Binbirdert, birben..

benbirkek

Popüler Üye
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
16 Mart 2019
763
1.105
30
Kalbim çok kırık, öyle böyle değil. Bebemi uyuttum, balkonda denize karşı kadeh kaldırıyorum. Hava soğuk, inceden yağmurda var. Üstümde de Leyla ile Mecnundaki mecnunun depresyon hırkası. Buraya yazdım yazdım sildim. Kime neyi nasıl anlatsam bilemiyorum. Mesele eşim ve bitmeyen kavgalarımız. Eşimi çok seviyorum, onun da beni sevdiğini çok iyi biliyorum. Ama aramızda saygı denen birşey kalmadı artık... Ve her tartışmamızda kızımızın yüzüne bakarken çok vicdan azabı çekiyorum. Ben anne olmak için çok mücadele verdim. Kızımın bugün ilk yaş günü. Şuan duygusal boşluktayım, biraz da mayhoş, sabaha hemen kendime gelip kızım için yine neşeli olacağım söz, taşlamayın beni. Eşim diyordum. Merhametini çok iyi bilirim, beni sevdiğini çok iyi bilirim, bizsiz asla hiç birşey yapmaz, hiç bir isteğime of demez, babalığına zaten söyleyecek tek sözüm yok, kızımızı bir doğurmadı, bir de emzirmedi. Zeytinyağlı sıpaları, oyunları, sabahtan akşama akşamdan sabaha benimle perişan oluşu.. Maddi manevi çok zorluklar çektik başbaşa herşeyin üstesinden geldik, önceki konularımdan bilen bilir, işe girdim kv bir süre kızımıza baktı olmadı gitti, ben işe devam ettim süreci birlikte idare ettik ve başardıkta. Ama ben şimdi eşimi tanıyamıyorum. O bana gözü gibi bakan adam yok.. İnatçı, kibirli, herşeyi her olayı yokuşa süren, sadece yüzüne güldüğümde iyi olan, beni dinleyen anlayan uzun uzun sohbet ettiğim derdimi anlatabildiğim adam yok. Ve bugün öyle bir tartışma yaşadık ki, diğerlerinden çok farklı. İçimde birşeyler koptu gitti. Benim öfke nöbetlerim, fevri davranışlarım var. Bu da insanı olmaması gereken şeylere teşvik ediyor, bunun farkında olup psikolojik destek alıyorum, bir şeylerin düzelmesi adına çabalıyorum ilaç kullanıyorum. Ama eşimin de alması gerekiyor hiç ikna edemedim. Ne yapacağım, nasıl davranacağım bilmiyorum. Sadece kızıma çok üzülüyorum içim parçalanıyor.
Biraz içimi dökmeye ihtiyacım vardı, birazda yüreklendirilmeye.. Epey yalnızım. Dediğim gibi mayhoşum, saçma, devrik, alakasız olmuş olabilir bazı şeyler, kusura bakmayın. Kalpleri kırgın olan herkese iç huzuru diliyorum, iyi geceler 🙏
 
Bu kadar iyi bir adamdan saygısız birine dönüşmesi normal değil tabi acaba size anlatamadığı bir derdi mi var? Biraz akışına bırakın bakalım yani tartışmamak adına ikinizde mesafeli olun
 
