Öncelikle şöyle anlatayım. İkimiz de çalışıyoruz. Evlendik. Herşeyi kendimiz yaptık. Eşya aldık. Onun limiti olmadığından, benim kredi kartımla. Ben ödedim. O da başka taksitlerimiz vardı onu ödedi, sonra mesela kirayı ödedi. Kim ne kadar veriyor hesap yapmadık.
Altınları hep bozdurduk. Biyerlere gitti.
Son olarak kendi ailemin taktığı altınlar vardı. Benimdi sözde. Ama ona lazım oldu. Neyse "satalım" dedi. Ben de ona kardeşimin düğünü için o altınları sakladığımı, ona bişeyler yapacağımı söyledim. Tamam ben sana taksit taksit aylık şu kadar ödüycem dedi. Para konusunda pek güven vermez kendisi ama, bu sefer sana yeni bir söz veriyorum dedi. “seni madur etmiycem” dedi. “Tamam” dedim.
Maaş zamanı geldi. Bana söz verdiği paranın yarısını getirmiş. Ben de kızdım. Söz vermişti çünkü, konuşmuştum. Bu sefer kavgaya başladı. Benim hatammış, ihtiyacı varmış vermemişim. Onu yalan söylemeye zorlamışım. Sanki o parayla kumar mı oynamışmış. Çok ağrıma gidiyo böyle söz verip tutmaması. Ayrıca o altınları ailem benim için yapmış. Kendi ailesinin taktıklarını da bozdurdu gitti işte. Kendi altımlarım da onun ve akrabalarının hatası yüzüne gitti.
Ben şimdi kafamı hangi taşlara vurayım?
Onun da kardeşleri var, düğünleri olacak. O benim kardeşime destek olmayacak ta ben onun kardeşlerine nasıl destek olucam?
Birikmiş bir param var bankada. Şeytan diyor ki harca gitsin.
Telefon al, bir de yanına elmas set..
Ne bileyim hepsini değil de, birazını harca. Aman ev alırız diye durmasına, biriktirmene gerek var mı? 3 günlük dünya. Ama bazen de kıyamıyorum, bir çırpıda harcamaya.
Öyle işte, kimseye anlatamıyorum size anlatıp içimi dökmek istedim. Çare yok çünkü giden güven gelmiyor.
kaçılmıyo bunlardan. Banada koycaz yerine diyolar amaa hic sanmıyorumm. Üstelik kavga ettik ben koymayin gerek yok dedim israrla koycaz yerine diyolar. 
Senin yapacağın tek birşey var o da bankadaki parayı eşine söyleme o senin kötü gün paran olsun. Dünya hali ne olacağımız belli değil 
