- 31 Ekim 2015
- 333
- 614
- 103
- Konu Sahibi geldikgidiyoruz
-
- #1
Merhaba herkese. Öncelikle belirtmeliyim ki uzun olabilir. Benim birçok farklı konuda görüşlere ve dertleşmeye ihtiyacım var. Ben üç yıllık evliyim ve 1.5 yaşında bir kızım var. Eşimde bende kamuda memuruz. Evlendikten sonra belli bir süre ayrı yaşadık tayinim çıkmadığı için. Bu süre içinde de planlamadığım şekilde hamile kaldım. Ve hamileliğimin büyük bir kısmını eşimden ayrı bir şekilde tek başıma geçirdim. Neyse şimdi eşimin yanındayım ancak kendimi çok fazla yalnız hissediyorum. Doğum yaptıktan sonra eşimin hiçbir desteğini görmedim. Lohusayken eve gelmemek için sürekli arkadaşları ile plan yapıp geç saatlerde geliyordu. Geldikten sonra da iki dk oturup işe gideceğim diye uyuyordu. Tabikide bizden ayrı bir odada. Eve gelince kızımı zorla kucağına verirdim ilgilensin sevsin biraz diye. Ama hem bana karşı hemde bebeğine karşı çok soğuktu. Zaten lohusa psikolojisi var üstüne birde böyle soğuk ve ilgisiz olunca her gece ağlardım. Hatta düşündükçe yine ağlarım. O günlerde geçti kızımda çok şükür biraz büyüdü. Ama eşimin ilgisizliği ilk zamanlardaki kadar olmasa da devam etti ediyor da. Arkadaşlarına çok fazla değer verir. Çok fazla sayıda da görüştüğü arkadaşı vardır. Arkadaşları yüzünden de çok sorunlar yaşadık. Eve geç saatlerde gelmesi sürekli arkadaşları ile görüşmesinden dolayı bizi ihmal etmesi ve daha birçok şey. Kavga da ettim evide terkettim ama bir türlü düzeltemedim. Yine aynı şekilde devam etti. Ha hafta sonları ya da iş çıkışları bizde bir şeyler yaptık yapmadık diyemem bir yerlere gittik eğlendik yedik içtik gezdik olması gerektiği gibi Ama ben artık kendimi sadece para kaynağı ve yatak arkadaşı olarak gördüğünü düşünüyorum o hale geldim. Farklı bir konu da ev aldık onun ödemelerini yapıyoruz. Benim aldığım maaş tamamıyla borca gidiyor. E haliyle borçlandık birilerine. Ancak ben çok sorun etmiyorum bir şekilde ödenir diyorum. Ancak eşim en ufak bir şey istediğimde buna şu kadar borcum var şuna şu kadar borcum var diyerek engelliyor. Kendim ondan habersiz bir şeyler alıncada ilk önce bir şey demiyor sonrada burnumdan getiriyor. Bana sürekli şunu şöyle kullan şu kadar kullan musluğu çok açma diye uyarılarda bulunuyordu. Sanki kocam değilde başka bir şey gibi oldu. Mutfakta kullandığım yağın miktarına kadar karışıyor artık çıldırıyorum. Benim ne hissettiğim ne düşündüğüm ne istediğim onun için önemli değil. O kafasında bir plan yapmış benimde ona uymamı istiyor her konuda bu böyle olsun istiyor. Harcamalar onun istediği şekilde olacak. Arkadaşları ile istediği zaman istediği kadar görüşecek bende eve gelince onu güler yüzle karşılamamı evin her daim temiz ve düzenli olmasını ve şimdi aklıma gelmeyen birçok şey. Ya alıp karşıma konuşamıyorum çünkü sürekli beni sende şöyle yapmıştım bana şöyle söylemiştin diye üste çıkmasından bıktım. Konuşmuyorum artık. Belki konuşsam anlayacak ama içimden gelmiyor. Bana yaklaşmasına bile tahammül edemiyorum kendimi uzak tutunca da o da uzaklaşıyor daha da soğuyoruz birbirimizden. Bilmiyorum sevgililik ve nişanlılık döneminde de onun hataları yüzünden çok üzüldüm zamanlar oldu onları da hatırlatıyorum ve sürekli benden özür dilesede köpek gibi pişmanım da dese içimi soğutamıyorum. Yapmamam gereken bir şey belkide geçmişi sürekli gün yüzüne çıkarmak ama elimde değil. En ufak bir tartışma da ayrılmayı aklımdan çıkaramıyorum hatta rüyalarımda sürekli ayrıldığımızı görür oldum ve beni fazlasıyla etkiliyor bu rüyalarım. Psikolojim bozuldu. Kendim olmaktan çıktım sürekli mutsuz biri oldum resmen. Kendimdende eşimdende nefret eder oldum. Ona göre ise borcumuz dışında büyük bir sorunumuz yok. Yani ortada kendi açısından düzeltilecek bir şey yok. Ama sorarsan benim bir sürü yapıp yapmamam gereken şeyler vardır. Ben ne yapacağımı bilmiyorum nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum ama kendimi çok ezik, çok yalnız hissediyorum. Bir derdim olduğunda konuşup dertleşebileceğim bir eşim yok maalesef hiçbir şey paylaşmak gelmiyor içimden. Bir evlilik böyle olmamalı değil mi?