Kalbim çok kırık, öyle böyle değil. Bebemi uyuttum, balkonda denize karşı kadeh kaldırıyorum. Hava soğuk, inceden yağmurda var. Üstümde de Leyla ile Mecnundaki mecnunun depresyon hırkası. Buraya yazdım yazdım sildim. Kime neyi nasıl anlatsam bilemiyorum. Mesele eşim ve bitmeyen kavgalarımız. Eşimi çok seviyorum, onun da beni sevdiğini çok iyi biliyorum. Ama aramızda saygı denen birşey kalmadı artık... Ve her tartışmamızda kızımızın yüzüne bakarken çok vicdan azabı çekiyorum. Ben anne olmak için çok mücadele verdim. Kızımın bugün ilk yaş günü. Şuan duygusal boşluktayım, biraz da mayhoş, sabaha hemen kendime gelip kızım için yine neşeli olacağım söz, taşlamayın beni. Eşim diyordum. Merhametini çok iyi bilirim, beni sevdiğini çok iyi bilirim, bizsiz asla hiç birşey yapmaz, hiç bir isteğime of demez, babalığına zaten söyleyecek tek sözüm yok, kızımızı bir doğurmadı, bir de emzirmedi. Zeytinyağlı sıpaları, oyunları, sabahtan akşama akşamdan sabaha benimle perişan oluşu.. Maddi manevi çok zorluklar çektik başbaşa herşeyin üstesinden geldik, önceki konularımdan bilen bilir, işe girdim kv bir süre kızımıza baktı olmadı gitti, ben işe devam ettim süreci birlikte idare ettik ve başardıkta. Ama ben şimdi eşimi tanıyamıyorum. O bana gözü gibi bakan adam yok.. İnatçı, kibirli, herşeyi her olayı yokuşa süren, sadece yüzüne güldüğümde iyi olan, beni dinleyen anlayan uzun uzun sohbet ettiğim derdimi anlatabildiğim adam yok. Ve bugün öyle bir tartışma yaşadık ki, diğerlerinden çok farklı. İçimde birşeyler koptu gitti. Benim öfke nöbetlerim, fevri davranışlarım var. Bu da insanı olmaması gereken şeylere teşvik ediyor, bunun farkında olup psikolojik destek alıyorum, bir şeylerin düzelmesi adına çabalıyorum ilaç kullanıyorum. Ama eşimin de alması gerekiyor hiç ikna edemedim. Ne yapacağım, nasıl davranacağım bilmiyorum. Sadece kızıma çok üzülüyorum içim parçalanıyor.
Biraz içimi dökmeye ihtiyacım vardı, birazda yüreklendirilmeye.. Epey yalnızım. Dediğim gibi mayhoşum, saçma, devrik, alakasız olmuş olabilir bazı şeyler, kusura bakmayın. Kalpleri kırgın olan herkese iç huzuru diliyorum, iyi geceler 🙏

ben şimdi eşimi tanıyamıyorum. O bana gözü gibi bakan adam yok.. İnatçı, kibirli, herşeyi her olayı yokuşa süren, sadece yüzüne güldüğümde iyi olan, beni dinleyen anlayan uzun uzun sohbet ettiğim derdimi anlatabildiğim adam yok

Benim öfke nöbetlerim, fevri davranışlarım var. Bu da insanı olmaması gereken şeylere teşvik ediyor, bunun farkında olup psikolojik destek alıyorum, bir şeylerin düzelmesi adına çabalıyorum ilaç kullanıyorum.

Her insanın belli bir dayanma gücü var.
Bu öfke nöbetlerinizle aranızdaki sevgi ve saygı bağına zarar vermiş olabilir misiniz ?
 
ilaç alırken psikiyatri ilaçları alkol alınmıyor diye biliyorum yanlış mı biliyorum
nedense bu hikayede eşiniz öfkeniz ve fevri çıkışlarınız yüzünden tükenmiş gibi hissettim
İnşallah dönersiniz eski günlerinize
 
Muhtemelen iki taraf da yasananlardan dolayi yipranmis. Bu kavgalarin böyle devam etmesine engel olmaniz lazim. Benim bir yakinim da böyle bir sürecten gecti. Profesyonel destek almalarini önerdim, cünkü ciddi iletisim sorunlari var/vardi. Simdi bir kac haftadir ciftterapisine gidiyorlar ve iyi sonuclar getireceginden ümitli. Iki taraf da istedikten sonra toparlanirsiniz. Fazla geciktirmemek lazim
 
5 sevgi dili kitabını okumanızı tavsiye ederim. Belli ki birbirinizi anlamadığınız noktalar var. Eşinizi çift terapisi almaya ikna etseniz çözersiniz çünkü anladığım kadarıyla çok büyük sorunlarınız yok
 
Eşinin sabrını bitirmişisn, anlaşılan o ki öfke nöbetlerin ve fevri davranışların eşini senden uzaklaştırmış. Kusura bakma ama konunun en başında anlattığın o adamı kendinden uzaklaştırmışsın. Umarım, senden uzaklaşıp bir başkasına yakınlaşmamıştır.
 
