o kadar zordayım ki.. şu mübarek gün bunları hıçkırıklarım içerisinde yazıyorum
Tam 2 yılımı verdim.
Onu tanıdığımda hayatımın en güzel zamanlarıydı kaldırıp çöpe atmışım meğer
Gel Elif dedi geldim istemiyorum dedi gittim..
Oyuncakla oynar gibi oynadı benimle, buna ben izin verdim
Gerizekalı değildim; aptal bir aşıktım. Olur sandım..
bir iki arkadaşım dışında kimse kalmadı etrafımda
Önce teker teker tüm ortamlarımdan uzaklaştırdı beni
Sonra zamanla hevesimi aldı
Onun işi, yaptığı işler, zamanı uykusu ailesi arkadaşları hep çok kıymetliydi
Ben hep bekleyendim
Ben onun gözünde “tartışma meraklısıydım”
Azıcık daha ılımlı olsam her şey düzelecekti ona göre, her seferinde aylarca beni arkasından ağlatıp döndüğünde binbir vaad ile beni kandırıp sonra yine aynı adamı serdi önüme, her seferinde pişman oldum ve her seferinde daha çok kaybettim.
Bugün olan bütün umutlarımı yitiriyorum, olsun istedim ama bir kere daha istediğim gibi sevilmeyeceğimi, onunlayken hep hayatı ertelemeye mahkum olduğumu gördüm.
Aldığım her nefeste bile izi varken içimdeki bu hayal kırıklıklarını, bu hayata olan öfkemi ve pişmanlığımı nasıl söndüreceğim bilmiyorum.. içim alev alev yanıyor sanki de bir bardak su uzatılmıyor..
Sevilmeyi beklerken beklemeyi sevdim.
Bir öküzü yontmak için uğraşarak en değerli zamanlarımı kaybettim.
Hala yaşayacak günlerim var ama baştan başlamaya ya da kaldığım yerden devam etmeye gücüm, umudum, inancım kalmadı.. bir adam için bir ömrü yakan aptal kadınlar kervanına katıldım..
İçimi dökmek istedim, artık kapısına gidip onun için ağlayabilecek yüzüm olan bir arkadaşım ile kalmadı çünkü.. Yazmasanız da olur, herkese hayırlı ramazanlar.