Allah önce bizim gibi bekleyenlere evlat nasip etsin inşallah.
Sizi çok iyi anlıyorum. 3 yıldır bizde uğraşıyoruz, 1 tüp bebek negatifim var. Dualar ettim, ağladım zırladım. Elimden geleni yaptım yapıyorum ama yok yok. Bizi, bizim gibi bu yoldan geçenler anlar. Eşlerimiz bile neler hissettiğimizi tam manasıyla anlayamaz.
Bazen bu tedaviler çok boş geliyor, sonuçta o bebek gelecekse ne yaparsan yap geliyor zaten. Bizde yıprandığımızla kalıyoruz. Doktorlar sizin çocuğunuz olur diyor. buna şükrediyorum.
Tatillere mi çıkmadık, deli gibi gezdik tozduk yok yok olmuyor.
İş arkadaşlarımdan kaç kişi hamile kaldı, hepsine dua ettim onlar için sevindim ama kendim? Kaç kişinin gebeliğini seyrettim, kaç kişinin hamilelik haberini aldım. Düşünüyorum, bir gün ben hamilelik haberi verebilecek miyim?
Kızım olursa şu ismi, oğlum olursa şu ismi koyarım diyordum. Çevremde çocuğu olanlar hayal ettiğim isimleri koymuş. Onların yerine bende olabilirdim diyorum bazen... 1 yaş- 2 yaş doğum günlerini kutluyorlar, benimde olsa bende kutlardım diyorum. Bu tip şeylerden dolayı sosyal medya hesabımı kapatmayı düşünüyorum. Sonra nereye kadar kaçacaksın diyorum. Allah diğerlerine yağdırıyor, bize yok. Sanki hiç olmayacakmış gibi hissediyorum.
Bazen kaderime kızıp artık savaşmayı bırak, olmuyorsa olmasın diyorum. İçimden bir ses sakın pes etme diyor.
Kaç kere eşime hamilelik haberi versem nasıl veririm diye hayaller kurdum, hala hayalini kuruyorum engel olamıyorum.
Bazen bu derdi hak edecek ne günah işledim diyorum. Bazen her şeyime şükrediyorum. Bu psikoloji çok farklı...
Kolay yoldan evlat sahibi olanlar, ne kadar şükretseniz az.
