Bencede yetiştirme tarzındaki farklılıklardan sebep böyle sorunlar yaşanıyor. Dün dedim ya benim eşimde ailesine düşkün. Benim ailem biraz daha bağımsız yetiştirme tarzını benimsemiş. Hani sokağa saldım değilde, yalnız kaldıımda işleri halledebileceğim şekilde. Kaldıki yapısal olarak bende çok baskıya gelemem, inat bir yapım vardır. Bunları biraz törpüledim. Bizim avantajımız 1 saat bile olsa ayrı bir şehirde yaşıyor oluşumuz. Eşimin ailesinde panik had safhada, herkesin herşeyini bilme, çocuklarına karışma, her dediğinin yapılmasını isteme. Bunlar onlara normal geliyor. En basitinden gittiğimiz her hafta lafı döndürüp dolaştırıp çocuğa getirebiliyorlar veya gitmediğimiz bir hafta ya bu haftada gelmediniz niye gelmediniz diye soruyorlar. yani biz yeni evliyiz ve başbaşa vakit geçirmek istiyoruz, kimsenin umuru değil. Benim ailemde böyle değildir ama. Gelen gelir, gelmeyene de niye gelmiyorsun diye sorulmaz herzaman. bunlar onların suçumu? Bence değil. Gördükleri şey bu. Burda suç eşimde, dengeyi bir türlü sağlayamadı. Artık evlendiğini, ayrı bir evi olduğunu, kendince planlar yapabileceğini anlatmadı. Bnm herşeyime karışmamaları gerektiğini söylemek yerine onlar cahil, bilmiyorlar, gönülleri kırılmasın, ters bişi söyleme diye diye beni soğuttu onlardan. Bana sinirlendiği zamanda onları benden soğuttu. Şimdi birkaç hafta gitmesek benden biliyorlar. Oğlum nasıl istiyorsa öyle olsun, onlar mutlu huzurlu olsun değil yani olay, bizim yanımızda olsunlar mutlu olmayı burda becersinler.
Benim bir aklım var, bazı şeylerde yanlış da yapsam sonuçta belli bir yaştayım ve sonradan hayatıma giren birilerinin her dediğini yapamam. Eşim bunun farkına varmaya başladı. Sonuçta onun gönlünü hoş tutmaya çalışıyorum, ama bu demek diildirki k.validemin, k.pederimin gönlünüde hoş tutmak zorundayım.
