Bir deneyeceğim canım. Olmadı uygun bir psikolog araştıracağım ama önce devlet hastanesini deneyeceğim. Aynı zamanda iyi doktorlara denk gelenler de olmuş çünküDevlet hastanesinde psikiyatristler 5 dakika seni dinlerler ve hafif bir antidepresan verip 6 ay sonra gel diyip yollarlar. Mecburen böyle yapıyorlar çünkü hasta çok, doktor az. Psikoloğa yönlendirme olasılığı da çok düşük ki yine devlet hastanelerinde psikolog kıtlığı var. Özele durumun olmadığı için psikiyatristle bir konuş bakalım; antidepresan tedavisinden çok psikolog desteğine ihtiyaç duyduğunu söyle.
Aynen öyle... :/ Profesyonel tavsiyeler uzun vadede beni kendime getirir diye düşünüyorum.. Psikiyatrinin yönlendirmesini bekleyeceğim artık. Herkes olumsuz yorumluyor onları, psikiyatride kalmak istemem.Olur, psikolog ilaç vermez. Psikiyatri verir ben de zaten psikiyatriklik bir durum görmediğimi belirtmiştim :) Sizin konuşmaya ihtiyacınız var gibi.
Şuan ne okula ne de işe gidiyorum. Sanırım bu yüzden durumumu fark etme imkanı buldum. Çünkü öncesinde çok yoğun bir şekilde çalışıp, sınav zamanları da okula gidiyorum. 2 - 3 yıldır tatil bile yapmamıştım. Bir anda boşluğa düşünce düşünme fırsatım oldu. 15 Ekim gibi İngilizce, Web & Grafik tasarım ve olursa tiyatro kurslarına başlayacağım. Meşgul olmak çok iyi geliyor. Arkadaşlarımla paylaşıyorum ama ucundan ucundan. Ben derdimi anlatmaya utanıyorum. Herkes beni çok güçlü bilir, takıntılı ve zayıf görünmek istemiyorum. Ne olursa olsun kendimi böyle kabul edemiyorum zaten de. Böyle bir acayip insanım.:26:Şu anda boş musun? Yani çalışma eğitim v.b sebeplerle günün dolu mu geçiyor yoksa çoğu zamanın evde ve boş mu geçiyor? Genellikle insan boşluktan ve yalnızlıktan kime çatacağını şaşırabiliyor :). Farklı uğraşlar edinmeni ve sana kafaca uyan arkadaşlar edinmeni öneririm. Hayatını paylaşacağın birisine ihtiyacın var ama en azından arkadaşlarınla bazı şeyleri paylaşabilirsin.
Şuan ne okula ne de işe gidiyorum. Sanırım bu yüzden durumumu fark etme imkanı buldum. Çünkü öncesinde çok yoğun bir şekilde çalışıp, sınav zamanları da okula gidiyorum. 2 - 3 yıldır tatil bile yapmamıştım. Bir anda boşluğa düşünce düşünme fırsatım oldu. 15 Ekim gibi İngilizce, Web & Grafik tasarım ve olursa tiyatro kurslarına başlayacağım. Meşgul olmak çok iyi geliyor. Arkadaşlarımla paylaşıyorum ama ucundan ucundan. Ben derdimi anlatmaya utanıyorum. Herkes beni çok güçlü bilir, takıntılı ve zayıf görünmek istemiyorum. Ne olursa olsun kendimi böyle kabul edemiyorum zaten de. Böyle bir acayip insanım.:26:
Birincisi hayatın dolu geçmesi çok fark ettiriyor gerçekten. İnsan boşlukta normalde aklının ucuna bile gelmeyecek şeyleri düşünmeye başlıyor; bu da bir çok sorunu kendi kafasında kurmasına sebep oluyor. Aslında belki de ortada gerçekten ciddi bir sorun falan yok, kurgu var.
İkincisi yaşadıklarını samimi bir arkadaşınla paylaşmak seni güçsüz göstermez. Gerçekten samimi olduğun ve seni anlayabileceğini düşündüğün dostlarından korkma. Sonuçta bunların herkesin başına gelebilen klasik sorunlar olduğu bir gerçek.
Abartıyor da olabilirim haklısın. Sanırım bu durumu psikiyatr çözecek. Dostlarımı dinlemeyi çok seviyorum, aslında bakarsan samimiyetlerine de çok güveniyorum. Ama anlatmak beni gerçekten kötü hissettiriyor. Mesela burada yazmak iyi hissettiriyor ama arkadaşlarıma anlatsam gün boyu modum -100'lerde dolaşırım. Bu çok garip bir şey. Hadi diyelim utancımı yendim anlattım, bu sefer de çok kötü hissediyorum. Neden bilmiyorum.:44:
Belki ilerleyen zamanlarda bunun beni rahatlatacağına içten içe inanmaya başlarsam öyle yaparım. Fakat şuan için pek de faydalı olmayacaktır bana.Bu çevrene karşı gösterdiğin güçlü kişi imajından kaynaklanıyor. Burada seni kimse tanımıyor, rahatça içini dökebiliyorsun. Uzmanların işe yaramasındaki en büyük sebep te bu zaten; seni tanımıyorlar ve işin bittiğinde belki bir daha hiç görmeyeceksin :). Çevrene kendini olduğun gibi göstermen biraz zor gibi ama hayatın boyunca da güçlü ve hiçbir sorunu olmayan bir kadın olma ihtimalin yok biliyorsun. Yani hem sen hem de çevren gerçeklerle yavaş yavaş yüzleşsinler bence.
