Bunun beceriksiz olmakla ilgisi yok. Elinize o fırsat geçmemiş ya da yaptırmamışlar size. Ben de 18 li yaşlarıma kadar yemek yapmayı bilmezdim. Annem 'sen oku yeter bize' derdi. Sonra sonra hastalığı dolayısıyla beni ve ailemizi birer haftalığına, on günlüğüne bırakıp, başka bir şehire tedaviye gitmeye başladı.
Bir şekilde yemek yapmam, eve akşam yorgun gelen aile üyelerini doyurmam gerekiyordu. :) Anneme ne kadar telefonda sorsam da yine de tatsız tuzsuz, suyun içinde yüzen, renksiz sebzeler etler çıkıyordu ortaya. Annemin gidip gelmeleri devam ettikçe ve ben pratik yaptıkça, yemeklerim güzelleşmeye başladı. Annemin tedavisinin tek iyi yanı buydu sanırım.
Şimdi, internetten gördüğüm tüm tarifleri, rahatlıkla yapıyorum. Annemden öğrendiklerim de cabası. Size pratik lazım. Hüsrana uğraya uğraya öğreneceksiniz güzel yemek pişirmeyi. Ama sevmiyorum demişsiniz bu yanlış. Yemek sevgi ve ilgi isteyen bir iştir. Bunu unutmayın.