öncelikle yorumlarınız için çok teşekkür ederim kızlar... olumunekankayizsmile
erkek arkadaşım o kızı unutamadığını hissettiğimi bilmiyordu...ben anladım...anladığım anda da soğumaya başladım ve artık son raddelere geldim....
bugün artık yürümeyeceğini beni sevmediğini,önemsemediğini,değer vermediğini söyledim...telefonlarına çıkmıyorum.ardı arkası kesilmeyen msjlar atıyor...çok sevdiğini,asla böyle bşey olmadığnı söylüyor ama inanmıyorum...
şuanki ilşkimden ardımda kalan bir parça sevgi,hayal kırıklığı....
ama atlatacağım inanıyorum...
ve yorumlarınız sayesinde bunu dönemi kendi başıma atlatmam gerektiğini anladım...kendimi nadasa bırakıyorum...ne öğretmene ne bi başkasına gönlüme açacak gücüm cesaretim yok...
bi kanadım kırık şuan...
kimsenin vebalini almak istemiyorum bu durumda....
ben çok kırıldım ve başkalarınıda sırf yaralarımı sarmak uğruna ümitlendirmek bana yakışmaz :kedi:
vicdan azabı peşimi bırakmaz sonra...
öğretmen arkadaşla durumu konuştum...arkadaşım olarak kalmasının en doğrusu olduğunu anlattım...
elimden geldiğince arkadaşça yanında olacağım ve bu konuyu bi daha açmayacağım,ama bilki gönlüm sana hep açık ve iki dudağının arasından çıkan kelimeyi bekleyeceğim,o zamana kadar arkadaşız dedi....
yapmam gerekeni yaptım...
erkek arkadaşımsa şuan bile arıyor...ama ben kararlıyım dediğiniz gibi sevdiği insanın okuduğu bölümü bile bilemeyen insanın sevgisine inanılmaz...
kaldıki sevgililik,nişanlılık dönemleri sevginin,aşkın en çok yaşandığı gösteildiği dönemlerdir...biz şimdiden bu haldeysek evliliğimizin akibeti karanlık demektir...
sevsem bile olmayacağı belli artık...ilerde üzülmektense şimdi ağlayayım daha iyi...geçecek elbet geçecek ben o gücü buluyorum kendimde...
henüz 19 yaşındayım,ve erkek arkadaşım benim ilkimdi...bunun getirdiği iyi niyet,tecrübesizlik beni bu hale getirdi...inanın biraz tecrübesi olan görmüş geçirmiş bi insan böyle bi ilşkiyi 3.ayında bitirirdi...arkadaşlarımda bunu söylüyor
ben yapmam gereken herşeyi yaptığıma inanıyorum...
bu yüzden vicdanım rahat....