Umarım zaten gittiğim gibi psikolog için geldiğimi söyleyeceğim.İyi yapmışsın.
Git bir psikiyatriste.
O seni yönlendirir.
İşin garip bir yanı var fakat... Ben aşırı sorumluluk sahibi biriyim, özgüvenim oldukça yüksek, hep çok popülerdim. Fakat içten içe takıntılı, tembel, hayat enerjisini kaybetmiş biriyim. Arkadaşlarımın arasında hep en başarılı bendim, fakat o başarı için kendimi çok gaza getirmem gerekti hem. O gaz da arada bir gelir, gelince tam gelir. Ya anlatamıyorum belki de çok karmakarışık..psikologluk geleceğin mesleği haline geldi,
sevmediğimiz beğenmediğim her yönümüzü psikolojim bozuk diye kapatmaya çalışıyoruz,
bunların hepsi düzeltilebilecek huylar...
birazcık büyümek azıcık empati kurmak basit konuları aşmak ve bazen ezik olmanın faydalı olduğunu anlayabilmek yeterli
nasılsa hayat insanı çitileye çitileye öğretir bunları..
Haklısın ben hep böyle yapıyordum ama bir yandan da biriktire biriktire içimi öldürmekten korkuyorum.Bir de benim neyim var, neden böyleyim diye sormak seni dibe sürükler daha da.
Bir laf var çok severim ; "kendini fazla ciddiye alma."
Çünkü birtakım huyların çok üstünde durunca sapıtıyor insan.
Ben de yaşamıştım. Bunun için belirtmek istedim.
Umarım zaten gittiğim gibi psikolog için geldiğimi söyleyeceğim.
Kaç seanstan sonra ilaç yazdı sana? Kendim iyileştim derken bir daha gitmedin mi? Ne teşhisi koymuştu psikiyatr?:44:Psikiyatrist ilaç yazma yetkisinin dışında terapi de verir.
Psikologlar gibi terapi veriyorlar yani.
Bu yüzden sen derdini psikiyatriste anlatacaksın ve o seni yönlendirir gerekirse git terapi al diye.
Yani kendi de veriyorsa , o konuda da bilgilendirir.
Ya da ilaç da uygun görebilir. Bana ilaç yazmıştı dr. ama ben almadım mesela. :S
Kendim iyileştim.
En iyisi en başta psikiyatristtir her zaman.
Ben terapiye gidecek olsam psikolog değil psikiyatrist seçerdim mesela.
Tercih meselesi.
Kaç seanstan sonra ilaç yazdı sana? Kendim iyileştim derken bir daha gitmedin mi? Ne teşhisi koymuştu psikiyatr?:44:
Anladım canım. Ben de kullanmayacağım ilaç, mutluluğumu bir maddeye bağlamak istemiyorum. Terapiye giderim iyi gelir umarım. Teşekkürler.Ben terapiye hiç gitmedim. Derdimi anlattığım gün ilaç yazdı.
Zaten hep öyle oluyor.
İlaç yazdı, sonra da terapi tavsiye etti.
Aslında senin işin ilaçlık değil diye ekledi, ama yine de kullansan iyi olur dedi.
Ben kullanmadım.
Kendi kendime aşma gücüne sahiptim. Ve öyle hallettim.
Eğer gücüm olmasaydı ilaç kullanırdım belki de. Bilemiyorum.
Çok gerekirse kullanılabilir yani.
Merhabalar!
Ben Venüs, 21 yaşındayım, üniversite öğrencisiyim. Hem okuyup hem çalışıyorum. Psikolojik durumum hakkında endişelerim var. Bunları sizlerle paylaşmak ve mümkünse bir çözüm bulmak istiyorum.:26:
Sorunlarımı madde madde yazayım;
- Öfke kontrolü problemim var. O kadar çabuk sinirleniyorum ve bağırıp çağırmaya başlıyorumki bazen ben bile şaşırıyorum.
- Mükemmellik takıntım var. Her konuda iyi olmak istiyorum.:115: Ama elbette olamıyorum, bu yüzden de modum düşüyor.:105:
- Bir sürü hedefim, hayalim var fakat azim ve kararlılığım yok. Zaman su gibi geçiyor ve ben bir kısır döngünün içinde boğuluyorum.:95::95::95:
- Başarısız, amaçsız, enerjisiz hissediyorum.:84:
- Ailem ve arkadaşlarımla iletişimimi düzeltmek istiyorum, şuan gerçekten saçma sapan bir boyuttayız.:83:
- Nereden, nasıl başlayacağımı bilmiyorum.:100: Gerçekçi olmayan planlar yapıp, yüz üstü düşüp duruyorum. Boşluktayım.
Benim neyim var, nasıl düzeleceğim bilmiyorum!:122:
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?