Rabbim geride kalan insanlara uzun ve hayırlı bir ömür versin. Çaresizlik ne demekmiş bu süreçte anladık. Sadece dua edebilmek fiziken bir taşı bile kaldıramamak çok üzücü.
Bugün kardeşimi ve kuzenlerimi KIZILAY ile yolladık bölgeye gönüllü olarak annem eli yüreğinde halâ. Bir annenin evladı için atan yüreği burada böyle ise oradaki durumun vahametini tahayyül bile etmek istemiyorum.
Annem ve babam ise evlatlık almak istiyorlar yetim bir bebeği. Teyzem de aynı şekilde. Süreç çok uzun anlatmaya çalışıyorum bir yandan onlara. Şimdilik koruyucu aile olabileceklerini bu durumda bile sıra beklemeleri gerekebilecegini anlattım. Bir evladım yok lakin hissettiklerinizi yakınen etrafımdan gözlemledikce burnumun direği sızlıyor.
İnsan kader deyip gecmiyor geçemiyor.
Ögrettiklerine bakmaya çalışıyorum.
Maddi şeylerin ne kadar önemsiz olduğuna. Merhamet ve birliğin ne kadar önemli olduğuna. İhmalkarlik yaptığımız noktalara.
Her acı gibi bu da geçecek. Ama bize öğrendiklerimiz öğrendiklerimizi ne kadar hayatta uygulayabilecek yerimiz kalacak.
Rabbim milletimizi korusun. Görünen ve görünmeyen tüm felaketlerden yaratılan canlı ve cansız tüm bela ve musibetlerden korusun.