Yaklasik 3 aydir depresyon panik bozukluk anksiyete gibi dertler yuzunden tedavi goruyorum. Hayatimi zevk almadan yasama tutunmaya calisip iyilesmeye calisarak geciriyorum. Evet disardan bakinca sevgilisinden ayrilinca manyaga baglamis zayif bir kiz gibi gorunuyorum ama.bu kisim sadece olayin patlak vermesine sebeb olan kismi. Yani elimdeki tek mutlulugu da yitirmem patlak verdirdi bana. Sorunun kaynagi aile. Alkolik baba. Maddiyatsizlik isleri hicbir zaman yolunda gitmeyen devamli issiz olan bir baba. Neyse babami seviyorum normal zamanlarda ama.icki icince sacmaliyor alingan ve sinirli oluyor hayati zindan ediyor. Konusun diyeceksiniz kac kez ayikken konustum.anliyor hak veriyor ama yine ayni ickiyi birakamiyor birakmak icin cabasi da yok gerci. Hastaneye gitmeyi teklif ettim kabul etmedi. İste bu yasanti beni cikmaza sokuyor. Okulum bu yil bitecek Allah nasip ederse ise baslarim bulursam insallah. Fakat bu sekil yasantiyla bu babayla bu psikolojiyle birini sevemiyorum bile aklim hep olumsuza gidiyor mutlu olamiyorum hep aile kaynakli bir takma iki takma yine ayni kuyuda buluyorum kendimi. Yani babama su yasindan sonra yapilcak bise yok. Boyle cektik bu yasima kadar cekecegim hele de annem. Dedigim gibi aslimda iyi bi insan ama bu bagimlilik malsef cok kotu birsey. Ne yapmaliyim nasil davranmaliyim nasil dusunmeliyim bilmiyorum ? Ben tedavi olsam.kac yazar boyle mutsuz bir ortamda yasarken ? Ki calissam da ayri eve cikamam babam bu konuda asiri serttir onu soylim. Bosanmak filan asla olmayacak bise lugatimizda yok ki zaten annmde bunu istemz calisma hayati bile yok. Ben boyle dusunup durmaktan bunalmaktan iyilesebilicek miyim bilmiyorum. İcimi dokmek istedim.cunku babam yine isi birakmis anlasilan icmis icmis geldi huzursuzluk cikarip yatti. Alllah bana bize yardim etsin yasim 23.