Bir çocuğu çok sevmek için kan bağı gerekli midir?

violetto .!.:

Arkadaşlar, dün bir diyalog geçti arkadaşlarımla aramda. Hala etkisindeyim, düşündükçe üzülüyorum ve ben mi abartıyorum diye sormak istedim size.

Benim eşimin arkadaşının bir yeğeni var. Adına Leyla diyelim. 6 yaşında, dünyalar tatlısı bir çocuk. Anne ve babasını kaybetmiş, akrabalarında kalıyor. Kurulu bir düzeni yok, 3 ay bir akrabada, 4 ay bir akrabada idare ediyor. Ben bu durumu öğrendiğimde 2 yaşındaydı ve o zamandan beri her hafta düzenli olarak ilgileniyorum. Bu sene ilkokula başladığı için daha sık vakit geçirdik, okumayı ilk öğrenenlerden biri oldu. Gözleri pırıl pırıl parlayan, anlayışlı, sevgi dolu bir çocuk. Kız kardeşim bizimle yaşıyor ve onunla da çok iyi anlaşıyorlar. Gönlüm razı gelmiyor o çocuğa sırt çevirmeye ve gerçekten çok seviyorum, o da beni çok seviyor ve bunu fark ediyorum.

Dün işteyken, çıkışta ne yapacaksın diye sordular. Kardeşimi de alıp Leyla' yı görmeye gideceğiz dedim. Bir arkadaş bilmiyordu kim olduğunu sanırım hiç konusu geçmemiş. Leyla kim dedi. Ben de eşimin arkadaşının yeğeni olduğunu, her hafta vakit geçirmeye özen gösterdiğimi söyledim. Arkadaşın tepkisi; 'Haaa çocuk bakıcılığı yapıyorsun yani' oldu. Bakıcılık olarak görmediğimi, gönüllü olarak vakit geçirdiğimi, kardeşim gibi sevdiğim bir çocuk olduğunu söyledim. Diğer arkadaş durumu daha önceden biliyordu, o da 'Ben aramda kan bağı olmayan bir çocuğu kardeşim gibi sevemem, vaktimi onunla ilgilenerek geçirmem, hiç doğru bulmuyorum yaptığını' dedi. Ben de insanın kalbinin çok geniş olduğunu, sevmenin kan bağıyla sınırlı olmadığını anlatmaya çalıştım ama böyle gözlerini devirdi gitti.

Leyla benim için gerçekten çok önemli bir çocuk ve şu ana kadar kimseden gizleme gereği duymamıştım onunla ilgilendiğimi. Kimseye söylememem mi gerekiyordu? Açıkçası, dün dediklerine çok kırıldım. Neden böyle düşünüyorlar anlamaya çalışıyorum ama 6 yaşındaki bir çocukla imkanlarım ölçüsünde ilgilenmenin neresi kötü bulamıyorum. Kan bağı benim için hiç önemli değil, düşünmemiştim bile daha önce. Bu aralar kendim de iyi bir ruh halinde değilim, o sebeple ben mi abartıyorum arkadaşlarımın söylediklerini diye size sormak istedim.

Genişletmek için tıkla...

violetto .!.:

Arkadaşlar, dün bir diyalog geçti arkadaşlarımla aramda. Hala etkisindeyim, düşündükçe üzülüyorum ve ben mi abartıyorum diye sormak istedim size.

Benim eşimin arkadaşının bir yeğeni var. Adına Leyla diyelim. 6 yaşında, dünyalar tatlısı bir çocuk. Anne ve babasını kaybetmiş, akrabalarında kalıyor. Kurulu bir düzeni yok, 3 ay bir akrabada, 4 ay bir akrabada idare ediyor. Ben bu durumu öğrendiğimde 2 yaşındaydı ve o zamandan beri her hafta düzenli olarak ilgileniyorum. Bu sene ilkokula başladığı için daha sık vakit geçirdik, okumayı ilk öğrenenlerden biri oldu. Gözleri pırıl pırıl parlayan, anlayışlı, sevgi dolu bir çocuk. Kız kardeşim bizimle yaşıyor ve onunla da çok iyi anlaşıyorlar. Gönlüm razı gelmiyor o çocuğa sırt çevirmeye ve gerçekten çok seviyorum, o da beni çok seviyor ve bunu fark ediyorum.