Eşinin sabrını bitirmişisn, anlaşılan o ki öfke nöbetlerin ve fevri davranışların eşini senden uzaklaştırmış. Kusura bakma ama konunun en başında anlattığın o adamı kendinden uzaklaştırmışsın. Umarım, senden uzaklaşıp bir başkasına yakınlaşmamıştır.
Şimdi öncelikle kusura bakarak şöyle diyeceğim, bu kesin ve net yorumun sanki sen bizimle yaşıyormuşsun gibi bir hava kattı buralara.. Durduk yere AA hayat çok güzel kuşlar ötüyor dur ben bi sinir krizi geçireyim demiyorum. Bilirsin ki herşeyin bir sebebi vardır. Her ihtimali kesin dille yazan şu fikrin, bunları hiç düşünemezmiydi. Şu kadar olasılık dahilinde yazan arkadaşlara bak, bir de senin yazdığına. Gerçekten kadının düşmanı kadın. Ha olasılık dahilinde yazdığın tek şey eşimin başkasıyla yakınlık kurup kuramadığı, ona da ben kesin net bir dille yazayım. Her anlaşmazlık, her kavga, her krizin sebebi illa 3. Kişi değil, insanlar ne sınavlardan geçiyor.. Bizi de yoran çok şey oldu ama altını çiziyorum 3.kişi sebebi ile değil. Yani bu tezinizi çürütüyorum, mümkün değil.
 
Ben kimsenin değişeceğine inanmam şahsen. Sadece içimizde gizli kalan şeyler açığa çıkar. Açığa çıkmak için uygun zamanı bekler. Eşiniz de siz de çocuk sorumluluğundan kaynaklı bocalamışsınız belli. Benzer şeyleri ben de yaşadım tanıdık geldi.
 
Şimdi öncelikle kusura bakarak şöyle diyeceğim, bu kesin ve net yorumun sanki sen bizimle yaşıyormuşsun gibi bir hava kattı buralara.. Durduk yere AA hayat çok güzel kuşlar ötüyor dur ben bi sinir krizi geçireyim demiyorum. Bilirsin ki herşeyin bir sebebi vardır. Her ihtimali kesin dille yazan şu fikrin, bunları hiç düşünemezmiydi. Şu kadar olasılık dahilinde yazan arkadaşlara bak, bir de senin yazdığına. Gerçekten kadının düşmanı kadın. Ha olasılık dahilinde yazdığın tek şey eşimin başkasıyla yakınlık kurup kuramadığı, ona da ben kesin net bir dille yazayım. Her anlaşmazlık, her kavga, her krizin sebebi illa 3. Kişi değil, insanlar ne sınavlardan geçiyor.. Bizi de yoran çok şey oldu ama altını çiziyorum 3.kişi sebebi ile değil. Yani bu tezinizi çürütüyorum, mümkün değil.
Benim seninle ne alıp veremediğim olabilir, sen kimsin ki ben senin düşmanın olayım? Dışarıdan bir gözle, anlattıklarından ve hayat tecrübelerimden yorumumu yaptım. Mümkün değil, peki. Bu dünyada mümkün olmayan tek şey geçmişi geriye getirmektir. Yolun açık olsun.
 
