İyi akşamlar herkese. Ben 6 yıllık evliyim. Doğuda küçük bir ilçede yaşıyorum. Evlenirken eşimle şartlarımızı konuştuk. Ben orada ömür boyu yaşayamam demiştim oda zaten 3 5 sene içinde buradan gitme niyetindeydi ailesi de bunu biliyordu. Bu rahatlığı bana verince bende kabul ettim sonuçta görücü üsülü evlendik ve ne istediğimizi hayatımızla ilgili ne planladığımızı bilerek evlendik. Bu akşam bir yere oturmaya gittik. Orda buradan gitme konusu açıldı. Eşimin akrabası da aynı niyetteydi konuyu o açtı bizde eşimle burada kalmak istemediğimizi söyledik. Tabii sizmisiniz bunu söyleyen. Kayınvalidem o kadar üstümüze geldi ki. İşte onlar yaşlanmış hasta olsalar ne olacakmış kim ilgilenecekmiş. Eşim altı kardeş en küçük çocuğa düşermiş bakmak. Bizden önce de diğer eltimler gitti 3 sene evvel. Siz öğretiyorsunuz kocalarınıza diyor. Güya ben istediğim için oluyormuş. Oysaki eşim şuan ki kurumundan hiç memnun değil patronu resmen kötü bir adam. Kendisi benden çok istiyor gitmeyi. Bana diyor ki sanki kocan seni eve mi kapatmış her yeri geziyorsun. Ee ne yapayım senin gibi eve mi kapatayım kendimi diyecektim ama tuttum kendimi. Kendisi hep evde ne zaman sorsanız hep hasta. Komşu yok akraba yok hayat onun için durmuş gibi resmen. Abin gitti ne oldu, siz ne olacaksınız diyor bize. Bu arada tüm kardeşleri hep gitmiş burdan kimse kalmadı. Sadece kız kardeşi burda yaşıyor eşimin oda evli. Ona bile gitmiyor. Biz çocuğumuzun eğitimi diyoruz burda eğitim sıfır ne verebiliriz çocuğa diyoruz bak bak bak diyor arkadan dalga geçer gibi. Benim sürekli kontrol gerektiren bir hastalığım var. Burada sağlık ta sıfır maalesef. Kontrol zamanı sürekli şehir değiştirmek zorundayım. Ya ben neden kendimi anlatmak zorundayım. Hayallerimi, düşüncelerimi. Zaten asla dinlemiyor. Bağırarak konuşup sizin söyleyeceğiniz Her şeyi bastırıyor. Sanki sesiniz kuyudan geliyormuş gibi cılızlaşıyor . Ben mecbur muyum ya kan ter içinde dert anlatmaya. Şunu da eklemek istiyorum. Diyoruz ki sizde gelin başımız üstünde yeriniz var. Bütün çocukları da çağıyor. Ama yok asla kesinlikle ölsem de gelmem diyor. Şuana kadar hiç tartışmadık bile arkadaşlar. Geçen mesela giydiğim bir kıyafete bakıp bakıp gülüyor dalga geçiyor güya. Bende güler geçerim. O an üzülsem bile ses etmem. Büyüktür saygısızlık olmasın diye. Ama bu davranışa katlanamıyorum haksızlık gibi geliyor bu bana. Siz ne düşünüyorsunuz, siz olsanız hayatınız ve geleceğiniz ile ilgili bu önemli kararı nasıl alırsınız. Ben kimse üzülmeden kırılmadan halletmek isterdim ama belli ki öyle olmayacak. Beni haksız bulan olursa açık açık yazsın bende hatamı bileyim.
Eşimin tutumu da şöyle şartlarımız oluşsun gideceğiz diyor. Orda da söyledi zaten. Eve gelince de gitme konusu açılınca annemin içinden başka bir insan çıkıyor dedi ve çok stresli. Annesine düşkündür. Eminim kara kara düşünüyor. Nasıl ikna edeceğini bilmiyorr. Durum böyle arkadaşlar.
Eşimin tutumu da şöyle şartlarımız oluşsun gideceğiz diyor. Orda da söyledi zaten. Eve gelince de gitme konusu açılınca annemin içinden başka bir insan çıkıyor dedi ve çok stresli. Annesine düşkündür. Eminim kara kara düşünüyor. Nasıl ikna edeceğini bilmiyorr. Durum böyle arkadaşlar.
