davranıyor ama öyle değilmiş. 3 aydır aldatılıyormuşum. Yakın bir arkadasım kanıtlarla beraber paylaştı bunu benimle. İnanamadım, herkes yapar o yapmaz hiçbir derdimiz Yok derdim, beni bana mahcup etti. İnancımı yitirdim. Ona yalvarmıştım beni sevmiyorsan, bi başkasına aşık olduysan ve beni istemiyorsan söyle, çeker giderim demiştim... o hep açık kapı bırakıp bana soğuk davranmaya devam etti. En çok da bu yüzden kızdım ona. Kalbimde ince bi sızı var, canım acıyor mu bilmiyorum suan. Evden kovdum ve her türlü iletişim bağımızı kopardım. Benim için bu sayfa kapanmıştır. Boşanacağım. Yorumlarınıza ihtiyacım var. Boşlukta hissediyorum. Bu da geçer mi? Her şeyimi kaybetmiş gibiyim. Bu son ama değil mi? İnsan her şeyini kaybedebilir mi bi senede?