Arkadaşlar merhaba. Sadece silkelenip kendime gelmem gerektiği için bu konuyu açıyorum. 3 yıldır çok ilgi duyduğum biri var, neler neler çektim onunla olmak için hırs ettim bırakmadım. Asla ilişkiye açık değildi, beni bir istedi bir istemedi, gezmeyi takılmayı çok severdi. O dönemde ben de düzenli bir işe sahip değildim, okulum devam ediyordu ve beni koyduğu bir profil vardı haliyle, sıradan bir arkadaş profili. Çevresi geniş ve muhabbeti keyif veren bir insanım. Ailemden ayrı yaşıyorum, küçük yaştan beri bir fiil kendi ayaklarım üzerinde duruyorum.
Okulum bitti, çok güzel bir işe sahibim, yemin ederim kendimi övmek için söylemiyorum ama kendini her anlamda gelişmiş bir insanım, enstrüman çalıyorum, amatör bir tiyatro oyuncusuyum. Velhasıl kelam bu çocuk da kendini geliştirmiş mutlaka ama aynı alanda değiliz. Hayatında gördüğü zorluklar onu benden çok daha farklı yetiştirmiş. İyi bir insan, ama ilişkide tam bir kabus.
Son bir buçuk senedir düzenli bir ilişki içindeyiz. Sorsanız eminim ki benim için çok fazla özveride bulunduğunu söyler. Özveri dediğimiz de artık tek eşli olması :). Bu çocuğun her konuda bir fikri var arkadaşlar. Ama her konuda. Ondan başka kimse bilmiyor adeta. Yanlış yorumlar yapar, yanlış derseniz bozulur ve asla kabul etmez. Tiyatroya gitmek onun için boştur. Sohbeti çok güzel ama sanırım ben onu çok sevdiğim için güzel geliyor çünkü çevremdeki insanlar artık ona, bana yaşattıkları ve kendini benden üstün gördüğü için düşman.
Ben gelirini sevgilisinden saklayacak bir yapıda değilim. Lakin maaşım onun maaşının ortalama üç katı ve aynı zamanda alıyoruz. Maaşı söylemesem benden mi saklıyorsun diyor, söylesem aşağılık psikolojisine bürünüyor beni aşağılayarak hırsını çıkarıyor. Asla ona bir şey almama tahammül edemez ve daima ek işe gider, faydalanacak bir insan zaten değil. Maaş yattığında bu psikolojiye girip de acısını farklı şekillerde benden çıkarmasın diye ne yapacağımı şaşırıyorum. Maaşımı ona az falan söylüyorum, bir kısmını farklı hesaba atıyorum, daha neler neler.
O sinirlenebilir, ben sinirlenemem. Ben zaten tartışmayı manasız bulurum. Aşamayacağın bir şey yaptıysam gidebilirsin, aşabileceğin bir şeyse o zaman tartışmaya gerek de yok oturup konuşup çözebiliriz diye düşünürüm. Ama farklı bir şeye bile sinirlenip gerilemem, öyle aşağılar öyle bir konuşur ki üslubu anlatamayacağım kadar sert.
Arkadaşlar günde 13 saat çalışıyorum. Bizde hayat asla müşterek değil. Ona göre çıkıp gelip yemekleri yapmalıyım, evi temizlemeliyim. Eminim ki evlensek talepleri bunlar olacak. Bana sürekli yapamazsın, sen kızsın, otur aşağı der gibi bir tavrı var ve ben buna artık sadece gülüyorum
Ya işin garibi ben bu çocuğu terk ettim arkadaşlar. Öyle bir durumda da evime çikolatalar göndermeler, kapıda beklemeler, bütün arkadaşlarımız zaten ortak, hepsine bizi barıştırın diye yalvarmalar. 4 ay kesintisiz her gün yalvardı. Zaten terk etmemde de sonuna kadar onun suçu vardı.
Lakin ben bu çocuğa bir zaaf besliyorum. Terk etsem bile geldiğinde affediyorum. Zaten artık canıma tak edene kadar terk etmiyorum edemiyorum. Yazsam roman olur ama inanın ki o kadar uzun olur ki okumazsanız. Arkadaşlarım da bana artık laf anlatamıyor. Sorunum ne bilmiyorum. Ben bu çocuğu neden bırakamıyorum?
