Severek evlendik, hem de çok severek. Ama baştan çok hatalı bir evlilik olduğunu idrak etmeye başladım. Eşim hiç ama hiç calismiyordu. iş arama teşebbüsü bile yoktu. ve ben bunu bildiğim halde aşkımdan gözü kör olmuş bir şekilde evlendim. ailesine ait bir evde oturuyorduk, ufak bir kira geliri vardı, tek çalışan bendim. çok ilgili sevgi dolu bir koca olduğundan bu çalışmama durumunu hazmetmeye çalıştım hep.evliligin ilk 2 yılında ufak atismalar dışında büyük bir kavgamız olmamıştı. Birgün bir tartışmamız kontrolsüz bir şekilde alevlendi, öyle ki beni duvara yapıştırıp tekme tokat attı ve özür dileme ihtiyacı bile duymadı. Daha sonra yine Birgün tartışma neticesinde tokadı bastı. ardından başka Birgün bacağımı morartti. ve bunların hiçbirisinden sonra özür dilemedi, özür dilemedigi gibi "beni bu hale getiren sensin" deyip bana özür dilettiriyordu ve bu yaptıklarını başkasına anlatırsam beni daha beter yapıp, ailemin evine postalayacagini tekrarlıyordu. Bu arada sadece bana degil aileme de hakaret etmeye başladı.
ve yine Birgün bana tokadı patlattiktan sonra daha fazla dayanamayacağıma karar verdim. ailemi aradım, herseyi anlattim ve evi terkettim. ruh sağlığım o kadar bozulmuş ki profesyonel destek alıyorum.
ailemin bu olaylar karşısında ne kadar üzgün ve kızgın olduğunu anlatamam., kendilerine edilen hakaretleri de biliyorlar. ardımdan gelip özür dileyeceğini ümit ettim ama nafile.
çocuk yok. boşanma işlemleri başladı.
şoktayım. Bu kadar severken nasıl bu duruma geldik bilmiyorum.
boşanma işlemleri başlamış olmasına rağmen, defalarca geri dönmeyi düşündüm. ailem dahil tüm çevrem geri dönersem kesinlikle akıl sağlığımı komple kaybedeceğimi söylüyor.
madem evi terkettim, neden böyle takılı kaldım????