Son düzenleme:
Dönem dönem insanlar içine kapanabilir banada eşiniz öyle bir dönemde gibi geldi biraz daha sakin ve dinleyen taraf olmanızı tavsiye ederim. bende çok fevriyimdir bu yıl bunu değiştirmeye çabalıyorum çünkü fevri söz ve hareket insanı hataya sürüklüyor.
 
Ben hiç burda yazılanlar gibi düşünmüyorum her evliliğin içinde bazen böyle geçiş dönemi yaşanabilir ki siz çocukla birlikte ağır sıkıntı yasamissiniz . Eşinizin annesinin gelmesi kalması sonra sizin sorumluluğu paylaşmanız şu an yeni bir düzen oturuyor . Kendi annem babamın da evliliğinde testten geçtiği dönemleri gördüm. Insanız çünkü eminim herkesin evliligi sürekli beş yıldız harika gitmiyordur. Sizin bikmişliginiz eşinizin bu duruma gelmesi bence çözümü bir aile danismaninda arayabilirsiniz. Tekrar o iletişimi kurmanıza yardımcı olacaktır . En kotu you tube üzerinden izlemenizi tavsiye ederim. Insan durduk yere öfke patlaması yaşamıyor ama bu durumu atlatmanız lazım . En kısa zamanda yuvanizda huzur olur inşallah
 
Eşiniz babaliktan çok annelik vazifesini de üstlenmiş.
Linç edilmek istemem ama fıtrat gereği herkesin üzerine düşen şeyler ayrıdır.

Eşiniz anlattığıniz kadarıyla o kadar çok kendini bu duruma kaptırmış ki yorulması çok normal ...

Yeni doğum yapmış ya da bebeği küçük annelerin neredeyse pek çoğunda bu durum görülüyor.
Hep yorgunluk, değişen hayat düzenine uyum sağlamak.. bir süre sonra tükenmişlik..
Gereksiz öfke nöbetleri gibi sorunları getiriyor.

İkinizde yorulmuşsunuz gibi düşünüyorum. Yorgun olunca insan kırıcı olabiliyor, eskisi gibi sürekli pozitif de kalamiyor...

Anne olmak için çok mücadele verdim , demişsiniz. Siz zaten anneliğe yorgun başlamışsınız. İnsanın bir sabır kotası var. Ve belki de o aşamalarda siz bu kotayı çok tüketmiş olabilirsiniz.
Haliyle asıl annelik serüveni başlayınca da daha az tahammül edebilir hale gelmiş olmanız kaçınılmaz.

Bu sizi kötü anne yapmaz, öyle demek istemiyorum. Umarım anlamışsınızdır.. insan sabrını bir kere tüketince ister istemez değişiyor. Daha çabuk yoruluyor. Başka konularda o kadar da hassas anlayışlı sabırlı olamıyor.

Bu geçici bir dönemdir inşallah.
Anne baba olarak bizler sağlıklı bir ilişki mutlu bir hayat içinde olursak zaten çocuk otomatik olarak mutlu büyüyor.
Yani kendinizi aman o mutlu olsun diye sadece onun ihtiyaçlarına adamayin.
Siz mutlu ebeveynler olun.

Sabrıniz ilginiz sadece çocuğunuz için değil birbiriniz için de olsun.

Belki eski güzel günlerinizi yad etmek iyi gelir. Aslında birbirinizi ne kadar sevdiğinizi hatırlarsınız. 🤗

Vallahi giriş cümleniz çok hoştu. Balkonda deniz manzarasi seyredebilmek...
Ahhhh, alkol tüketmiyorum ama şöyle bir balkonda denize bakarak kahve içip içimi ferahlatmak isterdim.

içinizde bulunduğunuz ortamları sevin. 🌿
Şükredecek aslında çok şey vardır.
Kimse dertsiz, değil .
Bir çeşit sınavlar, imtihanlar...

Kızınızın doğumu kutlu olsun .
Allah güzel kaderler, sağlıklı bir ömür yazsın. 🌸🎀
 
X