kızlar sadece dertleşmek istedim. kafam artık darmaduman.
ailemdeki bir hastalıktan dolayı büyük aile üyeleri bize taşındı gibi bir şey- evde kediden rahatsız oldular, kediyle beraber ben de ayrıldım.
kedi, bana çok yakın oturan ve yalnız yaşayan erkek arkadaşımın evine taşındı, ben de onunla gittim kısacası. haftanın bir iki günü kendi evime dönüyorum geri kalan sürede orada kalıyorum.
fakat ilişki çok yeniydi. daha birbuçuk ay olmamıştı. 20 gündür falan da adamın evindeyiz.
ağırdan almak istiyordum bu ilişkiyi, şimdi karı kocaya bağladık. hani ilişkinin bu denli hızlı gitmesi, cazibemi kaybettirdi sanki.
ve biraz da kendimi sığıntı gibi hissediyorum- asla o hissettirmiyor yalan olmasın, aksine hep çok kibar, mutlu davranıyor- ama bana fazla geldi. biraz boğuluyorum ben.
bizi yük gibi görmesin diye sürekli temizlik yapan, hani maddi olarak ona katkıda bulunmaya çalışan falan birine dönüştüm. ne bileyim eşyalarımı ortada bırakmıyorum hep bir valiz gibi bir şeye koyuyorum, banyoda saç kremimi falan bile bırakmadan hemen topluyorum, sanki yokmuşum gibi düzeni bozulmasın gibi davranıyorum. kedim de çok usludur sağ olsun, varlığı yokluğu bir onun da ama hep yük gibiyim kendi adıma. ya ben cidden ne yapacağımı şaşırdım. bazı yakın çevrem "bu iyi bir şey, evlenecekseniz birbirinizi tanımış olursunuz" diyor. tamam da zamanla da tanıyabilirdik ya.
ben 32'yim o 36.