Dün işteyken, çıkışta ne yapacaksın diye sordular. Kardeşimi de alıp Leyla' yı görmeye gideceğiz dedim. Bir arkadaş bilmiyordu kim olduğunu sanırım hiç konusu geçmemiş. Leyla kim dedi. Ben de eşimin arkadaşının yeğeni olduğunu, her hafta vakit geçirmeye özen gösterdiğimi söyledim. Arkadaşın tepkisi; 'Haaa çocuk bakıcılığı yapıyorsun yani' oldu. Bakıcılık olarak görmediğimi, gönüllü olarak vakit geçirdiğimi, kardeşim gibi sevdiğim bir çocuk olduğunu söyledim. Diğer arkadaş durumu daha önceden biliyordu, o da 'Ben aramda kan bağı olmayan bir çocuğu kardeşim gibi sevemem, vaktimi onunla ilgilenerek geçirmem, hiç doğru bulmuyorum yaptığını' dedi. Ben de insanın kalbinin çok geniş olduğunu, sevmenin kan bağıyla sınırlı olmadığını anlatmaya çalıştım ama böyle gözlerini devirdi gitti.

Leyla benim için gerçekten çok önemli bir çocuk ve şu ana kadar kimseden gizleme gereği duymamıştım onunla ilgilendiğimi. Kimseye söylememem mi gerekiyordu? Açıkçası, dün dediklerine çok kırıldım. Neden böyle düşünüyorlar anlamaya çalışıyorum ama 6 yaşındaki bir çocukla imkanlarım ölçüsünde ilgilenmenin neresi kötü bulamıyorum. Kan bağı benim için hiç önemli değil, düşünmemiştim bile daha önce. Bu aralar kendim de iyi bir ruh halinde değilim, o sebeple ben mi abartıyorum arkadaşlarımın söylediklerini diye size sormak istedim.

Genişletmek için tıkla...

violetto .!.:

Arkadaşlar, dün bir diyalog geçti arkadaşlarımla aramda. Hala etkisindeyim, düşündükçe üzülüyorum ve ben mi abartıyorum diye sormak istedim size.

Benim eşimin arkadaşının bir yeğeni var. Adına Leyla diyelim. 6 yaşında, dünyalar tatlısı bir çocuk. Anne ve babasını kaybetmiş, akrabalarında kalıyor. Kurulu bir düzeni yok, 3 ay bir akrabada, 4 ay bir akrabada idare ediyor. Ben bu durumu öğrendiğimde 2 yaşındaydı ve o zamandan beri her hafta düzenli olarak ilgileniyorum. Bu sene ilkokula başladığı için daha sık vakit geçirdik, okumayı ilk öğrenenlerden biri oldu. Gözleri pırıl pırıl parlayan, anlayışlı, sevgi dolu bir çocuk. Kız kardeşim bizimle yaşıyor ve onunla da çok iyi anlaşıyorlar. Gönlüm razı gelmiyor o çocuğa sırt çevirmeye ve gerçekten çok seviyorum, o da beni çok seviyor ve bunu fark ediyorum.

Dün işteyken, çıkışta ne yapacaksın diye sordular. Kardeşimi de alıp Leyla' yı görmeye gideceğiz dedim. Bir arkadaş bilmiyordu kim olduğunu sanırım hiç konusu geçmemiş. Leyla kim dedi. Ben de eşimin arkadaşının yeğeni olduğunu, her hafta vakit geçirmeye özen gösterdiğimi söyledim. Arkadaşın tepkisi; 'Haaa çocuk bakıcılığı yapıyorsun yani' oldu. Bakıcılık olarak görmediğimi, gönüllü olarak vakit geçirdiğimi, kardeşim gibi sevdiğim bir çocuk olduğunu söyledim. Diğer arkadaş durumu daha önceden biliyordu, o da 'Ben aramda kan bağı olmayan bir çocuğu kardeşim gibi sevemem, vaktimi onunla ilgilenerek geçirmem, hiç doğru bulmuyorum yaptığını' dedi. Ben de insanın kalbinin çok geniş olduğunu, sevmenin kan bağıyla sınırlı olmadığını anlatmaya çalıştım ama böyle gözlerini devirdi gitti.

Leyla benim için gerçekten çok önemli bir çocuk ve şu ana kadar kimseden gizleme gereği duymamıştım onunla ilgilendiğimi. Kimseye söylememem mi gerekiyordu? Açıkçası, dün dediklerine çok kırıldım. Neden böyle düşünüyorlar anlamaya çalışıyorum ama 6 yaşındaki bir çocukla imkanlarım ölçüsünde ilgilenmenin neresi kötü bulamıyorum. Kan bağı benim için hiç önemli değil, düşünmemiştim bile daha önce. Bu aralar kendim de iyi bir ruh halinde değilim, o sebeple ben mi abartıyorum arkadaşlarımın söylediklerini diye size sormak istedim.

Genişletmek için tıkla...